افراد زيادي براي صعود به خطرناک ترين قله ها و صخره هاي عمودي دنيا جانشان را به خطر مي اندازند
عظمت و سرسختي کوهستان ماجراجوهاي زيادي را به مبارزه مي طلبد؛ صخره نوردان بي باک و جسوري که با بالا رفتن از صخره هاي عمودي و خطرناک با جانشان بازي مي کنند و در نهايت يا در مبارزه تن به تن با کوهستان سرد پيروز مي شوند و پا بر قله مي گذراند يا جانشان را در اين راه از دست مي دهند. نکته جالب اينجاست که تعدادي از کوهستان هاي دنيا با داشتن صخره هاي صعب العبور نه تنها در فهرست خطرناک ترين کوه ها قرار گرفته اند بلکه به خاطر مناظر منحصر به فردي که از قله آنها ديده مي شود، به عنوان زيباترين کوه هاي دنيا هم شناخته مي شوند.
اسپايدرراک / SpiderRock
کوه عنکبوت با ارتفاع 244 متري اش يکي از عجيب ترين کوه هاي دنيا به حساب مي آيد. اين کوه به صورت يکپارچه از سنگ هاي سرخ رنگ پوشيده شده که همين امر باعث شده تا يکي از زيباترين کوه هاي دنيا لقب بگيرد. کوه عنکبوت در آريزونا قرار گرفته و گفته مي شود حدود 230 ميليون سال پيش به خاطر بادهاي بسيار شديدي که در منطقه مي وزيده به وجود آمده است. اين بادها آن قدر پر قدرت بودند که مي توانستند حتي سنگ هاي بزرگ را جا به جا کنند. افسانه اي در مورد اين کوه وجود دارد که مي گويد در گذشته زني اين کوه را به عنوان خانه خود انتخاب کرده بود. البته خانه او در دامنه کوه نبود و در نقطه اي نزديک به قله قرار داشت و به همين خاطر مردم به او لقب زن عنکبوتي داده بودند، زيرا او مي توانست به راحتي و بدون داشتن تجهيزات صخره نوردي از اين کوه بالا برود. پس از مرگ اين زن، مردم تصميم گرفتند براي ياد بود او نام اين کوه را کوه عنکبوت بگذارند. دامنه هاي اين کوه امروزه به يک پارک ملي تبديل شده و ماجراجويان زيادي را به اين منطقه مي کشاند؛ با اين حال بالا رفتن از صخره هاي اين کوه مهارت زيادي مي طلبد و براي صخره نوردان مبتدي مي تواند مرگبار باشد.
ددهورست پوينت / DeadHorse Point
کوه «اسب مرده» در ايالت يوتاي آمريکا با ديد کاملي از رودخانه کلورادو و پارک ملي کنيون لند به عنوان يکي از زيباترين کوه هاي دنيا شناخته مي شود. در قرن نوزدهم کابوها، گله هاي اسب خود را به اين کوه مي آورند. در اين کوه قسمت بياباني خطرناکي وجود داشت که ورود اسب ها به آن ممنوع بود؛ اما اسب هاي زيادي خودسرانه به آنجا مي رفتند و چون راه فرار از آن را پيدا نمي کردند از گرسنگي و تشنگي مي مردند. اين منطقه 22 کيلومتر مربع مساحت دارد و در ارتفاع 1800 متري کوه قرار گرفته، به همين دليل اين کوه بعد از مدتي به کوه اسب مرده مشهور شد. فلات اطراف کوه به طور کامل با صخره هايي پوشيده شده که بلندترين آنها 610 متر ارتفاع دارد و بيشتر آنها بسيار هستند. رنگ اين صخره ها بلوطي رنگ بوده که هنگام غروب خورشيد رنگ زيبايي به فلات مي بخشد. البته ناگفته نماند که اين کوه با تمامي زيبايي هايش خطرناک هم است و به خاطر آب و هواي خشک و بياباني اش اگر کوهنوردي در پيچ و خم هاي رسيدن به قله راه خود را گم کند، فقط يک روز در گرماي بيش از اندازه آن طاقت مي آورد و پس از آن بدون شک از تشنگي جانش را از دست مي دهد. با اين حال صخره نوردان زيادي روياي صعود به قله اسب مرده را دارند.
