پرسش و پاسخ هاي رودرروي موعودي ناصر نادري
پاسخي به ابهامات جوانان درباره ي امام عصر(عج) در گفت و گو با مرجع عاليقدر حضرت آيت الله ناصر مکارم شيرازي.
... عصر يک روز پاييزي، آسمان ابري و هوا باراني است. شهر قم و صداي تق تق قطره هاي باران که روي شيشه بخار گرفته ي ماشين مي خورد. مدتّي بعد، در حضور جمع کوچکي از خواهران دانش آموز مي نشينيم و چشم بر در، منتظر آيت الله مکارم شيرازي مي مانيم. لحظاتي مي گذرد تا اينکه ايشان به صميميّت باران مي آيد. با چهره اي مهتابي و روشن و محاسن سفيد و ابريشم گون؛ و با خود بوي گل ياس را مي آورد و ما را ميهمان رؤيايي
شيرين و آسماني مي کند. با مهرباني تبسّم مي کند و مي گويد: از ديدار شما عزيزان خوشوقتم. به خصوص که هدفتان بحث و بررسي درباره ي مسئله ي مهمّي است، يعني همان اعتقاد به امام زمان، حضرت مهدي عجّل الله تعالي فرجه الشّريف.
سپس به چهره هاي مشتاق و پرسش گر جوانان نگاه مي کند و مي گويد:اصولاً سؤال، کليد حلّ مشکلات است. کسي که سؤال نکند، هرگز مشکلاتش حل نخواهد شد. قرآن کريم با صراحت دستور مي دهد: «هر چه را که نمي دانيد، از آنانکه مي دانند و آگاهند سؤال کنيد».
•دوستي مي پرسد: طبق روايات، هر گاه ظلم و فساد فراگير شود، امام زمان(عج) ظهور مي کند. آيا ما بايد در ترويج ظلم و فساد بکوشيم تا زمينه ي ظهور ايشان فراهم شود؟
آيت الله مکارم مي گويد: ظهور امام زمان(ارواحنا فداه) از دو طريق ممکن است: يکي از راه زياد شدن ظلم و ستم و راه ديگر – که راه نزديک تري است- آمادگي مردم براي پذيرش حکومت آن حضرت. يعني اگر تحوّلي در دنيا به وجود آيد و مردم دنيا آماده ي پذيرش آن حکومت شوند، به يقين حضرت ظاهر مي شود. پس اين که خيال کنيم براي ظهور آن حضرت، تنها راه، زياد شدن ظلم و فساد است. در اشتباه هستيم.
•دوست ما ادامه مي دهد:شما فرموديد که تنها راه، راه زياد شدن ظلم و ستم نيست. حال اگر راه اوّل
يعني راه فزوني ستم را در نظر بگيريم، آيا ما هم بايد ظلم و ستم را فزوني بخشيم؟
•خير! راه اوّل، راه نامشروع است. اگر براي رسيدن به مقصدي دو جادّه داشته باشيم، يکي جادّه ي غصبي و ديگري جادّه مباح، خوب کدام جادّه را بايد برويم؟ معلوم است که بايد از جادّه ي مباح برويم و رفتن از جادّه ي نامشروع، جايز نيست.
•دوست ديگري سؤال مي کند: ياران حضرت مهدي(عج) 313 نفر و مسلّماً از پيامبران، ائمه و علما هستند. بنابراين ما که منتظر فرجيم جزوه کدام گروه هستيم؟ و چرا در اين 313نفر، تعداد زنان کم است؟
•معروف است:«ياران حضرت مهدي(عج) 313 نفر نفر هستند»؛ امّا در بعضي از روايات، ياران امام مهدي (ع) را 10هزار و در بعضي روايات، شايد بيشتر از اين معرفي کرده اند. معناي اين، وجود «سلسله مراتب» در ياران امام است؛ يعني در مرحله ي اوّل 313نفر، در مرحله ي بعد، 10هزار نفر و در مراحل بعدي، همه علاقه مندان به حضور ايشان در اين سلسله مراتب قرار مي گيرند.
اگر در مرحله ي اول تعداد زنان کم است، چه بسا در مراحل ديگر، تعداد آن ها بيشتر باشد. بنابراين، مشکلي از اين نظر نيست.
•دوستي مي گويد: چرا امام زمان (ع) سال ها قبل از ظهور متولد شده اند؟ فايده ي وجود آن حضرت چيست؟
•اين سؤال بسيار مهم است. من در اينجا به يکي از دلايل ذکر شده، اشاره مي کنم: اعتقاد به وجود امامي که الآن زنده است و در بسياري از مناطق حضور دارد، باعث قوت قلب و اعتماد و تقويت روحيه ي پيروان عقيده مند مي شود.
اگر ما هزاران سال انتظار بکشيم تا شخصي بعداً ظاهر شود، مسلّماً خود را در زندگي بدون پشتوانه مي بينيم. امّا امروز که معتقديم آن حضرت وجود دارد و از حال ما آگاه است، مي توانيم در مشکلات به ايشان اعتماد کنيم و اين وسيله ي «اميد» مي شود.
بنابراين، امام بايد در هر زمان باشد تا مايه ي اعتماد، قوّت قلب و اميد پيروان شود، تا آن ها بتوانند در مشکلات از وجود مقّدس او کمک گرفته و در مسئوليّت ها هم احساس مسئوليّت کنند. ما معتقديم که نامه ي اعمال ما، در هفته يکي دو مرتبه به حضور امام زمان (ع) مي رسد. اين که احساس کنيم که اعمال ما را ايشان ملاحضه مي کند، همين باعث ايجاد احساس يک مسئوليت قوي در ما مي گردد. به عبارت ديگر، ايمان به وجود امامي که زنده، حاضر و ناظر است، سبب تربيت هر چه بيشتر عقيده مندان مي شود؛ يعني يک عامل تعليم و تربيت و اميد و حرکت است.
منبع: نشريه موعود نوجوان، ش24.
... عصر يک روز پاييزي، آسمان ابري و هوا باراني است. شهر قم و صداي تق تق قطره هاي باران که روي شيشه بخار گرفته ي ماشين مي خورد. مدتّي بعد، در حضور جمع کوچکي از خواهران دانش آموز مي نشينيم و چشم بر در، منتظر آيت الله مکارم شيرازي مي مانيم. لحظاتي مي گذرد تا اينکه ايشان به صميميّت باران مي آيد. با چهره اي مهتابي و روشن و محاسن سفيد و ابريشم گون؛ و با خود بوي گل ياس را مي آورد و ما را ميهمان رؤيايي
شيرين و آسماني مي کند. با مهرباني تبسّم مي کند و مي گويد: از ديدار شما عزيزان خوشوقتم. به خصوص که هدفتان بحث و بررسي درباره ي مسئله ي مهمّي است، يعني همان اعتقاد به امام زمان، حضرت مهدي عجّل الله تعالي فرجه الشّريف.
سپس به چهره هاي مشتاق و پرسش گر جوانان نگاه مي کند و مي گويد:اصولاً سؤال، کليد حلّ مشکلات است. کسي که سؤال نکند، هرگز مشکلاتش حل نخواهد شد. قرآن کريم با صراحت دستور مي دهد: «هر چه را که نمي دانيد، از آنانکه مي دانند و آگاهند سؤال کنيد».
