ندارم از همه عالم دگر تمنايي | | شبي و شمعي و گويندهاي و زيبايي |
گر التفات کند چون تو مجلس آرايي | | فرشته رشک برد بر جمال مجلس من |
اسير قيد محبت، نه چون تو عذرايي | | نه وامقي چو من اندر جهان به دست آيد |
ز دست آنکه ندارد به حسن همتايي | | ضرورتست بلا ديدن و جفا بردن |
سري نماند که با او نپخت سودايي | | دلي نماند که در عهد او نرفت از دست |
به راستي که بلاييست آن نه بالايي | | قيامتست که در روزگار ما برخاست |
که نيست خوشتر از او در جهان تماشايي | | دگر چه بيني اگر روي ازو بگرداني |
که سر ببازي اگر پيشتر نهي پايي | | وگر کني نظر از دور کن که نزديکست |
که پادشاه منادي زده است يغمايي | | چنان مکابره دل ميبرد که پنداري |
که پيش صاحب ديوان برند غوغايي | | ز رنج خاطر صاحبدلان نينديشد |
جز آستانهي او مقصدي و ملجايي | | که نيست در همه عالم به اتفاق امروز |
چو بندهايست کمر بسته پيش مولايي | | اجل روي زمين کاسمان به خدمت او |
سلامي ار نکند حمل بر تقاضايي | | مراد ازين سخنم داني حکيم چه بود |
که سر فرو نکند همتم به هر جايي | | مراست با همه عيب اين هنر بحمدالله |
بر اهل روي زمين نعمتي و آلايي | | خداي راست به عهد تو اي ولي زمان |
نه چون سفينهي سعدي نه چون تو دريايي | | کسان سفينه به دريا برند و سود کنند |