دردسرهای تکراری یک سوپر سایان!

Dragon Ball: Raging Blast 2
امتیازات:

دیدنی و شنیدنی، گرافیک و صدای عالی، تعداد بی نظیر شخصیت ها، مبارزه های بسیار سریع و هیجان انگیز، اصلاح بخش آنلاین نسبت به اثر پیشین.

معایب:

تکرار نابخشودنی اشکال های بازی پیشین مثل دوربین ناکارآمد و یکسان بودن کنترل همه ی شخصیت ها، طراحی اشتباه در گیم پلی و هوش مصنوعی متقلب! بخش اعظم بازی بازیافت عناصر بازی قبلی است.
متوسط ارزش 13
16 گرافیک
16 موزیک و صدا
14 گیم پلی
اول این که در سرتاسر دنیا تعداد بی شماری مجله، روزنامه، سایت اینترنتی، وبلاگ، انجمن و... وجود دارد و هزاران منتقد حرفه ای و آماتور درباره ی بازی ها مطلب می نویسند و درباره ی مشکلات و کمبودهای آن ها بحث می کنند و نظر می دهند. بازیسازی که می خواهد در بازار پیچیده و بی رحم بازی های ویدئویی امروز موفق باشد، نمی تواند و نباید نظرات و انتقادات منتقدها و طرفداران را نادیده بگیرد. برای نکته دوم از مثالی جالب توجه استفاده می کردم: وقتی شما برای صرف غذا به رستوران می روید، آیا برای غذای اصلی می روید یا برای مخلفات؟ مسلماً برای غذای اصلی. در مورد بازی ها نیز هر قدر مخلفات بازی مثل عکس ها و فیلم ها و به طور کلی Fan Service زیاد باشد، نمی تواند جایگزین گیم پلی محکم و حساب شده، داستان قوی و درگیر کننده و سایر عناصری باشند که بازی های موفق در چار چوب آن ها تولید می شوند. ای کاش این نکات را کسی پیش از ساخت بازی به سازندگانش گوشزد می کرد زیرا RB2 پتانسیل بسیار بالایی برای تبدیل شدن به انرژی عالی داشت که متأسفانه تا حد زیادی بر باد رفته است!
کمپانی Spike در دوران کنسول PS2 با ارایه سه بازی Tenkaichi، سبک مبارزه ی آزاد را در دنیای DB برای ما به ارمغان آورد. در نسل فعلی نیز، تجربه ی مبارزه ی آزاد با اولین بازی RB تکرار شد.
 اما RB مشکلاتی هم داشت که شاید می شد در بازی اول از آن ها تا حدی چشم پوشی کرد، اما تکرار آن ها در بازی دوم دیگر قابل بخشش نیست. RB2 را تا حدی می توان یک بسته ی الحاقی دانست تا یک بازی کامل زیرا تقریباً بیش از نیمی از بازی تکراری و بازیافت شده ی کار قبلی است و مهم ترین ایرادی که می توان به این بازی گرفت، اشکال های تکراری گیم پلی است. اولین نکته ای که در گیم پلی بازی جلب توجه می کند، تعداد شخصیت های آن است. RB 2 بیش از 60 شخصیت قابل بازی دارد که با در نظر گرفتن تغییر حالت های (Transformation) برخی از آن ها، که عملاً خود شخصیت هایی جداگانه محسوب می شوند، تعداد شخصیت های بازی به حدود 100 عدد می رسد که به احتمال قریب به یقین در تاریخ بازی های مبارزه ای بی سابقه است. اما اشکال بازی در شباهت این شخصیت ها در زمان کنترل آن ها آشکار می شود. در بازی تعدادی چند ضرب ساده، ضربه های قدرتی، حمله های پرتابی، حمله های دنباله دار، تکنیک های مختلف جای خالی دادن، دفاع کردن و ضد حمله وجود دارند که نحوه ی اجرای آن ها برای همه ی شخصیت ها یکسان است. تنها یک نوع چند ضرب سریع وجود دارد که نحوه ی اجرای آن تا حدی برای هر شخصیت فرق می کند. این حالت طراحی باعث می شود که بازی بسیار ساده تر و قابل دسترس تر شود و همه بتوانند از تمام شخصیت ها به راحتی استفاده کنند؛ اما در نقطه مقابل مبارزه ها را سطحی، یکنواخت و تکراری می کند که در دراز مدت به جذابیت بازی لطمه ی فراوانی می زند. این یکی از ایرادهای کاملاً تکراری و در نتیجه نابخشودنی بازی است! البته RB2 هنوز هم یک DB است با کنترل آزاد. پس باز هم می توانیم حرکت های آزاد در مراحل بزرگ بازی را تجربه کنیم، به آسمان پرواز کرده و در تعقیب و گریز های برق آسا با دشمن درگیر شویم. در آخر نیز تکنیک های ویژه و نهایی جلب نظر می کنند. تکنیک هایی که انرژی عظیم مبارزان