هر آدمي که نظر با يکي ندارد و دل

هر آدمي که نظر با يکي ندارد و دل شاعر : سعدي به صورتي ندهد صورتيست لايعقل هر آدمي که نظر با يکي ندارد و دل به هيچ کار نيايد حيات بي‌حاصل اگر همين خور و خوابست حاصل از عمرت هزار حيف بر آن کس که بگذرد غافل از آنکه من به تأمل درو گرفتارم خطا کنند سفيهان و عهده بر عاقل نظر برفت و دل اندر کمند شوق بماند که خط کشيده در اوصاف نيکوان چگل ندانم از چه گلست آن نگار يغمايي چنين بليغ ندانند سحر در بابل بدين کمال ندارند حسن در کشمير نهاده‌اند بر...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

هر آدمي که نظر با يکي ندارد و دل

شاعر : سعدي

به صورتي ندهد صورتيست لايعقل		هر آدمي که نظر با يکي ندارد و دل
به هيچ کار نيايد حيات بي‌حاصل		اگر همين خور و خوابست حاصل از عمرت
هزار حيف بر آن کس که بگذرد غافل		از آنکه من به تأمل درو گرفتارم
خطا کنند سفيهان و عهده بر عاقل		نظر برفت و دل اندر کمند شوق بماند
که خط کشيده در اوصاف نيکوان چگل		ندانم از چه گلست آن نگار يغمايي
چنين بليغ ندانند سحر در بابل		بدين کمال ندارند حسن در کشمير
نهاده‌اند بر آتش به نام من فلفل		به خال مشکين بر خد احمرش گويي
فداي پايش اگر قاطعست وگر واصل		سر عزيز که سرمايه‌ي وجود منست
ز دوست مگسل و از هرچه در جهان بگسل		ز هرچه هست گزيرست ناگزير از دوست
مگر تو نيز فرومانده‌اي در اين مشکل		دواي درد مرا اي طبيب مي‌نکني
فرو رود که نبينند تخته بر ساحل		هزار کشتي بازارگان درين دريا
مرا به روي تو شغليست از جهان شاغل		جهانيان به مهمات خويشتن مشغول
که من به قد تو سروي نديده‌ام مايل		که من به حسن تو ماهي نديده‌ام طالع
وگر به تيغ بود در ميان ما فاصل		به دوستي که ندارم ز کيد دشمن باک
که دل نمي‌رود اي ساربان ازين منزل		مرا و خار مغيلان به حال خود بگذار
که بار عشق تحمل نمي‌کند محمل		شتر به جهد و جفا برنمي‌تواند خاست
که در شريعت ما حکم نيست بر قاتل		به خون شعدي اگر تشنه‌اي حلالت باد
ز روزگار مخالف شکايتي با دل		تو گوش هوش نکردي که دوش مي‌گفتم
به استعانت دستي توان کشيد از گل		که آب حيرتم از سرگذشت و پاي خلاص
چه گفته‌اند که از مقبلان شوي مقبل		چه گفت گفت ندانسته‌اي که هشياران
نه جاي همت عاليست پايه‌ي نازل		تو آن نه‌اي که به هر در سرت فرو آيد
که عالمست و به مقدار خويشتن جاهل		پناه مي‌برم از جهل عالمي به خداي
به چشم خلق عزيزند و در خداي خجل		نظر به عالم صورت مکن که طايفه‌اي
به شرط آنکه ببينند مزرعي قابل		بلي درخت نشانند و دانه افشانند
مگر به صاحب ديوان عالم عادل		به هيچ خلق نبايد که قصه پردازي
بدين قدر نتوان گفت مرد را فاضل		نه زان سبب که مکاني و منصبي دارد
چو ابر همه عالم به رحمتي شامل		ازان سبب که دل و دست وي همي باشد
بسي نماند که هر ناقصي شود کامل		ز بس که اهل هنر را بزرگ کرد و نواخت
که کرد هر صدفي را به للي حامل		مثال قطره‌ي باران ابر آذاري
سحاب رأفت و باران رحمت وابل		سپهر منصب و تمکين علاء دولت و دين
که مر کدام يکي را بيان کند قائل		که در فضايل او جاي حيرتست و وقوف
وراي آنکه ازو نقل مي‌کند ناقل		خبر به نقل شنيديم و مخبرش ديديم
که ذکر حاتم و امثال وي کند باطل		کف کريم و عطاي عميم او نه عجب
چنانکه دوست به ديدار دوست مستعجل		به دست‌گيري افتادگان و محتاجان
به رفق باز رود پيش دهشت و اجل		چو رعب پايه‌ي عاليش سايه اندازد
چنان شود که منادي کنند بر سائل		اميد هست که در عهد جود و انعامش
که همچو بحر محيطست بر جهان سايل		کدام سايه ازين موهبت شود محروم
هزار چندان مستوجبست و مستأهل		هزار سعدي اگر دايمش ثنا گويد
خداي راست بر افاق نعمتي طايل		به دور عدل تو اي نيک نام نيک انجام
به بوي رحمت فردا عمل کند عامل		همين طريق نگه دار و خير کن کامروز
بپاش دانه‌ي عاجل که برخوري آجل		کسي که تخم نکارد چه دخل بردارد؟
خداي عزوجل رزق خلق را کافل		تو نيک‌بخت شوي در ميان وگرنه بسست
که در مواجهه گويند راکب و راجل		ثناي طال بقا هيچ فايدت نکند
دعاي خير کنندت چنانکه در محفل		بلي ثناي جميل آن بود که در خلوت
مراد و مطلب دنيا و آخرت حاصل		هميشه دولت و بختت رفيق باد و قرين

هر آدمي که نظر با يکي ندارد و دل

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته