اگر در بازی های المپیک باستان در یونان قدیم، قهرمانان و پهلوانان تنها در چند نمایش ورزشی متناسب با شرایط آن دوران به میدان رقابت میرفتند و در نهایت با شاخه زیتونی مورد تقدیر قرار میگرفتند این روزها شمار بازیها و رشتههای ورزشی در جوامع بشری مدرن احتمالا از تعداد کشورها هم بیش تر است. نکته جالب این جاست که در این میان بازیهای تازهای ابداع شده که هم ورزش هستند و هم سرگرمی. یکی از تازهترین رشتههای عجیب و غریب ورزشی که تناسب آشکاری با زندگی در میان دیوارهای بلند آپارتمانها و نرده پارکینگها دارد «پارکور» است. پارکور معجون شگفتانگیزی از قدرت بدنی، تناسب اندام، شجاعت، جسارت و انجام حرکات آکروباتیک است و سرعت گسترش آن در دنیا باورنکردنی بوده است. برای آشنایی بیش تر با این نمایش خیابانی همراه ما باشید.
پارکور به معنای امروزی آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه گذاری شد. او و همراهانش به دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیش تر عمر خود را صرف سامان دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آن هاست، با آموزش های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند.
پارکور (به فرانسوی: Parkour) یا هنر جابجایی یا شهرنوردی یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با استفاده از توانایی های انسان است. داوید بل، بنیان گذار پارکور درباره فلسفه درونی آن می گوید: «جنبه فیزیکی پارکور، غلبه کردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند این که در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف انجام حرکات نیست، بلکه مجموعه ای هدفمند و دارای فلسفه خاص خویش است. پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روان ترین و مستقیم ترین مسیر و مناسب ترین حرکات است که می تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و حتی خزیدن باشد.»
کارایی یکی از مهم ترین مشخصه های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات سریع ترین باشند، بلکه باید مستقیم ترین و با صرف انرژی کم تری انجام شوند و همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.
یکی از فلسفه های این ورزش، اتکا به توانایی های جسمی و ذهنی افراد برای کمک کردن به کسانی است که در شرایط خاصی قرار دارند. به همین دلیل است که در این ورزش خبری از مسابقه و رده بندی ورزشکاران و غیره نیست، زیرا هر کسی تنها برای خودش و نه برای اثبات برتری خود، تمرین می کند. بسیاری پس از آشنایی با پارکور، اصول آن را در زندگی خود نیز به کار می برند. به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می برند «تراسور» گفته می شود. هنر پشت سر گذاشتن کارای موانع، با به چالش کشیدن فیزیکی و جسمی خود باعث می شود که با موقعیت های زندگی روزانه آسان تر کنار بیاییم. وقتی که یک مانع یا به عبارتی وضعیتی دشوار در زندگی ما پدیدار شود، یک تراسور همانگونه که در پارکور یاد گرفته، سریع و کارا بر آن غلبه می کند و بدون تغییر مسیر به راه خود ادامه می دهد. جدا از حرفه ای شدن در حرکات، قسمت اصلی آموزش و تمرین صحیح پارکور، توانایی غلبه بر ترس و استفاده از آن در زندگی است، چرا که ابتدا باید بتوان بر ذهن و تفکر خود چیره شد تا توانایی حرفه ای شدن در پارکور در ما بوجود آید.
در پارکور خبری از مسابقه و کل کل هم نیست. یک کمپین از یکم ماه مه سال ۲۰۰۷ توسط وبگاه رسمی پارکور برای حفاظت از پارکور و فلسفه آن در مقابل مسابقه و رقابت آغاز شده است. اعضای این کمپین اعتقاد دارند که «مسابقه» افراد را تحریک می کند که با دیگران برای رضایت تماشاگران یا اثبات برتری های خود و یا احیانا سودهای مالی مبارزه کنند؛ در حالی که در پارکور، افراد در کنار یکدیگر و فقط برای خودشان تمرین می کنند. پس پارکور نمی تواند تبدیل به یک رشته مسابقه ای شود، مگر آن که اساس وجودی آن یعنی «پرورش خود» نادیده گرفته شود.
