پژوهشگر: محمد رضاپور
ایران در بسکتبال کاپ آسیا قهرمان شد. این عنوان درست در شرایطی برای ورزش ایران بدست آمد که دید عمومی به نتایج فوتبال چندان خوب نیست و مردم در اعتراض به نتایج فوتبال با توجه به رقم های میلیاردی آنها سعی دارند موفقیت های سایر ورزش ها را به گونه ای خاص جلوه دهند.
در تجلیل مردمی از موفقیت های بسکتبال یا والیبال با حضور در لیگ جهانی، سعی می شود محرومیت سایر ورزش ها در قیاس با فوتبال آشکار شود.
تحت این شرایط موفقیت های بسکتبال و والیبال در جامعه بیشتر دیده شده و استقبال عمومی از نتایج تیم های ملی فراگیرتر می شود.
تیم ملی بسکتبال در کاپ آسیا با هفت بازی پی درپی در بین تعدادی از رقبای آسیایی قهرمان شد. بعد از این بازی ها نقطه نظرهای گوناگونی به وجود آمد و با پوشش بی سابقه رسانه ای بویژه صداوسیما سوالاتی مطرح شد که اساسا بازی های کاپ آسیا چیست و چه جایگاهی در بسکتبال آسیا دارد؟
هشت تیم برای اولین بار در سال ۲۰۰۴ کاپ آسیا را پایه ریزی کردند. سال ۲۰۰۶ اصلا این بازی ها برگزار نشد اما سال ۲۰۰۸ با استقبال پنج تیم مشخص شد که کاپ آسیا برای جا افتادن در بین تیم های آسیایی راه طولانی دارد.
در سال های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۲ اما تعداد تیم ها در عدد ده ثابت شد تا از نظر کمی، بسکتبال کاپ آسیا ثبات بهتری پیدا کند.
کاپ آسیا بازی های بین المللی با محوریت تدارکات تیم های آسیایی است. فیبا ـ آسیا هم که می خواهد به این بازی ها رونق بدهد، آن را انتخابی جام ملت ها کرده به طوری که تنها تیم قهرمان می تواند سهمیه بازی ها در جام ملت ها را به دست آورد. البته این نحوه گزینش و انتخابی برای تیم هایی مانند ایران یا چین و قدرت های اول بسکتبال آسیا چندان مهم نیست چون آنها از مناطق خود در بسکتبال آسیا به جام ملت ها راه می یابند.
ایران در چهارمین دوره بسکتبال کاپ آسیا برای نخستین بار قهرمان شد در حالی که برای بار دوم بعد از سال ۲۰۱۰ در این بازی ها شرکت می کرد. دفعه اولی که ایران در کاپ آسیا شرکت کرد بازیکنان تیم «ب» خود را به لبنان میزبان سال ۲۰۱۰ فرستاد و به عنوانی بهتر از ششمی دست پیدا نکرد.
تیم ملی بسکتبال اما در دوره اخیر با قدرت بیشتری روانه بازی ها شد. بازیکنانی مانند اصغر کاردوست، آرن داوودی، محمد جمشیدی، روزبه ارغوان و فرید اصلانی تجربیات دوره قبل کاپ آسیا را در این دوره داشتند و تلفیق آنها با محمدصمد نیکخواه بهرامی، حامد آفاق و اوشین ساهاکیان ترکیب مناسبی را به وجود آورده بود.
بازیکنان جوان این تیم نظیر امیر صدیقی، سجاد مشایخی، بهنام یخچالی و صالح فروتن گروه دیگری از بازیکنان تیم ملی در این دوره بودند.
ایران هفتمین تیم مسن این بازی ها بود اما پنج بازیکن اصلی تیم با میانگین ۲۷ سال، تجربه بالای خود را به رقبای آسیایی تحمیل کردند.
تیم چین با بازیکنان متوسط ۲۰ سال وارد توکیو شد. به غیر از این تیم، کره ای ها اصلا به کاپ آسیا اعتنا نکردند تا در غیاب این مدعیان، تیم ملی بسکتبال، امیدهای خود را برای قهرمانی پررنگ تر ببیند. در چهارمین دوره بسکتبال کاپ آسیا قطری ها باز هم با همان ترکیب همیشگی آمده بودند.
بازیکنانی با ملیت های مختلف که بعد از بازی های آسیایی ۲۰۰۶ دوحه تمام شده اند. ژاپن با وجود میزبانی نتوانست در فینال برابر تیم ملی نتیجه بگیرد. آنها از ۱۰ سال قبل تیم فعلی را بنا گذاشتند و مربیان خارجی از اروپا و آمریکا نتوانستند برای بسکتبال ژاپن نسخه شفا بخش بپیچند. حتی تابعیت دادن به جی. آر هندرسون که در این بازی ها با ۳۵ سال سن در ترکیب ژاپن قرار داشت به داد بسکتبال ژاپن نرسید.
فیلیپین هم در کاپ آسیای امسال تیمی مسن را به توکیو آورده بود. آنها هم در طرح تابعیت دادن به خارجی ها و یا جذب بازیکنانی با ملیت فیلیپینی از سایر نقاط جهان به بن بست رسیده اند و حضور مارکوس دوئیت نتوانسته موفقیت خاصی نصیب بسکتبال این کشور کند.
کاپ آسیا یک بار دیگر قدرت بسکتبال ایران را در آسیا هر چند با حضور تعداد اندک حریفان نشان داد. بسکتبال ایران با برنامه بهتر و با داشتن سیستم در ساختار خود می تواند از آسیا فراتر برود. آرزوی همه اهالی بسکتبال رسیدن تیم ملی به موقعیت های گذشته ای نه چندان دور است.
