با بدان بد باش و با نيکان نکو

با بدان بد باش و با نيکان نکو شاعر : سعدي جاي گل گل باش و جاي خار خار با بدان بد باش و با نيکان نکو بل بترس از مردمان ديوسار ديو با مردم نياميزد مترس دير زود از جان برآرندش دمار هر که دد يا مردم بد پرورد قتل مار افسا نباشد جز به مار با بدان چندانکه نيکويي کني پند من در گوش کن چون گوشوار اي که داري چشم عقل و گوش هوش نشنود قول من الا بختيار نشکند عهد من الا سنگدل حق نبايد گفتن الا آشکار سعديا چندانکه مي‌داني بگوي از ختا باکش نباشد...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

با بدان بد باش و با نيکان نکو

شاعر : سعدي

جاي گل گل باش و جاي خار خار		با بدان بد باش و با نيکان نکو
بل بترس از مردمان ديوسار		ديو با مردم نياميزد مترس
دير زود از جان برآرندش دمار		هر که دد يا مردم بد پرورد
قتل مار افسا نباشد جز به مار		با بدان چندانکه نيکويي کني
پند من در گوش کن چون گوشوار		اي که داري چشم عقل و گوش هوش
نشنود قول من الا بختيار		نشکند عهد من الا سنگدل
حق نبايد گفتن الا آشکار		سعديا چندانکه مي‌داني بگوي
از ختا باکش نباشد وز تتار		هر کرا خوف و طمع در کار نيست
باد تا باشد بقاي روزگار		دولت نوئين اعظم شهريار
انکيانو سرور عالي تبار		خسرو عادل امير نامور
من جواهر مي‌کنم بر وي نثار		ديگران حلوا به طرغو آورند
من دعايي مي‌کنم درويش‌وار		پادشاهان را ثنا گويند و مدح
وز بقاي عمر برخوردار دار		يارب الهامش به نيکويي بده
در کنارت باد و دشمن بر کنار		جاودان از دور گيتي کام دل
دل به دنيا درنبندد هوشيار		بس بگرديد و بگردد روزگار
پيش از آن کز تو نيايد هيچ کار		اي که دستت مي‌رسد کاري بکن
رستم و رويينه‌تن اسفنديار		اينکه در شهنامه‌هاآورده‌اند
کز بسي خلقست دنيا يادگار		تا بدانند اين خداوندان ملک
هيچ نگرفتيم از ايشان اعتبار		اينهمه رفتند و ماي شوخ چشم
وقت ديگر طفل بودي شيرخوار		اي که وقتي نطفه بودي بي‌خبر
سرو بالايي شدي سيمين عذار		مدتي بالا گرفتي تا بلوغ
فارس ميدان و صيد و کارزار		همچنين تا مرد نام‌آور شدي
وينچه بيني هم نماند بر قرار		آنچه ديدي بر قرار خود نماند
خاک خواهد بودن و خاکش غبار		دير و زود اين شکل و شخص نازنين
ور نچيند خود فرو ريزد ز بار		گل بخواهد چيد بي‌شک باغبان
تخت و بخت و امر و نهي و گير و دار		اينهمه هيچست چون مي‌بگذرد
به کزو ماند سراي زرنگار		نام نيکو گر بماند ز آدمي
يا کجا رفت آنکه با ما بود پار؟		سال ديگر را که مي‌داند حساب؟
خفته اندر کله‌ي سر سوسمار		خفتگان بيچاره در خاک لحد
اي برادر سيرت زيبا بيار		صورت زيباي ظاهر هيچ نيست
من بگويم گر بداري استوار		هيچ داني تا خرد به يا روان
ورنه جان در کالبد دارد حمار		آدمي را عقل بايد در بدن
گردش گيتي زمام اختيار		پيش از آن کز دست بيرونت برد
خرمني مي‌بايدت، تخمي بکار		گنج خواهي، در طلب رنجي ببر
خرده از خردان مسکين درگذار		چون خداوندت بزرگي داد و حکم
زيردستان را هميشه نيک دار		چون زبردستيت بخشيد آسمان
زينهاري را به جان ده زينهار		عذرخواهان را خطاکاري ببخش
دوست دارد بندگان حقگزار		شکر نعمت را نکويي کن که حق
فضل او فضليست بيرون از شمار		لطف او لطفيست بيرون از عدد
شکر يک نعمت نگويي از هزار		گر به هر مويي زباني باشدت
تا بماند نام نيکت پايدار		نام نيک رفتگان ضايع مکن
گاهي اندر خمر و گاهي در خمار		ملک بانان را نشايد روز و شب
تا همه کارت برآرد کردگار		کام درويشان و مسکينان بده
تا رود نامت به نيک در ديار		با غريبان لطف بي‌اندازه کن
گر جهان لشکر بگيرد غم مدار		زور بازو داري و شمشير تيز
وز دعاي مردم پرهيزگار		از درون خستگان انديشه کن
سخت گيرد ظالمان را در حصار		منجنيق آه مظلومان به صبح