آشنایی با نام های خداوند: الغنی

 

257	271	268	264
269	263	258	270
262	266	273	259
272	260	261	267

  شکل شماره(1)

و نیز برای برآورده شدن هر حاجتی خواندن آیه ی زیر از سوره ی مبارکه ی انعام مجرّب است:

«وَ رَبُّکَ الْغَنِیُّ ذُو الرَّحْمَةِ إِنْ یَشَأْ یُذْهِبْکُمْ وَ یَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِکُمْ مَا یَشَاءُ کَمَا أَنْشَأَکُمْ مِنْ ذُرِّیَّةِ قَوْمٍ آخَرِینَ‌» (انعام/133)

و همراه داشتن این مکسَّر نیز خواص بسیار دارد:

ال	غ	ن	ی
ی	ال	ن	غ
غ	ی	ن	ال

و برای خلاصی از بلیّات و ادای دین بسیار گفتن «یا غَنیُّ» نافع است و چون کسی خواهد که از همه ی مردم مستغنی شود پنج هزار و سیصد و پنجاه و پنج دفعه بگوید «یاغنیُّ» و گفتن «الغنیّ» تا پنج هزار و پانصد و پنج مرتبه نیز همین فایده را دارد و همین طور گفتن اسم «المُغنی» به معنی بی نیازکننده و اگر کسی در هر روزی صد و یازده مرتبه این اسم-المُغنّی- را بخواند خداوند فقر او را بدل به غِنی نماید و سختی های او را بدل به آسانی نماید و چیزی از خدا نخواهد مگر آن که به او عطا فرماید و "مستجاب الدّعوه" گردد و هر کس این نقش را در وقتی که زُهره در برج میزان باشد بر انگشتری نقش و در دست کند هر کس او را ببیند بی اختیار او را دوست دارد و صورت نقش آن، این است:
 

م	غ	ن	ی
51	9	41	999
8	48	1002	42
1001	43	7	49

  شکل شماره (3)

و برای ادای دین دوازده هزار مرتبه بگوید: "یا قَویُّ یا غَنیُّ یا عَلِیُّ یا وَفِیُّ" مجرّّب است. و برای هر حاجتی پیش از طلوع آفتاب، بعد از نماز صبح سه هزار و بیست و سه مرتبه (3023) بگوید: «یا کافیُ یا غنیُّ یا مُعینُ یا فَتّاحُ» حاجتش برآورده شود و مداومت بر ذکر «الغَنیُّ المُغنیُ الکافیُ الفَتّاحُ» و همراه داشتن مکسَّر این چهار اسم خواصِ بسیار و فواید بی شمار دارد. اگر کسی نقش «المُغنّی» را در شرف زحل یا در شرَف شمس نقش کند و همراه خود نگاه دارد و صد و یازده مرتبه «المغنّی» بگوید خداوند او را علم و حکمت بیاموزد ولکن شرط است که بعد از خواندن این اسم به عدد مذکور «الضُّحی» را بخواند و بعد از آن ذکر زیر را بگوید و بر این دعوت تا چهل روز مراقبت نماید:

(اللهُمَّ یَسِّر عَلَیَّ فِی السِّر الَّذی یَسَّرتَهُ عَلی کَثیرٍ مِن عِبادِکَ)
 

پژوهه در مفهوم الغنیّ از مترجم

این واژه از اسمای خداوند به معنی بی نیازمی باشد که وزن صرفی آن-صفت مشبهه- دلالت بر دوام آن دارد. این اسم هجده بار در قرآن کریم آمده است که ده بار همراه با صفت "حمید"، یک بار با "حلیم"، یک بار با "ذوالرحمه"،یک بار با "کریم" و پنج بار به تنهایی استعمال شده است.

صفت "غنیّ" که از گونه ی صفات ذات خداوند برشمرده می شود، گویای سلب تمام نقایص از اوست، از آن رو که خداوند قادر مطلق در عرصه ی هستی است، پس خاستگاه تمام کمالات می باشد چه در صورت عدم آن وی باید واجب نباشد و خود نیازمند به غیر باشد. "شیخ الرئیس ابن سینا"، "غنی بودن خداوند" را چنین بیان داشته است: «آیا غنیّ تام را می دانی که کیست؟ آن است که در امور سه گانه وابسته به غیر نباشد، نخست در ذاتش، دوم در هیآت متمکن در ذاتش، سوم در هیـآت کمالیه ی منوط به ذات». بر اساس این تفسیر در غنای حضرت حق سه مرتبه مفروض است؛ یکی غِنای ذات که از عدم وابستگی ذاتی به غیر نشأت می گیرد، دیگر غِنای در صفات کمالی موجود در ذات و دیگری غِنای در صفات کمالی اضافی، به این معنی که هیچ صفت کمالی در وی به اعتبار سنجش با غیرملحوظ نمی گردد و تمام صفات و کمالات وی از حیث ذات او بر وی صادق است. پس به طور خلاصه اسم غنی خداوند بیانگر مقام ذات او و کمالات وجودی او می باشد.

«ای مردم! شما به خدا محتاجید و خدا همانا بی نیاز ستوده است».
«فاطر/16»
 
منبع: شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم