وقتی در قلمرو منطقه های عجیب کلمه ی «مثلث» را می بینیم معمولاً به یاد مثلث «برمودا» می افتیم، در حالی که مثلث دیگری نیز وجود دارد که از مثلث برمودا عجیب تر و اسرارآمیزتر است. این مثلث مرموز در دریای ژاپن بین دو کشور ژاپن و چین قرار دارد و به مثلث اژدها یا دریای شیاطین اژدهایی معروف است. در این منطقه نیز مانند مثلث برمودا دستگاه های ردیابی، قطب نماها، رادیوها و انواع بی سیم ها و رادارها دچار اختلال می شوند. در آن جا امواج بسیار بلندی هستند که از سه جهت می تازند و میلیاردها تن آب خروشان و کف آلود را بالا می برند، برای این امواج بسیار آسان است بزرگ ترین کشتی ها را مانند حبابی بر آب نابود کنند. این امواج مهیب «مثلث اژدها» نام دارند. انرژی هر یک از این موج ها آن قدر زیاد است که می توانند انرژی شهر بزرگی مانند نیویورک را تا شش ماه تغذیه کنند، البته پس از این که در سال 1987 آخرین گروهی که از موسسه ی مهار انرژی های افسار گسیخته با کشتی «پلانگتون» به سوی قلب مثلث اژدها حرکت کردند ناپدید شدند، دولت های ژاپن و چین هر تحقیقی را در این منطقه ممنوع و غیر قانونی اعلام کردند. «یوکاما هومیشی» دانشمند برجسته ی تحقیقات علوم مغناطیسی معتقد است ورود به منطقه ی مثلث اژدها غیرممکن است و اگر تمام دانشمندان جهان دست به دست هم دهند، محال است بتوانند حتی به قلب مثلث اژدها نزدیک شوند.
او می گوید: «وقتی کشتی پلانگتون به سوی منطقه ی ممنوعه می رفت، دوربین های ماهواره ی ژاپن که از ورای جو در حال عکس برداری بودند، صحنه های عجیبی ثبت کردند. چند سال بعد خانم «سینتا آساتو» که مسؤول پاک کردن فایل های اضافی موسسه ی عکس های ماهواره ای بود، در عکس هایی که در منطقه ی مثلث اژدها برداشته شده بود متوجه نکات جالبی شد. او کشتی پلانگتون را دید که با موج مهیبی بالا رفته بود. در اطراف موج نیز سه سایه تشخیص داد که شبیه اژدها بودند و به نظر می رسید در حال متلاطم کردن دریا هستند. موضوع عجیب تر این بود که در عکس های صدها کیلومتر آن سوتر، (نزدیک سواحل کارائیب) بار دیگر کشتی پلانگتون را دید که همان موج ها با همان سه اژدها در حال فرو غلتیدن در گرداب عظیمی بودند».
در سند دیگری که دولت ژاپن منتشر کرده چنین می خوانیم:« از سال 1952 تا 54 کشتی های زیادی در منطقه ی مثلث اژدها ناپدید شدند، از جمله پنج کشتی نیروی دریایی ژاپن با هفتصد خدمه گرفتار امواج افسار گسیخته ی مثلث اژدها شده و با از دست دادن ارتباطات رادیویی خود برای همیشه ناپدید شدند. در سال 1954،ژاپن کشتی پژوهشی «کائیو ماری» را با سی و یک دانشمند که از سراسر جهان گرد آمده بودند برای تحقیق به این منطقه فرستاد. آخرین خبری که از این کشتی دریافت شد، فریاد خدمه و دانشمندان کشتی بود که به شکلی نامفهوم التماس می کردند به آن ها رحم شود. دیگر هیچ خبری نشد و دولت ژاپن برای نخستین بار رفت و آمد را در آن جا ممنوع اعلام کرد، البته این قانون تا سال 1987 زیاد جدی گرفته نشد».
