شنيدم که وقتي سحرگاه عيد

شنيدم که وقتي سحرگاه عيد شاعر : سعدي ز گرمابه آمد برون با يزيد شنيدم که وقتي سحرگاه عيد فرو ريختند از سرايي به سر يکي طشت خاکسترش بي‌خبر کف دست شکرانه مالان به روي همي گفت شوليده دستار و موي به خاکستري روي درهم کشم؟ که اي نفس من در خور آتشم خدا بيني از خويشتن بين مخواه بزرگان نکردند در خود نگاه بلندي به دعوي و پندار نيست بزرگي به ناموس و گفتار نيست تکبر به خاک اندر اندازدت تواضع سر رفعت افرازدت بلنديت بايد بلندي مجوي به گردن...