ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

1. از فراق تو خون گریستم؛ آن قدر اشک ریختم که مردمک چشمانم غرق در خون شده است؛ ببین که حال دو چشم من و یا حال مردمی که در شوق دیدارت می سوزند، چگونه است؟
2. باده ی سرخ رنگی که به یاد لبت و چشم خمار آلودت از جام غم می نوشم، گویی خون دلی بیش نیست؛ من در فراقت همیشه غصّه می خورم.
3. اگر چهره ی مانند خورشید تو از سر کوی آشکار شود، بخت و اقبالم فرخنده و مبارک می شود؛ اما می دانم که دیگر تو نمی آیی.
4. فرهاد فقط از لب شیرین حکایت می کند و هرگز آن لب را نخواهد بوسید و مجنون، دل در خم گیسوی لیلی دارد و می داند که به وصال او نمی رسد.
5. به این دل غمگین محبتی کن و با من سخن بگو، زیرا که قدت مانند سرو زیباست و سخنت لطیف و گوش نواز است.
6. ای ساقی! جام شراب را به گردش درآور و راحتی و آسایش را به من هدیه کن؛ زیرا از چرخش روزگار، جز غم و رنج خاطر چیزی نصیبم نشد.
7. از زمانی که فرزند عزیزم از مقابل دیدگانم رفته، سیل اشک از دو چشمم روان است و کنار دامنم همچون رود جیحون شده است.
8. چگونه این دل غمزده را شاد کنم؟ نمی توانم؛ زیرا این کار در توان من نیست و از اختیار من بیرون است.
9. حافظ نباید انتظار همدری از کسی را داشته باشد؛ این کار مثل این است که فقیر درمانده ای در پی گنج قارون باشد.
*مرحوم دکتر معین، این غزل را مرثیه ای در سوگ فرزند خواجه می داند.
(حافظ شیرین سخن، ص 141)