را به رخ می کشند و البته بسیار ساده و با استفاده از آنالوگ سمت راست اجرا می شوند. البته این تکنیک ها نیز مانند مبارزه ی نزدیک، همان مشکل تکرار را دارند و اگر چه نام و انیمیشن آن ها ممکن است فرق کند؛ اما همه ی آن ها را می توان به 5 یا 6 حالت کلی تقسیم بندی کرد که تکنیک های قرار گرفته در هر حالت (مثلاً همه اشعه های مستقیم انرژی)، عملاً یکسان هستند. استفاده از تکنیک های ویژه و نهایی، نیاز به انرژی یا Ki دارد. ضربه های فیزیکی یکی از راه های پر کردن ki است اما راه اصلی جمع کردن انرژی، تمرکز به سبک کلاسیک انیمه DB و با استفاده از کلید سمت پایین کلید های جهت نماست. در اختیار داشتن این انرژی به قدری در بازی حیاتی و ضروری است که بسیاری از اوقات، هر دو مبارز کاملاً متوقف می شوند تا انرژی بگیرند که به سرعت بازی لطمه وارد می کند. متأسفانه یکی دیگر از اشکال های مهم و تکراری بازی دوربین آن در هنگام مبارزه ها است. کابوس گیر کردن دوربین در دیوارها و لبه های هر مرحله در این بازی تا حدی بر طرف شده؛ اما هنوز هم وقتی دو مبارز اختلاف ارتفاع زیادی دارند، باز هم دوربین کاملاً مبارزه را گم می کند و آسمان یا زمین خالی را به ما نشان می دهد. واقعاً این یک دندگی سازندگان در عدم استفاده از تکنیک های حرکت دوربین در بازی های دیگر (مثلاً Zone of the Enders) غیر قابل توجیه و غیر منطقی است. با همه ی این کمبودها RB2 وقتی درست کار می کند، واقعاً جذاب و هیجان انگیز و به خصوص پر و پیمان است. بخش تک نفره ی بازی به تنهایی روزها و هفته ها وقت ما را پر می کند. بخش یک نفره، یک قسمت داستانی تحت عنوان کهکشان من دارد که البته در اصل تعدادی مبارزه هستند برای هر شخصیت. در بازی اصلی داستانی روایت نمی شود و صحبت های شخصیت ها نیز هنگام مبارزه فقط برای آشنایان به دنیای DB معنی دارد. به طور کلی RB2 برای ورود به داستان DB، به هیچ عنوان اثر مناسبی نیست. با این وجود بخش داستانی با توجه به تغییر شرایط مبارزه ها و درجه ی سختی آن ها چالشی خوب (والبته بسیار طولانی) است؛ اگر چه برخی وقت ها این شرایط کاملاً غیر منطقی می شوند. برخی شرایط منفی، به خصوص حالتی که در آن مبارز، تنها با یک ضربه می میرد (Near Death Start) و واکنش های تقلب گونه ی هوش مصنوعی در درجات سختی بالا، سلامتی صفحه ی تلویزیون را به خطر می اندازند زیرا هر لحظه ممکن است گیم پد را از عصبانیت به سمت آن پرتاب کنیم! در بازی بخش های تک نفره ی دیگری مثل مبارزه های قدرتی، تمرین، دوئل و مسابقه ها وجود دارند که کم و بیش همگی مشابه یکدیگر هستند. برای تشویق بازیبازان به ادامه ی بازی، سازندگان به Fan Service روی آوردند. در بازی پیروزی در هر مبارزه در هر حالتی که باشد، جایزه خواهد داشت. آزاد شدن شخصیت های جدید، مراحل جدید، انواع تکنیک های ویژه، لباس های مختلف، و آیتم های شخصی سازی، آهنگ ها و فیلم های مختلف (وبسیار خاطره انگیز)، برخی از این جوایز هستند، در بازی حتی یک فیلم کوتاه کارتونی (و فوق العاده نایاب) از مجموعه ی DB وجود دارد که برای طرفداران قدیمی DB از طلا با ارزش تر است! این ها همان مخلفاتی هستند که در ابتدا به آن ها اشاره کردیم، وجودشان قطعاً مفید و خوشحال کننده است؛ اما تضمین کیفیت بازی و جبران کننده ی کمبود های آن نمی باشند. Raging Blast 2 بازی پر هیجان و سرگرم کننده ای است، یک فن سرویس واقعی با محتویات اضافی فراوان؛ پیش کشی برای میلیون ها طرفدار DB در سراسر جهان. اما همه ی این ها نمی توانند اشکال های آشکار در طراحی، سطحی بودن مبارزه ها، تکرار اشتباه های ناشیانه ی قدیمی و یکنواخت بودن بازی را مخفی کنند. این بازی مانند گل سرخی زیبا، خارهای تیزی دارد که شاید درد آن ها برای بسیاری غیر قابل تحمل باشد.