•دوستي مي پرسد: طبق روايات، هر گاه ظلم و فساد فراگير شود، امام زمان(عج) ظهور مي کند. آيا ما بايد در ترويج ظلم و فساد بکوشيم تا زمينه ي ظهور ايشان فراهم شود؟
آيت الله مکارم مي گويد: ظهور امام زمان(ارواحنا فداه) از دو طريق ممکن است: يکي از راه زياد شدن ظلم و ستم و راه ديگر – که راه نزديک تري است- آمادگي مردم براي پذيرش حکومت آن حضرت. يعني اگر تحوّلي در دنيا به وجود آيد و مردم دنيا آماده ي پذيرش آن حکومت شوند، به يقين حضرت ظاهر مي شود. پس اين که خيال کنيم براي ظهور آن حضرت، تنها راه، زياد شدن ظلم و فساد است. در اشتباه هستيم.
•دوست ما ادامه مي دهد:شما فرموديد که تنها راه، راه زياد شدن ظلم و ستم نيست. حال اگر راه اوّل
يعني راه فزوني ستم را در نظر بگيريم، آيا ما هم بايد ظلم و ستم را فزوني بخشيم؟
•خير! راه اوّل، راه نامشروع است. اگر براي رسيدن به مقصدي دو جادّه داشته باشيم، يکي جادّه ي غصبي و ديگري جادّه مباح، خوب کدام جادّه را بايد برويم؟ معلوم است که بايد از جادّه ي مباح برويم و رفتن از جادّه ي نامشروع، جايز نيست.
•دوست ديگري سؤال مي کند: ياران حضرت مهدي(عج) 313 نفر و مسلّماً از پيامبران، ائمه و علما هستند. بنابراين ما که منتظر فرجيم جزوه کدام گروه هستيم؟ و چرا در اين 313نفر، تعداد زنان کم است؟
•معروف است:«ياران حضرت مهدي(عج) 313 نفر نفر هستند»؛ امّا در بعضي از روايات، ياران امام مهدي (ع) را 10هزار و در بعضي روايات، شايد بيشتر از اين معرفي کرده اند. معناي اين، وجود «سلسله مراتب» در ياران امام است؛ يعني در مرحله ي اوّل 313نفر، در مرحله ي بعد، 10هزار نفر و در مراحل بعدي، همه علاقه مندان به حضور ايشان در اين سلسله مراتب قرار مي گيرند.
اگر در مرحله ي اول تعداد زنان کم است، چه بسا در مراحل ديگر، تعداد آن ها بيشتر باشد. بنابراين، مشکلي از اين نظر نيست.
•دوستي مي گويد: چرا امام زمان (ع) سال ها قبل از ظهور متولد شده اند؟ فايده ي وجود آن حضرت چيست؟
•اين سؤال بسيار مهم است. من در اينجا به يکي از دلايل ذکر شده، اشاره مي کنم: اعتقاد به وجود امامي که الآن زنده است و در بسياري از مناطق حضور دارد، باعث قوت قلب و اعتماد و تقويت روحيه ي پيروان عقيده مند مي شود.
اگر ما هزاران سال انتظار بکشيم تا شخصي بعداً ظاهر شود، مسلّماً خود را در زندگي بدون پشتوانه مي بينيم. امّا امروز که معتقديم آن حضرت وجود دارد و از حال ما آگاه است، مي توانيم در مشکلات به ايشان اعتماد کنيم و اين وسيله ي «اميد» مي شود.
بنابراين، امام بايد در هر زمان باشد تا مايه ي اعتماد، قوّت قلب و اميد پيروان شود، تا آن ها بتوانند در مشکلات از وجود مقّدس او کمک گرفته و در مسئوليّت ها هم احساس مسئوليّت کنند. ما معتقديم که نامه ي اعمال ما، در هفته يکي دو مرتبه به حضور امام زمان (ع) مي رسد. اين که احساس کنيم که اعمال ما را ايشان ملاحضه مي کند، همين باعث ايجاد احساس يک مسئوليت قوي در ما مي گردد. به عبارت ديگر، ايمان به وجود امامي که زنده، حاضر و ناظر است، سبب تربيت هر چه بيشتر عقيده مندان مي شود؛ يعني يک عامل تعليم و تربيت و اميد و حرکت است.
منبع: نشريه موعود نوجوان، ش24.