«ایوان ساندرسن» در کتاب «دوازده گورستان شیطان» می گوید:« تاکنون دوازده منطقه کشف کرده ایم که دارای شبکه هایی از اختلالات الکترومغناطیسی هستند و بعضی از آن ها از برمودا و مثلث اژدها خطرناک ترند، اما چون کسی از آن جاها نمی گذرد خطرات شان نیز دیده نمی شود. این نقاط جغرافیایی با درصد ناچیزی اختلاف در پنج نقطه ی نیمکره ی شمالی و پنج نقطه ی نیمکره ی جنوبی قرار گرفته اند. دو نقطه ی دیگرش هم در قطب شمال و جنوب هستند. در شش نقطه از این نواحی برای کشتی ها و هواپیماها مشکلات و حوادثی ناگواری پیش آمده است. در این نقاط آب های جاری و در افسانه های ژاپنی و در نقاشی هایی که بر دیواره ی غارها کشیده شده اند، به موجودات و پرنده ی عجیبی اشاره شده که تا چند هزار سال شکلی معما گونه داشته اند، اما اگر امروز بخواهیم آن ها را تفسیر کنیم به موجودات فضایی و سفینه های آنها می رسیم که از دوازده هزار سال پیش با مردم منطقه ی مثلث اژدها ارتباطاتی داشته اند. یکی از افسانه های قدیمی ژاپنی می گوید: « دو گوهر روز از اقیانوس بیرون می آمد و تا ساحل پرواز می کرد،سپس در کارهای روزمره به ماهیگیران و خانواده های آن ها کمک می کرد. او در بعضی از ابزار کار مردم تغییراتی ایجاد می کرد تا بهتر و سودمندتر باشند. آن ها از جنگ بیزار بودند و اگر بین دو قبیله جنگی در می گرفت، کاری می کردند که هر دو قبیله با هم صلح کنند». امروز در ژاپن بیش از صد مجسمه ی دوگو به دست آمده که زمان ساخت آن ها با هم از دویست تا دو هزار و پانصد سال فرق می کند اما همگی یک شکل دارند: اندامی که تقریباً شبیه انسان است و کلاهی بر سر دارد. در چشم های بزرگش که بیشتر به عینک شباهت دارند، خطی افقی دیده می شود که مانند حفاظ دیافراگم بعضی از دوربین هاست. لباس آن ها از گردن به پایین را پوشانده و به نظر می رسد بدون منفذ است. این لباس ها شبیه لباس فضانوردی و حتی مانند لباس غواصی است. چند نقاشی قدیمی هم وجود دارد که نشان می دهد تعدادی انسان روی وسیله ای در حال پروازند و حیواناتی را شکار می کنند.
سرد اقیانوس ها که به سمت جنوب می روند، با جریان هایی که از روبه رو می آیند و در نقاط کم عمق تر جریان دارند برخورد می کنند و باعث گرداب های مغناطیسی مهیب و عظیمی می شوند.
در مثلث اژدها گودال های عمیقی وجود دارند که به آن ها گودال های بی انتهای اقیانوسی می گویند. شرایط مغناطیسی این منطقه با جاهای دیگر بسیار فرق می کند و هنوز نتوانسته ایم برای شدت جریان های مغناطیسی توجیه علمی خاصی پیدا کنیم آیا مثلث اژدها فقط یک گرداب ناپایدار زمین شناختی است و آیا ناپدید شدن صدها کشتی، هواپیما و زیردریایی در محدوده ی مثلث اژدها فقط به دلیل اثر جانبی اقیانوس است؟ هیچ کس جواب این سوال را نمی داند.
منبع: 7 روز زندگی شماره 142
او می گوید: «وقتی کشتی پلانگتون به سوی منطقه ی ممنوعه می رفت، دوربین های ماهواره ی ژاپن که از ورای جو در حال عکس برداری بودند، صحنه های عجیبی ثبت کردند. چند سال بعد خانم «سینتا آساتو» که مسؤول پاک کردن فایل های اضافی موسسه ی عکس های ماهواره ای بود، در عکس هایی که در منطقه ی مثلث اژدها برداشته شده بود متوجه نکات جالبی شد. او کشتی پلانگتون را دید که با موج مهیبی بالا رفته بود. در اطراف موج نیز سه سایه تشخیص داد که شبیه اژدها بودند و به نظر می رسید در حال متلاطم کردن دریا هستند. موضوع عجیب تر این بود که در عکس های صدها کیلومتر آن سوتر، (نزدیک سواحل کارائیب) بار دیگر کشتی پلانگتون را دید که همان موج ها با همان سه اژدها در حال فرو غلتیدن در گرداب عظیمی بودند».
این کشف باعث شد دانشمندان به این موضوع توجه کنند و آثار جالب تری به دست بیاورند که یکی از آن ها دوازده ثانیه موج رادیویی است که در چهارده گیرنده ی محلی واقع در خلیج مکزیک تداخل کرده و ضبط شده است.