بیشتر اشکال های نابخشودنی RB2 در گیم پلی آن وجود دارند و خوشبختانه سازندگان برای چشم ها و گوش های ما سنگ تمام گذاشته اند. از همان ابتدا دموی بسیار زیبای بازی، شاهدی بر این امر است. در ادامه گرافیک بازی با مراحل بزرگ، تخریب پذیر، زیبا، خوشرنگ، پر جزییات و دیدنی و متنوع ما را خشنود می کند. در بازی 14 مکان مبارزه وجود دارد و اگر چه تنها 4 تای آن ها جدید هستند؛ اما برخی تغییرات جزیی (مثلاً در تخریب ناپذیری و نور) همه ی آن ها را دیدنی کرده است. شخصیت های 100 گانه ی بازی شاید در کنترل شبیه هم باشند؛ اما در جزییات کاملاً متفاوت هستند. انیمیشن های عالی و نرم شخصیت ها مثال زدنی است و به خصوص افکت های بی نهایت عالی و مناسب نور و انرژی و سایه های شخصیت خیره کننده هستند و حتی خود انیمه DB هم چنین کیفیتی نداشت! در اثری که مبارزها قدرت های مافوق بشری دارند و انرژی های غو ل آسا به سمت یکدیگر پرتاب می کنند، افکت های تصویری اهمیت ویژه ای پیدا می کنند. این افکت ها در بازی زیبا و دیدنی هستند؛ هر چند کمی ساده کار شده اند، اما تأثیری زیبا بر نور محیط می گذارند و به ویژه انفجارها کاملاً نسبت به بازی قبلی متحول شده و پیشرفت چشمگیری داشته اند. البته هنوز هم اعتقاد دارم که جای انفجارهای بسیار عظیم (مثلاً انفجار کره ی زمین) در این مجموعه خالی است! این مبارزان چالاک و زیبا و تکنیک های ماور الطبیعی آن ها را افکت های شنیداری مناسبی همراهی می کنند. انفجارها و تخلیه ی انرژی، صداهایی زیبا و هماهنگ دارند و مشکل میکس بازی قبلی کاملاً بر طرف شده؛ اما صدا پیشگی این کار متوسط است. اگر چه بازی هر دو زبان ژاپنی و انگلیسی را در خود جای داده؛ اما با توجه به سبک خاصی که در بخش داستانی RB2 استفاده شده، شخصیت ها چندان حرفی برای گفتن ندارند. دیالوگ هایی که بین شخصیت ها رد و بدل می شوند در هر دو زبان زیبا و مناسب، اما کم تعداد هستند؛ در ضمن بخش اعظمی از دیالوگ ها، مستقیماً از بازی قبلی بازیافت شده اند. در آخر به موسیقی بازی اشاره می کنیم که کاری قابل توجه است. آهنگ ها در RB2 مثل بیشتر بازی های DB در سبک راک و هاردراک هستند که البته کاملاً با سبک بازی و مبارزه های جنون آمیز آن هماهنگی دارند. تکنوازی های پر انرژی گیتار برقی و تغییر حالت موسیقی در زمان فعال کردن سیستم Raging Soul، بسیار هیجان انگیز است و چند قطعه از آهنگ های بازی تا مدت ها در خاطره باقی خواهند ماند.
RB2 بخش چند نفره نیز دارد. بازی در حالت دو نفره به دلیل نوع خاص استفاده از دوربین بر خلاف سایر آثار مبارزه ای مجبور است از سیستم نصف کردن صفحه ی نمایش استفاده کند که چندان جالب نیست، در حالت آنلاین این مشکل طبیعتاً وجود نخواهد داشت. بازی در حالت آنلاین سریع و بدون نقص است و حالت های مبارزه ی معمولی، رده بندی و مسابقه ها وجود دارند. شخصی سازی شخصیت ها با آیتم ها و تکنیک های مختلف، اگر چه در حالت تک نفره هم اهمیت داشتند؛ وای در این حالت بیش از پیش مورد توجه هستند. با توجه به این که مبارزه ها می توانند در حالت گروهی نیز انجام شوند (حداکثر 5 در مقابل 5)، و دیگر از تقلب کامپیوتر و شرایط جنون آور هم خبری نیست، برخوردهای آنلاین بسیار مفرح و لذت بخش هستند.
منبع: بازی یارانه شماره نشریه: 41