برخی نیز از دستکش های نازک ورزشی برای حفاظت از کف دست های شان استفاده می کنند که به علت کم کردن چسبندگی و حس باعث موضع منفی بعضی از تراسورها می شود.
هدف این فیلم نشان دادن گسترش پارکور در دنیا بود، برای همین منظور از گروه های مطرح و فعال پارکور در دنیا تقاضای همکاری نمودند و گروه irPk که بعدا به «رها» تغییر نام داد نیز در این پروژه همکاری کرد. این فیلم در سال ۲۰۰۴ ساخته شد و پس از آن، پارکور در ایران حرکت رو به رشد خود را آغاز کرد و امروز تعداد زیادی از جوانان به این ورزش جذاب میپردازند.
با گسترده شدن پارکور در ایران و احساس نیاز به آموزش حرفه ای تر، امیرحسین ایمانی در تابستان سال ۲۰۰۴ برای آموزش دیدن زیر نظر یکی از موفق ترین گروه های پارکور دنیا به لندن رفت.
در پاییز همان سال بود گروه رها تشکیل شد و اولین دوره کلاس های اموزشی آن با هدف انتقال تجربه و آموزش تکنیکی در مجتمع ورزشی شهید چمران (بولینگ) برگزار شد و وب گاه http://www.parkour.ir نیز شروع به کار کرد. توجه رسانه ها با اجرای نقش دو نفر از اعضای گروه رها (احسان دادفر و آرمان خاشعی) در کلیپی به نام کبوتر (تابستان ۱۳۸۴)، تولید فیلمی کوتاه برای جشنواره پلیس، مصاحبه با نشریات مختلف و حتی خبرگزاری بزرگ خارجی و شرکت در نمایشگاه بین المللی ورزش ۲۰۰۸ باعث شد توجه به این ورزش بیش تر شود و امروز علاقه مندان بسیاری شروع به تمرین کرده اند. هم چنین گروه رها برای آشنا شدن مخاطبان با این ورزش به دعوت رییس کمیته ایروبیک حرفه ای و مهارتی در مراسم افتتاحیه اولین دوره مسابقه ایروبیک حرفه ای کشور (۲۵ آبان ۱۳۸۵) در ورزشگاه شهید چمران به ایفای نقش پرداختند.
به مرور زمان گروه های دیگری در سطح ایران شروع به فعالیت کردند که می توان به گروه های شفق، بن هدز، فراز و ونتد (تبریز) و شاهرگ اشاره کرد که گروه شفق اولین همایش پارکور در تهران با حضور اکثر علاقه مندان به این رشته را در تابستان ۸۷ برگزار کرد. اولین دوره مربیگری توجیهی پارکور در بهار ۱۳۸۸ توسط فدراسیون آمادگی جسمانی و ایروبیک ایران به مدرسی خانم زینب دمیرچی برگزار شد. در یکی دو سال اخیر نیز جوانان زیادی در شهرهای بزرگ و کوچک ایران با برگزاری جشنوارههای مستمر نشان دادند که این ورزش نوپا در ایران گسترش چشمگیری یافته است.
منبع:آفتاب
http://www.aftabir.com
سابقه
عده ای معتقدند پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود داشته است. انسان ها به طور طبیعی گستره ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن را برای گذشتن از موانع به وجود می آوردند. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت انسان و بهبود آن کار کرده اند. از آن گذشته، کودکان با ترس کم تر و با نشاط و سرخوشی بیش تر حرکت می کنند اما با رسیدن به سنین بالاتر و هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه می کنند، این سبک بالی را از دست میدهند.پارکور به معنای امروزی آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه گذاری شد. او و همراهانش به دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیش تر عمر خود را صرف سامان دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آن هاست، با آموزش های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند.
