در مواقع لزوم عذرخواهی کنید

برای رابطه ی بهتر با نوجوانان

اعتقادات خود را در مورد عذرخواهی بشناسید و ارزیابی کنید. بسیاری از افراد عذرخواستن را کوچک شدن، حقیر شدن، منت کشی کردن، از ابهت افتادن و ... می دانند. خصوصاً عذرخواستن از افراد کوچک تر مثل فرزند، شاگرد، مرئوس و ... را بسیار سخت یا حتی خفت بار می پندارند، اما در واقع عذرخواهی یعنی ارزیابی کردن رفتار خود، پذیرفتن اشتباه و اقرار به آن. عذرخواهی در حقیقت قولی است که به خودمان می دهیم تا اشتباه مان را تکرار نکنیم، در غیر این صورت کاری سطحی و لُوث خواهد بود.
عذرخواهی صادقانه یکی از مهم ترین آموزش های عملی ما به فرزندان مان است. به این ترتیب الگوی خوبی برای آن ها خواهیم بود تا به جای لجاجت، سماجت و پا فشاری بر حرف ها و عقاید خود، آن ها را ارزیابی کنند، اشتباه خود را بیابند، آن را بپذیرند و خود را اصلاح کنند. و از این کار نه تنها احساس کوچک شدن نکنند بلکه بدانند آن قدر قوی شده اند و رشد یافته اند که می توانند اشتباهات خود را اصلاح کنند.
شاید بگویید: «اگر فرزندمان عذرخواهی کنیم، ابهت مان در نظر او کم می شود و او دیگر روی ما حساب نخواهد کرد یا ممکن است از این موقعیت سوء استفاده کند و ...» اما باید بدانید که زندگی خانوادگی در کنار همسر و فرزندان مثل حکومت دیکتاتوری نیست که یک سری تابوهای دست نیافتنی بسازیم، دیگران را از نزدیک شدن به یک سری محدوده ها منع کنیم و جرئت نقد و بررسی را از آن ها بگیریم. زندگی خانوادگی شکلی از ارتباط است که در آن افراد به هم دیگر احترام می گذارند، حریم های یکدیگر را می شناسند و قوانین محکم خانواده را حفظ می کنند. در خانواده بدون نیاز به دستورالعمل رسمی و بدون زور و اجبار، روابط محترمانه و رضایت بخشی بین افراد وجود دارد و هر کس در جایگاه خود به درستی رفتار می کند.
اگر والد خلاق و هوشمندی باشید، حتی موقعیت اشتباه را هم به فرصتی برای رشد تبدیل می کند. فرصتی که فرزند نوجوان تان دریابد زندگی صحنه ای زنده و در جریان است و ما همیشه در حال تصمیم گیری و اجرای انتخاب های خود هستیم. طبیعتاً در تصمیم گیری و اجرا ممکن است اشتباه کنیم، اما این اشتباه کردن ما را کوچک و بی ارزش نمی کند. اگر اشتباهات خود را نپذیریم و به آن ها اقرار نکنیم و در صدد جبران شان برنیاییم، جایگاه خود را در نظر فرزندان مان از دست می دهیم.
بارها برای من اتفاق افتاده که صادقانه اشتباهاتم را بیان کرده ام و تجربه ی بسیار مثبتی به دست آورده ام. در این مواقع فرزندانم بسیار منصفانه و با محبت و سپاس گزاری به من پاسخ داده اند و عذرخواهی من را بسیار راحت پذیرفته اند و روابط مان احترام آمیزتر و صمیمانه تر از قبل شده است.
منبع مقاله :
موسوی، شکوفه؛ (1387)، رابطه ی والدین و نوجوان (با نوجوان خود چگونه رفتار کنید؟)، تهران: نشر قطره، چاپ چهارم