هدف عالی
مقام معظم رهبری(مدظله العالی) می فرمایند:
بنده در يکي از همين ملاقات ها به دانشجوها گفتم شما براي پنجاه سال آينده برنامه ريزي کنيد؛ توقع ما اين است. منظورم در زمينه ي علم است. هدف را اين قرار بدهيم که پنجاه سال بعد، کشور شما يکي از مراجع عمده و درجه ي اول علمي دنيا باشد؛ به طوري که اگر کسي خواست با تازه هاي دانش آشنا شود، مجبور بشود زبان ملي شما را ياد بگيرد؛ همچناني که اين دختر عزيزمان گفتند که ما مجبوريم زبان بين المللي را ياد بگيريم؛ راست هم مي گويد. انگليسي ها با زرنگي زبان خودشان را زبان علم و زبان بين المللي کرده اند و هر چه شما مي خواهيد ياد بگيريد و هر چه مي خواهيد بخوانيد، مجبوريد زبان آنها را ياد بگيريد. شما کاري کنيد که در پنجاه سال آينده، همين نياز به زبان فارسي شما باشد. اين، يک آرزوست؛ يک قله است؛ مثل قله ي دماوند، مثل قله ي توچال، که نگاه کردن به آن، هيجان انگيز است؛ شوق رسيدن به آن، در دل همه به وجود مي آيد؛ اما چه کساني مي رسند؟ بايدکفش و کلاهش را آماده کنيد؛ بيشتر از آن، بايد همتش را آماده کنيد و راه بيفتيد.
من در نسل جوان کشورمان، اين استعداد را مي بينم. من نمي خواهم گزافه بگويم، شعار هم نيست؛ هيچ کس از ما توقع نکرده که بياييم اين حرف ها را بزنيم؛ اينها واقعيت است. جوان ايراني در استعدادهاي گوناگون، يک ظرفيت سطح بالا را داراست. اگر ما مسئولان نشناسيم، گناه ماست؛ اگر خود او اين ظرفيت را نشناسد، گناه اوست. گناه هم نتيجه ي خودش را دارد؛ از راه ماندن و به مقصود نرسيدن است. اما اگر چشم را باز کنيم، راه را پيدا کنيم، همت بگماريم و هدف را گم نکنيم، بدون ترديد خواهيم رسيد.
آنهايي را که امروز در قله ي دانش اند، هميشه اين طور نبوده اند. همين امريکا که امروز از لحاظ علمي از همه ي مراکز علمي و کشورهاي دنيا جلوتر است، صدسال پيش براي ابزارهاي عادي جنگي خودش، محتاج انگليس و فرانسه و ايتاليا بود. تاريخ را بخوانيد! در جنگ هاي داخلي امريکا - به جنگ هاي انفصال معروف است؛ جنگ بين شمال و جنوب امريکا. جنوبي ها مي خواستند جدا شوند؛ اما شمالي ها مي جنگيدند و نمي گذاشتند که آنها جدا شوند؛ جنگ چهارساله که در حدود سال هاي 1860 تقريبا، 150 سال پيش اتفاق افتاد - دو طرف موفقيت خودشان را در اين مي دانستند که بتوانند مثلا يک کشتي جنگي يا يک توپ از فلان نوع را از انگليس بخرند، از اقيانوس اطلس عبور بدهند و برسانند به اين طرف. آن زمان، امکانات نداشتند؛ اما امروز در قله ي علم اند؛ چون تلاش کردند. تلاش به دين و ايمان و کفر و اسلام، ارتباطي ندارد؛ قرآن اين را مي گويد. من بارها اين آيه را گفته و بخوانده ام : «کلا نمد هؤلاء و هؤلاء »؛ ما به همه کمک مي کنيم؛ اين سنت الهي است. هر کس در راه يک مقصودي تلاش کرد، خداي متعال اين سنت را قرار داده است که اين تلاش به نتيجه خواهد رسيد. مشکل کسي که عاري از معنويت است، جاي ديگر است؛ مشکل او يک بعدي بودن، تهي دست بودن از يک ثروت لازم ديگر است و همت را فقط متوجه يک بخش کردن است، که آن وقت ضررهايش را هم دارند مي بينند. امروز جامعه ي امريکايي تا خرخره در گنداب اين ضررها دست و پا مي زند و بدتر هم خواهد شد، همين ها روي سرشان را هم خواهد گرفت.1