پارکور (به فرانسوی: Parkour) یا هنر جابجایی یا شهرنوردی یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با استفاده از توانایی های انسان است. داوید بل، بنیان گذار پارکور درباره فلسفه درونی آن می گوید: «جنبه فیزیکی پارکور، غلبه کردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند این که در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف انجام حرکات نیست، بلکه مجموعه ای هدفمند و دارای فلسفه خاص خویش است. پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روان ترین و مستقیم ترین مسیر و مناسب ترین حرکات است که می تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و حتی خزیدن باشد.»
کارایی یکی از مهم ترین مشخصه های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات سریع ترین باشند، بلکه باید مستقیم ترین و با صرف انرژی کم تری انجام شوند و همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.
فلسفه پارکور
پارکور یک رشته ورزشی است، اما فلسفه ای با ارزش های خاص خود و برای آگاهی از توانایی های خویشتن، مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح دارد. پارکور گذشته از یک ورزش و هنر، یک شیوه زندگی کردن و یک فلسفه روزانه است.یکی از فلسفه های این ورزش، اتکا به توانایی های جسمی و ذهنی افراد برای کمک کردن به کسانی است که در شرایط خاصی قرار دارند. به همین دلیل است که در این ورزش خبری از مسابقه و رده بندی ورزشکاران و غیره نیست، زیرا هر کسی تنها برای خودش و نه برای اثبات برتری خود، تمرین می کند. بسیاری پس از آشنایی با پارکور، اصول آن را در زندگی خود نیز به کار می برند. به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می برند «تراسور» گفته می شود. هنر پشت سر گذاشتن کارای موانع، با به چالش کشیدن فیزیکی و جسمی خود باعث می شود که با موقعیت های زندگی روزانه آسان تر کنار بیاییم. وقتی که یک مانع یا به عبارتی وضعیتی دشوار در زندگی ما پدیدار شود، یک تراسور همانگونه که در پارکور یاد گرفته، سریع و کارا بر آن غلبه می کند و بدون تغییر مسیر به راه خود ادامه می دهد. جدا از حرفه ای شدن در حرکات، قسمت اصلی آموزش و تمرین صحیح پارکور، توانایی غلبه بر ترس و استفاده از آن در زندگی است، چرا که ابتدا باید بتوان بر ذهن و تفکر خود چیره شد تا توانایی حرفه ای شدن در پارکور در ما بوجود آید.
محل تمرین
بر خلاف بسیاری ورزش های دیگر پارکور تا کنون در زمین یا ورزشگاه اختصاصی تمرین نمی شود، البته تلاش هایی در این رابطه صورت گرفته است. تراسورها در محیط های شهری مانند سالن های ورزش، پارک ها ،زمین های بازی و سازه ها و ساختمان های رها شده تمرین می کنند که باعث به وجود آمدن نگرانی هایی مانند تجاوز به حریم شخصی، آسیب رساندن به اموال عمومی و تمرین در مکان های نامناسب شده است.پارکور چه چیزی نیست؟
پارکور صرفا حرکات آکروباتیک، بدلکاری، رقص و یا حرکات بی هدف و بدون توجه به عواقب آن و پرش های بلند بدون دلیل نیست. همچنین پارکور «حرکت های دلخواه» نیست بلکه مجموعه ای از حرکات از پیش تعریف شده و هدفمند است.در پارکور خبری از مسابقه و کل کل هم نیست. یک کمپین از یکم ماه مه سال ۲۰۰۷ توسط وبگاه رسمی پارکور برای حفاظت از پارکور و فلسفه آن در مقابل مسابقه و رقابت آغاز شده است. اعضای این کمپین اعتقاد دارند که «مسابقه» افراد را تحریک می کند که با دیگران برای رضایت تماشاگران یا اثبات برتری های خود و یا احیانا سودهای مالی مبارزه کنند؛ در حالی که در پارکور، افراد در کنار یکدیگر و فقط برای خودشان تمرین می کنند. پس پارکور نمی تواند تبدیل به یک رشته مسابقه ای شود، مگر آن که اساس وجودی آن یعنی «پرورش خود» نادیده گرفته شود.