آگولهادوديابو/ AgulhadoDiabo
آگولهادوديابو نامي است که براي قله 2050 متري کوه سرا داس اورگائوس در برزيل انتخاب شده و به معني «سوزن شيطان» است. آگولها يکي از آن دسته قله هايي است که صعود به آن حتي براي کوهنوردان ماهر هم کار ساده اي نيست. زيرا موانع طبيعي و خطرناک بسياري در مسير آن قرار دارد و هواي متغير آن هم باعث گيج شدن کوهنوردان مي شود. با وجود تمام اين سختي ها، منظره اي که پس از رسيدن به قله قابل رويت است، آن قدر زيباست که کوهنوردان سختي هاي ميسر را به کلي فراموش مي کنند. نکته جالب اينجاست که اولين صعود موفق به قله سوزن شيطان در سال 1940 انجام شد و تا قبل از آن بسياري از صعودها ناموفق بودند؛ چرا که بلوک هاي سنگي و برج هايي با ارتفاعات زياد که براي بالا رفتن از آنها حتماً بايد وسايل صخره نوردي به همراه داشت، از مهم ترين موانع موجود در راه هستند. توجه به اين نکته هم ضروري است که بهترين فصل براي رسيدن به قله پاييز و زمستان است، زيرا در فصول ديگر هوا بسيار گرم بوده و باعث آسيب ديدن کوهنوردان مي شود.
شيپ راک /Shiprock
شيپ راک از آن دسته کوه هايي است که به وسيله فوران هاي آتشفشاني حدود 30 ميليون سال قبل در نيومکزيکو به وجود آمده است؛ کوهي که بيشتر به نمايشگاهي از سنگ هاي بي نظير بازالت شباهت دارد. کوهنوردان زيادي براي ديدن زيبايي هاي اين سنگ هاي آتشفشامي با تمام سختي هاي راه جنگيده و خود را به قله مي رسانند. در اواسط مسير صعود مواد مذابي ديده مي شوند که در حال سرازير شدن از کوه، جامد شده و حالت بسيار زيبايي به خود گرفته اند، طوري که انگار ميان زمين و آسمان معلقند. مردم محلي نام آنها را صخره هاي پرنده گذاشته اند. ارتفاع اين کوه از 500 متر شروع شده و در مرتفع ترين قسمت به 600 متر هم مي رسد. نکته مهم اينجاست که صخره هاي پرنده اين کوه زيبا استحکام زيادي نداشته و اگرصخره نوردي به اشتباه قلاب خود را روي آن ها بيندازند، نه تنها باعث مرگ خود خواهد شد، بلکه ممکن است جان ديگران را هم به خطر بيندازد.
نيملس تاورز/NamelessTower
ترنگو تاورز گروهي از مناره هاي طبيعي و مخروطي شکلي هستند که در منطقه بلتستان و در شمال پاکستان واقع شده اند. اين مناره ها در رشته کوه هاي قراقروم قرار گرفته اند جايي که يکي از مشهورترين قله هاي مرگبار دنيا در آن قرار دارد؛ قله کي دو. اين صخره ها خطرناک ترين صخره هايي هستند که ورزشکاران براي صخره نوردي انتخاب مي کنند. بلندترين صخره از گروه ترنگو تاورز 6239 متر ارتفاع دارد. جو براون به همراه موآنتويين، مارتين بويسن و مالکوم هوولز اولين کساني بودند که موفق شدند در سال 1976 به قله ترنگو تاورز صعود کنند. آنها به اين قله لقب بي نام را دادند. با توجه به سختي مسير و عمودي بودن بيش از حد صخره ها صعود براي کساني که در اين کار مهارت ندارند کار دشوار و خطرناکي است؛ با اين حال امروزه هشت مسير براي صعود به آن ساخته شده است که صخره نوردي را کمي راحت تر مي کند؛ اما باز هم بالا رفتن از اين صخره هاي عمودي دل و جرأتي مي خواهد که هر کسي آن را ندارد.