زمانی که بسکتبال ایران به المپیک پکن پا گذاشت یا در رقابت های جهانی ترکیه شرکت کرد. کاپ آسیا وزن پایین تری در قیاس با رقابت های جام ملت ها دارد، اما اکنون یک بار دیگر فرصتی به وجود آمد تا بسکتبال ایران قدر داشته هایش را بداند و به المپیک و بازی های جهانی در سال های متمادی فکر کند.
منبع : ایرانیان http://www.iichs.org
در تجلیل مردمی از موفقیت های بسکتبال یا والیبال با حضور در لیگ جهانی، سعی می شود محرومیت سایر ورزش ها در قیاس با فوتبال آشکار شود.
تحت این شرایط موفقیت های بسکتبال و والیبال در جامعه بیشتر دیده شده و استقبال عمومی از نتایج تیم های ملی فراگیرتر می شود.
تیم ملی بسکتبال در کاپ آسیا با هفت بازی پی درپی در بین تعدادی از رقبای آسیایی قهرمان شد. بعد از این بازی ها نقطه نظرهای گوناگونی به وجود آمد و با پوشش بی سابقه رسانه ای بویژه صداوسیما سوالاتی مطرح شد که اساسا بازی های کاپ آسیا چیست و چه جایگاهی در بسکتبال آسیا دارد؟
هشت تیم برای اولین بار در سال ۲۰۰۴ کاپ آسیا را پایه ریزی کردند. سال ۲۰۰۶ اصلا این بازی ها برگزار نشد اما سال ۲۰۰۸ با استقبال پنج تیم مشخص شد که کاپ آسیا برای جا افتادن در بین تیم های آسیایی راه طولانی دارد.
در سال های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۲ اما تعداد تیم ها در عدد ده ثابت شد تا از نظر کمی، بسکتبال کاپ آسیا ثبات بهتری پیدا کند.
کاپ آسیا بازی های بین المللی با محوریت تدارکات تیم های آسیایی است. فیبا ـ آسیا هم که می خواهد به این بازی ها رونق بدهد، آن را انتخابی جام ملت ها کرده به طوری که تنها تیم قهرمان می تواند سهمیه بازی ها در جام ملت ها را به دست آورد. البته این نحوه گزینش و انتخابی برای تیم هایی مانند ایران یا چین و قدرت های اول بسکتبال آسیا چندان مهم نیست چون آنها از مناطق خود در بسکتبال آسیا به جام ملت ها راه می یابند.
ایران در چهارمین دوره بسکتبال کاپ آسیا برای نخستین بار قهرمان شد در حالی که برای بار دوم بعد از سال ۲۰۱۰ در این بازی ها شرکت می کرد. دفعه اولی که ایران در کاپ آسیا شرکت کرد بازیکنان تیم «ب» خود را به لبنان میزبان سال ۲۰۱۰ فرستاد و به عنوانی بهتر از ششمی دست پیدا نکرد.
بازیکنان جوان این تیم نظیر امیر صدیقی، سجاد مشایخی، بهنام یخچالی و صالح فروتن گروه دیگری از بازیکنان تیم ملی در این دوره بودند.
ایران هفتمین تیم مسن این بازی ها بود اما پنج بازیکن اصلی تیم با میانگین ۲۷ سال، تجربه بالای خود را به رقبای آسیایی تحمیل کردند.
تیم چین با بازیکنان متوسط ۲۰ سال وارد توکیو شد. به غیر از این تیم، کره ای ها اصلا به کاپ آسیا اعتنا نکردند تا در غیاب این مدعیان، تیم ملی بسکتبال، امیدهای خود را برای قهرمانی پررنگ تر ببیند. در چهارمین دوره بسکتبال کاپ آسیا قطری ها باز هم با همان ترکیب همیشگی آمده بودند.
بازیکنانی با ملیت های مختلف که بعد از بازی های آسیایی ۲۰۰۶ دوحه تمام شده اند. ژاپن با وجود میزبانی نتوانست در فینال برابر تیم ملی نتیجه بگیرد. آنها از ۱۰ سال قبل تیم فعلی را بنا گذاشتند و مربیان خارجی از اروپا و آمریکا نتوانستند برای بسکتبال ژاپن نسخه شفا بخش بپیچند. حتی تابعیت دادن به جی. آر هندرسون که در این بازی ها با ۳۵ سال سن در ترکیب ژاپن قرار داشت به داد بسکتبال ژاپن نرسید.
فیلیپین هم در کاپ آسیای امسال تیمی مسن را به توکیو آورده بود. آنها هم در طرح تابعیت دادن به خارجی ها و یا جذب بازیکنانی با ملیت فیلیپینی از سایر نقاط جهان به بن بست رسیده اند و حضور مارکوس دوئیت نتوانسته موفقیت خاصی نصیب بسکتبال این کشور کند.
کاپ آسیا یک بار دیگر قدرت بسکتبال ایران را در آسیا هر چند با حضور تعداد اندک حریفان نشان داد. بسکتبال ایران با برنامه بهتر و با داشتن سیستم در ساختار خود می تواند از آسیا فراتر برود. آرزوی همه اهالی بسکتبال رسیدن تیم ملی به موقعیت های گذشته ای نه چندان دور است.
زمانی که بسکتبال ایران به المپیک پکن پا گذاشت یا در رقابت های جهانی ترکیه شرکت کرد. کاپ آسیا وزن پایین تری در قیاس با رقابت های جام ملت ها دارد، اما اکنون یک بار دیگر فرصتی به وجود آمد تا بسکتبال ایران قدر داشته هایش را بداند و به المپیک و بازی های جهانی در سال های متمادی فکر کند.
منبع : ایرانیان http://www.iichs.org
.jpg "5 ابزار ضروری برای زنده ماندن در صعودهای زمستانی")
