شنيدم ز پيران شيرين سخن

شنيدم ز پيران شيرين سخن شاعر : سعدي که بود اندر اين شهر پيري کهن شنيدم ز پيران شيرين سخن سرآورده عمري ز تاريخ عمرو بسي ديده شاهان و دوران و امر که شهر از نکويي پرآوازه داشت درخت کهن ميوه‌ي تازه داشت که هرگز نبوده‌ست بر سرو سيب عجب در زنخدان آن دل فريب فرج ديد در سر تراشيدنش ز شوخي و مردم خراشيدنش سرش کرد چون دست موسي سپيد به موسي، کهن عمر کوته اميد به عيب پري‌رخ زبان برگشود ز سر تيزي آن آهنين دل که بود نهادند حالي سرش در شکم...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

شنيدم ز پيران شيرين سخن

شاعر : سعدي

که بود اندر اين شهر پيري کهن		شنيدم ز پيران شيرين سخن
سرآورده عمري ز تاريخ عمرو		بسي ديده شاهان و دوران و امر
که شهر از نکويي پرآوازه داشت		درخت کهن ميوه‌ي تازه داشت
که هرگز نبوده‌ست بر سرو سيب		عجب در زنخدان آن دل فريب
فرج ديد در سر تراشيدنش		ز شوخي و مردم خراشيدنش
سرش کرد چون دست موسي سپيد		به موسي، کهن عمر کوته اميد
به عيب پري‌رخ زبان برگشود		ز سر تيزي آن آهنين دل که بود
نهادند حالي سرش در شکم		به مويي که کرد از نکوييش کم
نگونسار و در پيشش افتاده موي		چو چنگ از خجالت سر خوبروي
چو چشمان دلبندش آشفته بود		يکي را که خاطر در او رفته بود
دگر گرد سوداي باطل مگرد		کسي گفت جور آزمودي و درد
که مقراض، شمع جمالش بکشت		ز مهرش بگردان چو پروانه پشت
که تردامنان را بود عهد سست		برآمد خروش از هوادار چست
پدر گو به جهلش بينداز موي		پسر خوش منش بايد و خوبروي
نه خاطر به مويي در آويخته‌ست		مرا جان به مهرش برآميخته‌ست
که موي ار بيفتد برويد دگر		چو روي نکوداري انده مخور
گهي برگ ريزد، گهي بر دهد		نه پيوسته رز خوشه‌ي تر دهد
حسودان چو اخگر در آب اوفتند		بزرگان چو خور در حجاب اوفتند
به تدريج و اخگر بميرد در آب		برون آيد از زير ابر آفتاب
که ممکن بود کاب حيوان در اوست		ز ظلمت مترس اي پسنديده دوست
نه سعدي سفر کرد تا کام يافت؟		نه گيتي پس از جنبش آرام يافت؟
شب آبستن است اي برادر به روز		دل از بي مرادي به فکرت مسوز