بنده در يکي از همين ملاقات ها به دانشجوها گفتم شما براي پنجاه سال آينده برنامه ريزي کنيد؛ توقع ما اين است. منظورم در زمينه ي علم است. هدف را اين قرار بدهيم که پنجاه سال بعد، کشور شما يکي از مراجع عمده و درجه ي اول علمي دنيا باشد؛ به طوري که اگر کسي خواست با تازه هاي دانش آشنا شود، مجبور بشود زبان ملي شما را ياد بگيرد؛ همچناني که اين دختر عزيزمان گفتند که ما مجبوريم زبان بين المللي را ياد بگيريم؛ راست هم مي گويد. انگليسي ها با زرنگي زبان خودشان را زبان علم و زبان بين المللي کرده اند و هر چه شما مي خواهيد ياد بگيريد و هر چه مي خواهيد بخوانيد، مجبوريد زبان آنها را ياد بگيريد. شما کاري کنيد که در پنجاه سال آينده، همين نياز به زبان فارسي شما باشد. اين، يک آرزوست؛ يک قله است؛ مثل قله ي دماوند، مثل قله ي توچال، که نگاه کردن به آن، هيجان انگيز است؛ شوق رسيدن به آن، در دل همه به وجود مي آيد؛ اما چه کساني مي رسند؟ بايدکفش و کلاهش را آماده کنيد؛ بيشتر از آن، بايد همتش را آماده کنيد و راه بيفتيد.
من در نسل جوان کشورمان، اين استعداد را مي بينم. من نمي خواهم گزافه بگويم، شعار هم نيست؛ هيچ کس از ما توقع نکرده که بياييم اين حرف ها را بزنيم؛ اينها واقعيت است. جوان ايراني در استعدادهاي گوناگون، يک ظرفيت سطح بالا را داراست. اگر ما مسئولان نشناسيم، گناه ماست؛ اگر خود او اين ظرفيت را نشناسد، گناه اوست. گناه هم نتيجه ي خودش را دارد؛ از راه ماندن و به مقصود نرسيدن است. اما اگر چشم را باز کنيم، راه را پيدا کنيم، همت بگماريم و هدف را گم نکنيم، بدون ترديد خواهيم رسيد.
آنهايي را که امروز در قله ي دانش اند، هميشه اين طور نبوده اند. همين امريکا که امروز از لحاظ علمي از همه ي مراکز علمي و کشورهاي دنيا جلوتر است، صدسال پيش براي ابزارهاي عادي جنگي خودش، محتاج انگليس و فرانسه و ايتاليا بود. تاريخ را بخوانيد! در جنگ هاي داخلي امريکا - به جنگ هاي انفصال معروف است؛ جنگ بين شمال و جنوب امريکا. جنوبي ها مي خواستند جدا شوند؛ اما شمالي ها مي جنگيدند و نمي گذاشتند که آنها جدا شوند؛ جنگ چهارساله که در حدود سال هاي 1860 تقريبا، 150 سال پيش اتفاق افتاد - دو طرف موفقيت خودشان را در اين مي دانستند که بتوانند مثلا يک کشتي جنگي يا يک توپ از فلان نوع را از انگليس بخرند، از اقيانوس اطلس عبور بدهند و برسانند به اين طرف. آن زمان، امکانات نداشتند؛ اما امروز در قله ي علم اند؛ چون تلاش کردند. تلاش به دين و ايمان و کفر و اسلام، ارتباطي ندارد؛ قرآن اين را مي گويد. من بارها اين آيه را گفته و بخوانده ام : «کلا نمد هؤلاء و هؤلاء »؛ ما به همه کمک مي کنيم؛ اين سنت الهي است. هر کس در راه يک مقصودي تلاش کرد، خداي متعال اين سنت را قرار داده است که اين تلاش به نتيجه خواهد رسيد. مشکل کسي که عاري از معنويت است، جاي ديگر است؛ مشکل او يک بعدي بودن، تهي دست بودن از يک ثروت لازم ديگر است و همت را فقط متوجه يک بخش کردن است، که آن وقت ضررهايش را هم دارند مي بينند. امروز جامعه ي امريکايي تا خرخره در گنداب اين ضررها دست و پا مي زند و بدتر هم خواهد شد، همين ها روي سرشان را هم خواهد گرفت.1
پي نوشت ها :
1. مقام معظم رهبري، 18/8/1385 در جمع استادان و دانشجويان سمنان