سيروتوره/Cerro Torre
سيروتوره يکي ديگر از کوه هاي صخرهاي و تماشايي دنياست که در پاتاگونيا، بين آرژانتين و شيلي قرار دارد. ارتفاع اين کوه که بيشتر مواقع سال از يخ پوشيده شده، 3128 متر است که در همان نگاه اول صعود به قله آن کاري غيرممکن به نظر مي رسد. قله اين کوهستان بين زنجيره اي از چهار کوه قرار گرفته که هوايي بسيار سرد و خشک دارد و داراي ديوارهاي صخره اي با شيب خيلي زياد است که حتي بالا رفتن از آنها براي ماهرترين صخره نوردان يک کابوس به حساب مي آيد. در سال 1959 يخ نوردي استراليايي به نام سزار ميستري به همراه صخره نوردي روي ديوارهاي پوشيده از يخ سيرو توره بالاخره موفق به فتح قله شدند. بادهاي بسيار شديد که دانه هاي ريز برف را به سر و صورت کوهنوردان مي کوبند، سختي رسيدن به قله و خطر از دست دادن تعادل و در نهايت سقوط را چند برابر مي کند.
بوگابو/Bugaboo
کوهستان صخره اي بوگابو بين دو يخچال طبيعي وول و کرسنت قرار دارد که يکي از مشهورترين صخره هاي آلپي در کانادا به شمار مي رود و بدون شک يکي از زيباترين جاذبه هاي طبيعي اين کشور است. اين کوه براي اولين بار در سال 1916 و توسط يک صخره نورد استراليايي به نام کنراد کين فتح شد. اين کوهستان به دليل قرارگيري در بين يخچال هاي طبيعي هميشه برفي بوده و آب و هوايي بسيار متغير دارد، به طوري که ممکن است وقتي کوهنوردي قصد بالا رفتن از کوه را دارد هوا کاملاً صاف و آفتابي باشد ولي هنوز به ميانه راه نرسيده با توفاني شديد روبه رو شود. در اين وضعيت بهترين کار ماندن در يک مکان امن و سر پوشيده و پناه گرفتن است، در غير اين صورت بدون شک مسير را گم خواهد کرد و ممکن است هيچ وقت زنده باز نگردد. البته امروزه چندين مسير براي صعود کوهنوردان مشخص شده است که مشهورترين و قديمي ترين آنها مسير کين است که توسط کنراد کين شناسايي و به عنوان مسيري کم خطر اعلام شد. نکته مهم در مورد تمام کوه هاي پوشيده از برف و يخ امکان ريزش ناگهاني بهمن است که در اين کوهستان هم نبايد اين موضوع را فراموش کرد.
تور/Mount Thor
جزيره بافين با 507451 متر مربع مساحت بزرگ ترين جزيره کانادا و پنجمين جزيره بزرگ دنياست و جمعيتي حدود 11 هزار نفر دارد. کوهستان تور که با ارتفاعي 1657 متري در اين جزيره قرار گرفته، مهم ترين و مشهورترين بخش اين جزيره است که بلندترين صخره عمودي دنيا با شيب 105 درجه در آن قرار گرفته و يکي از محبوب ترين قله ها براي صخره نوردان بي باک به حساب مي آيد. اين صخره ها به خاطر دشواري در بالا رفتن از بهترين مکان ها براي اجراي مسابقات صخره نوردي به حساب مي آيند.
ال کاپيتان/ El Capitan
ال کاپيتان قله کاملاً عمودي اي است که با 900 متر ارتفاع در کاليفرنيا قرار گرفته است.
اين قله به خاطر بافت يکپارچه و شبيه به همي که دارد صخره نوردان را بسيار گيج مي کند ولي با اين حال از آن دسته کوه هايي به شمار مي رود که مورد توجه صخره نوردان زيادي است.
شايد در مقايسه با قله هاي ديگر، ارتفاع ال کاپيتان کم باشد اما به خاطر ديوارهايي که کاملاً عمودي هستند يکي از دشوارترين کوه ها براي صخره نوردي به حساب مي آيد. نکته جالب اينجاست که قدمت اين صخره ها به 100 ميليون سال مي رسد. ماريپوزا باتاليون - جهانگرد کاليفرنيايي - پس از کشف دهکده يوسميت و ديدن اين قله، آن را ال کاپيتان ناميد.