وسایل و تجهیزات
پارکور وسیله و تجهیزات خاصی احتیاج ندارد و تراسورها معمولا لباس های ورزشی یا معمولی سبک و راحت می پوشند. تنها چیزی که توصیه شده است یک کفش ورزشی سبک با چسبندگی زیاد است. بعضی از تراسورها از مچ بند برای محافظت از مچ های شان استفاده می کنند.برخی نیز از دستکش های نازک ورزشی برای حفاظت از کف دست های شان استفاده می کنند که به علت کم کردن چسبندگی و حس باعث موضع منفی بعضی از تراسورها می شود.
پارکور در ایران
اولین نشانه از حضور پارکور به صورت حرفه ای در ایران، با فعالیت امیرحسین ایمانی و کوشا فتحی نژاد آشکار شد. این دو ورزشکار در مستند سال ۲۰۰۳ لندن بپر (Jump London) حاضر شدن تا نام ایران در جمع پارکور دنیا ثبت شود.هدف این فیلم نشان دادن گسترش پارکور در دنیا بود، برای همین منظور از گروه های مطرح و فعال پارکور در دنیا تقاضای همکاری نمودند و گروه irPk که بعدا به «رها» تغییر نام داد نیز در این پروژه همکاری کرد. این فیلم در سال ۲۰۰۴ ساخته شد و پس از آن، پارکور در ایران حرکت رو به رشد خود را آغاز کرد و امروز تعداد زیادی از جوانان به این ورزش جذاب میپردازند.
با گسترده شدن پارکور در ایران و احساس نیاز به آموزش حرفه ای تر، امیرحسین ایمانی در تابستان سال ۲۰۰۴ برای آموزش دیدن زیر نظر یکی از موفق ترین گروه های پارکور دنیا به لندن رفت.
در پاییز همان سال بود گروه رها تشکیل شد و اولین دوره کلاس های اموزشی آن با هدف انتقال تجربه و آموزش تکنیکی در مجتمع ورزشی شهید چمران (بولینگ) برگزار شد و وب گاه http://www.parkour.ir نیز شروع به کار کرد. توجه رسانه ها با اجرای نقش دو نفر از اعضای گروه رها (احسان دادفر و آرمان خاشعی) در کلیپی به نام کبوتر (تابستان ۱۳۸۴)، تولید فیلمی کوتاه برای جشنواره پلیس، مصاحبه با نشریات مختلف و حتی خبرگزاری بزرگ خارجی و شرکت در نمایشگاه بین المللی ورزش ۲۰۰۸ باعث شد توجه به این ورزش بیش تر شود و امروز علاقه مندان بسیاری شروع به تمرین کرده اند. هم چنین گروه رها برای آشنا شدن مخاطبان با این ورزش به دعوت رییس کمیته ایروبیک حرفه ای و مهارتی در مراسم افتتاحیه اولین دوره مسابقه ایروبیک حرفه ای کشور (۲۵ آبان ۱۳۸۵) در ورزشگاه شهید چمران به ایفای نقش پرداختند.
به مرور زمان گروه های دیگری در سطح ایران شروع به فعالیت کردند که می توان به گروه های شفق، بن هدز، فراز و ونتد (تبریز) و شاهرگ اشاره کرد که گروه شفق اولین همایش پارکور در تهران با حضور اکثر علاقه مندان به این رشته را در تابستان ۸۷ برگزار کرد. اولین دوره مربیگری توجیهی پارکور در بهار ۱۳۸۸ توسط فدراسیون آمادگی جسمانی و ایروبیک ایران به مدرسی خانم زینب دمیرچی برگزار شد. در یکی دو سال اخیر نیز جوانان زیادی در شهرهای بزرگ و کوچک ایران با برگزاری جشنوارههای مستمر نشان دادند که این ورزش نوپا در ایران گسترش چشمگیری یافته است.
منبع:آفتاب
http://www.aftabir.com
/ج
