ایده های بازیسازهای آماتور

حدودا 14 سال پیش بود که عنوانی با نام Virtua Cop را تجربه کردم. هر زمانی که این عنوان را بازی می کردم سوالی ذهنم را مشغول می کرد و آن این بود که این همه پلیس و دزد در یک شهر از کجا سر درآورده اند. شاید اگر کل شهروندان یک شهر را دزد و پلیس فرض کنیم باز هم جوابگوی تعداد موجود در Virtua Cop‏ نمی شدند. این سوال از یادم رفته بود تا این که عنوانی جدید به نام The Protector را بازی کردم. در TP بازیباز در نقش یک مزدور انگلیسی به نام Jonathan Kane قرار می گیرد. وی بعد از مدتی که خانه نشین شده است توسط فردی وظیفه پیدا می کند که از شخصی به نام Jennifer Guile محافظت کند. در ادامه مشخص می شود که پدر جنیفر توسط یک گروه تروریستی به نام Scarlet Vengeance کشته شده و آن ها به دنبال این هستند که با پیدا کردن جنیفر اطلاعات لازم را از او بگیرند تا بتوانند بر نقشه های شوم خود جامه عمل بپوشانند.
داستان بازی نه تنها سطحی و کلیشه ای است بلکه از منطق هم در آن خبری نیست. این نبود منطق عموماً مربوط به روابط بین کین و جنیفر می شود. این دو در گذشته با یکدیگر رابطه داشته اند اما به خاطر عاملی ناشناخته و توضیح داده نشده در بازی از هم جدا شده اند. در ادامه روابط کین و جنیفر خوب می شود اما در اواسط بازی به یکباره جنیفر از کین متنفر شده و با لحنی تند با او صحبت می کند. نکته جالب در این قسمت این است که درست بعد از 2 دقیقه دوباره با هم آشتی می کنند و دلیل آن هم به هیچ وجه توضیح داده نمی شود! در کنار این داستان که حتی در ساختارهای خود نیز ضعف دارد، بازیباز با گیم پلی ای روبه رو می شود که به جرأت می توان گفت که هیچ گونه نقطه قوتی در آن دیده نمی شود و تنها باعث رنج و عذاب بازیباز می شود. گیم پلی TP به دو بخش مخفی کاری و اکشن تقسیم شده است که قسمت های مخفی کاری توسط جنیفر و بخش اکشن بازی توسط کین انجام می¬گیرد.
مبارزاتی که در بازی با استفاده از اسلحه های گرم انجام می گیرد عموماً بد و خسته کننده طراحی شده اند. نوع طراحی مراحل به شدت به هسته اصلی بازی ضربه زده و باعث شده که نکته بارز گیم پلی بازی یعنی سنگرگیری در آن به یک امر جانبی و اکثراً ناکارآمد تبدیل شود. سیستم سنگرگیری بازی در هر دو بخش مخفی کاری و اکشن وجود دارد و به جرأت می توان گفت که در هیچ یک از این دو بخش به کار نمی آید و بازیباز عموماً در طول بازی ترجیح می دهد که از سنگرگیری استفاده نکرده و بازی را به صورت تماما FPSً انجام بدهد. سیستم سنگرگیری این بازی شبیه به بازی R6: Vegas کار شده است و در زمان سنگرگیری دوربین بازی به صورت سوم شخص درمی آید و به بازیباز این فرصت را می دهد که با دیدن دشمن ها به درستی از سنگر خود بیرون آمده و آن ها را از پای در بیاورد. ولی در TP تنها کاری که دوربین بازی می کند این است که طوری قرار بگیرد که اصلاً نتوانید هیچ یک از دشمن ها را ببینید و به طرف آن ها تیراندازی کنید. البته در بخش مخفی کاری سازندگان خود کاری کرده اند که اصلاً مجبور به استفاده از سنگرگیری نشوید، به این صورت که با قرار دادن یک نقشه کوچک در بالای صفحه باعث شده اند که بازیباز تمام دشمن ها همراه با زاویه دید آن ها را ببیند و اصلاً به سنگرگیری نیازی پیدا نکند. همین نقشه کوچک باعث شده که مراحل مخفی کاری به شدت آسان و یکنواخت شوند. در کنار این عامل خطی بودن بیش از حد این بخش و نبود هیچ گونه تنوعی در آن خود دلیلی است بر این که قسمت مخفی کاری در این بازی یک مورد اضافی است. حتی اگر بازیباز خود بخواهد در این مراحل تنوعی ایجاد کند با این مسئله روبه رو می شود که دشمن ها و نگهبان ها در عین ناباوری به طرف وی می آیند و بازیباز را پیدا می کنند. در اینجا لازم به ذکر است که سازندگان بازی سعی داشته اند تا معماهایی را نیز در بازی بگنجانند اما به این نکته دقت نکرده اند که قرار دادن یک معمای قدیمی و تکراری که حتی در مسابقه های ده سال پیش تلویزیون هم از آن استفاده شده چه جذابیتی را می تواند به همراه داشته باشد. از قسمت مخفی کاری که صرف نظر کنیم با یک FPS افتضاح رو به رو هستیم! به لطف وجود Hit Detection از هر خشاب بازیباز 2 الی 3 گلوله آن به دشمن ها برخورد می کند. نکته قابل توجه این است که در TP اسلحه Shotogun به مراتب در فاصله های طولانی از Rifle بهتر عمل می کند. در کنار روند خسته کننده بازی و طراحی افتضاح مراحل یکی از عواملی که باعث می شود این خسته کننده بودن بیش از پیش جلوه کند نبود تنوع در اسلحه ها است. در طول بازی بازیباز از بیش از 5 اسلحه استفاده نمی کند.
اگر تمام این نکات را تحمل کنید به باگ های بزرگی برخورد می کنید که به هر چه افتضاح شدن بازی کمک بیشتری می کنند.
مشکلات گرافیکی TP مربوط به موارد جزئی و کوچک نمی شود و می توان گفت که این عنوان در زمینه استفاده از بافت های مناسب، فریم ریت، انیمیشن های طراحی شده، مدل سازی، طراحی شخصیت ها و محیط افتضاح عمل کرده. تمامی این موارد دست به دست هم داده اند تا TP حتی در زمینه گرافیکی هم قابل تحمل نباشد. شاید بتوان تنها نکته مثبت این بازی را صداگذاری مربوط به شخصیت ها دانست که به خوبی انجام شده، البته همین قسمت هم به خاطر وجود متن های نامناسب ارزش خود را از دست می دهد. در رابطه با افکت های مورد استفاده برای صداگذاری اسلحه ها و محیط هم تنها می توان گفت که بهتر است صدای بازی را کلاً قطع کنید!
در کل TP عنوانی بود که قرار بود این سبک را طبق گفته سازنده های خود متحول کند. ولی در عمل نه تنها نتوانست این کار را انجام دهد بلکه باعث شد المان هایی که در گذشته به خوبی از آن ها یاد می شد به کلی در این بازی به عنوان یک نقطه ضعف شناخته بشوند.
منبع: مجله ی بازی رایانه، شماره ی 32