ابتدا اين صخره ها براي بالا رفتن اصلاً مناسب نبودند و تعداد زيادي از صخره نوردان در راه صعود، جان خود را از دست دادند، اما حالا ديوارهاي آن براي بالا رفتن بازسازي شده اند و تقريباً استاندارد هستند؛ ولي همچنان خطرات زيادي جان صخره نوردان را تهديد مي کند.
پريکستولن /Prekestolen
پريکستولن که در گذشته به نام هيولاتونا شناخته مي شد، صخره اي 604 متري است که در فورسند در غرب نروژ قرار گرفته است. دسترسي به قله اين کوه بسيار زيبا، کار دشواري نيست؛ به طوري که تنها در عرض چند ماهي که در اين کشور تابستان محسوب مي شود بيش از 130 هزار توريست به اين قله صعود مي کنند و به همين خاطر به عنوان يکي از پر بازديد کننده ترين قله هاي دنيا هم شناخته مي شود. از فلاتي که دور تا دور قله را فرا گرفته تا بالاي قله، حدود چهار تا پنج ساعت بيشتر طول نمي کشد. البته اين به معني ساده و بي خطر بودن مسير نيست. چون در بعضي جاها، شيب مسير آن قدر زياد مي شود که بالا رفتن از آن خيلي سخت است و همچنين نيمي از مسير داراي عرض بسيار کمي است که تنها يک نفر، آن هم به زور مي تواند از آن رد شود. زمان به وجود آمدن اين قله 10 هزار سال پيش و در عصر يخبندان است و صاف شدن صخره هاي آن هم بر اثر فرسايش تکه هاي يخي بوده که اين يخ ها به خاطر گرماي زمين به مرور از بين رفته اند.
لاس تورس /LasTorres
پارک ملي تورس دل پين شيلي يکي از زيباترين پارک هاي طبيعي دنياست که شامل کوهستان لاس تورس، يخچال هاي طبيعي، رودخانه ها و درياچه هاي گوناگوني مي شود و به همين خاطر يکي از بهترين جاذبه هاي گردشگري در شيلي به حساب مي آيد که در مساحتي حدود 112 کيلومتر مربع پراکنده شده است. ليدي فلورانس ديکسي يک جهانگرد انگليسي و اولين توريستي بود که در سال 1880 لاس تورس را از نزديک مشاهده کرده و در خاطرات خود سه برجي را که در آن قرار گرفته اند بي نظير توصيف کرده بود؛ بلندترين برج لاس تورس حدود 2000 متر ارتفاع دارد. با اينکه بالا رفتن از اين کوه تنها از عهده صخره نوردان ماهر برمي آيد و کار سختي به نظر مي رسد اما ارزش تحمل اين سختي ها را دارد؛ چرا که از قله اين کوهستان مناظر بسيار زيبايي قابل مشاهده است؛ منظره اي بي نظير از زندگي حيوانات در دامنه کوه و گل هاي نادري که در کمتر جايي مي رويند.
رورايما/Roraima
کوهستان رورايما بلندترين قله در رشته کوه هاي تيپوي در جنوب آمريکاست که ارتفاعي حدود 2810 متر دارد و هر کدام از صخره هاي سر به فلک کشيده اش هم 400 متر ارتفاع دارند، اين کوه در واقع مرز سه گانه اي بين ونزوئلا، برزيل و گويان به حساب مي آيد و اين طور که از سنگ هاي آن پيداست، پيدايش کوه به 2ميليارد سال قبل برمي گردد که البته با توجه به تحقيقات زمين شناسي هم اين کوهستان به عنوان يکي از قديمي ترين کوهستان هاي دنيا شناخته مي شود. به خاطر بارندگي هاي هر روزه در اين کوهستان، زمين هاي آن بيشتر ماسه اي بوده و در گوشه و کنار آن بوته هاي کوچک و بزرگي به چشم مي خورند. همچنين چند آبشار بلند از اين کوه سرازير هستند که زيبايي آن را دو چندان مي کنند. در سال 1884، ادوارد تورن اولين شخصي بود که از صخره هاي پوشيده از خزه اين کوهستان بالا رفت و موفق به صعود به قله شد. به طور کلي خزه اي بودن مسيرهاي منتهي به قله، خطرناک ترين بخش صعود در اين کوهستان به حساب مي آيد.
منبع: نشريه همشهري سرنخ شماره 112.