در این سند هیجان انگیز صدای کاپیتان کشتی پلانگتون ثبت شده که با لحنی پر از ترس و هیجان می گوید:«خدای من... ما بالای خلیج مکزیک هستیم! صدام رو می شنوین؟ من کاپیتان پلانگتون هستم. این سه تا اژدها که شبیه ابرهای سیاه و بارانی هستن، چهار ملوان و دو افسر منو با خودشون بردن...». این پیام با فریاد ناگهانی کاپیتان «جرج تولوز» قطع شد.در سند دیگری که دولت ژاپن منتشر کرده چنین می خوانیم:« از سال 1952 تا 54 کشتی های زیادی در منطقه ی مثلث اژدها ناپدید شدند، از جمله پنج کشتی نیروی دریایی ژاپن با هفتصد خدمه گرفتار امواج افسار گسیخته ی مثلث اژدها شده و با از دست دادن ارتباطات رادیویی خود برای همیشه ناپدید شدند. در سال 1954،ژاپن کشتی پژوهشی «کائیو ماری» را با سی و یک دانشمند که از سراسر جهان گرد آمده بودند برای تحقیق به این منطقه فرستاد. آخرین خبری که از این کشتی دریافت شد، فریاد خدمه و دانشمندان کشتی بود که به شکلی نامفهوم التماس می کردند به آن ها رحم شود. دیگر هیچ خبری نشد و دولت ژاپن برای نخستین بار رفت و آمد را در آن جا ممنوع اعلام کرد، البته این قانون تا سال 1987 زیاد جدی گرفته نشد».
علم چه می گوید؟
یکی از رأس های مثلث اژدها از شمال غربی توکیو آغاز شده و به سوی شرق می رود، سپس به طرف جنوب و از آن جا به سمت شمال غربی توکیو می رود.«ایوان ساندرسن» در کتاب «دوازده گورستان شیطان» می گوید:« تاکنون دوازده منطقه کشف کرده ایم که دارای شبکه هایی از اختلالات الکترومغناطیسی هستند و بعضی از آن ها از برمودا و مثلث اژدها خطرناک ترند، اما چون کسی از آن جاها نمی گذرد خطرات شان نیز دیده نمی شود. این نقاط جغرافیایی با درصد ناچیزی اختلاف در پنج نقطه ی نیمکره ی شمالی و پنج نقطه ی نیمکره ی جنوبی قرار گرفته اند. دو نقطه ی دیگرش هم در قطب شمال و جنوب هستند. در شش نقطه از این نواحی برای کشتی ها و هواپیماها مشکلات و حوادثی ناگواری پیش آمده است. در این نقاط آب های جاری و در افسانه های ژاپنی و در نقاشی هایی که بر دیواره ی غارها کشیده شده اند، به موجودات و پرنده ی عجیبی اشاره شده که تا چند هزار سال شکلی معما گونه داشته اند، اما اگر امروز بخواهیم آن ها را تفسیر کنیم به موجودات فضایی و سفینه های آنها می رسیم که از دوازده هزار سال پیش با مردم منطقه ی مثلث اژدها ارتباطاتی داشته اند. یکی از افسانه های قدیمی ژاپنی می گوید: « دو گوهر روز از اقیانوس بیرون می آمد و تا ساحل پرواز می کرد،سپس در کارهای روزمره به ماهیگیران و خانواده های آن ها کمک می کرد. او در بعضی از ابزار کار مردم تغییراتی ایجاد می کرد تا بهتر و سودمندتر باشند. آن ها از جنگ بیزار بودند و اگر بین دو قبیله جنگی در می گرفت، کاری می کردند که هر دو قبیله با هم صلح کنند». امروز در ژاپن بیش از صد مجسمه ی دوگو به دست آمده که زمان ساخت آن ها با هم از دویست تا دو هزار و پانصد سال فرق می کند اما همگی یک شکل دارند: اندامی که تقریباً شبیه انسان است و کلاهی بر سر دارد. در چشم های بزرگش که بیشتر به عینک شباهت دارند، خطی افقی دیده می شود که مانند حفاظ دیافراگم بعضی از دوربین هاست. لباس آن ها از گردن به پایین را پوشانده و به نظر می رسد بدون منفذ است. این لباس ها شبیه لباس فضانوردی و حتی مانند لباس غواصی است. چند نقاشی قدیمی هم وجود دارد که نشان می دهد تعدادی انسان روی وسیله ای در حال پروازند و حیواناتی را شکار می کنند.
سرد اقیانوس ها که به سمت جنوب می روند، با جریان هایی که از روبه رو می آیند و در نقاط کم عمق تر جریان دارند برخورد می کنند و باعث گرداب های مغناطیسی مهیب و عظیمی می شوند.
در مثلث اژدها گودال های عمیقی وجود دارند که به آن ها گودال های بی انتهای اقیانوسی می گویند. شرایط مغناطیسی این منطقه با جاهای دیگر بسیار فرق می کند و هنوز نتوانسته ایم برای شدت جریان های مغناطیسی توجیه علمی خاصی پیدا کنیم آیا مثلث اژدها فقط یک گرداب ناپایدار زمین شناختی است و آیا ناپدید شدن صدها کشتی، هواپیما و زیردریایی در محدوده ی مثلث اژدها فقط به دلیل اثر جانبی اقیانوس است؟ هیچ کس جواب این سوال را نمی داند.
منبع: 7 روز زندگی شماره 142
