آشنایی با نام های خداوند: المنّان

عدد ابجدی: 141 المنان به معنی عطاکننده و اِنعام کننده است و مداومت بر این اسم برای ایمنی از خوف و رسیدن به نعمت نافع است و مداومت بر این کلمات نیز برای دفع تنگدستی و فقر مجرّب است:
 

(یا مَنّانُ ذَالاِحسانِ قَد عَمَّ الخَلائقَ مِنَّهُ وَ فَضلَه)

برای ادای دین سی و پنج «د» بنویسد و در وقت نوشتن بگوید «یا حَنّانُ یا مَنّانُ» به زودی قرض او ادا شود و این دو اسم را خواص غریبه است.
 

پژوهه در مفهوم المنّان از مترجم

واژه ی «مِنَّة» به معنی «بخشیدن نعمت» است. «راغب» در «مفردات» ریشه ی اصلی لغت «منَّه» را در اصل از مَنّ به معنی سنگهایی که با آن وزن می کنند می داند و به همین دلیل هر نعمت سنگین و گرانبهایی را «منّت» می گویند.

دو معنی برای المنّان که صیغه مبالغه است بیان شده یکی بخشنده و انعام کننده و دیگری "منّت و امتنان"؛ «خداوند بر مؤمنان منت نهاد که برای آن ها پیغمبری از خودشان برانگیخت».(آل عمران/164). «منّت می گذارند بر تو که اسلام آورده اند بگو منّت مگذارید بر من از جهت اسلام آوردن خودتان بلکه خدا منّت نهاده بر شما که شما را به ایمان هدایت نموده است».(حجرات/17).

که البتّه منّت گذاشتن به مفهوم اخیر در مورد انسان روش مردم فرومایه و عملی ناپسند است.

«منّت»، آن گونه که بیان شد هر نعمت سنگین و گرانبهایی را گویند که اگر جنبه ی عملی داشته باشد یعنی کسی عملاً نعمت بزرگی به دیگری بدهد کاملاً زیبا و ارزنده است و اما اگر کسی کار کوچک خود را با سخن، بزرگ کند و به رخ افراد بکشد کاری است بسیار زشت، بنابراین منّتی که نکوهیده است به معنی بزرگ شمردن نعمت ها در گفتار است، اما منّتی که زیبنده است همان بخشیدن نعمت های بزرگ و سنگین است.

"منّت" در لسان و کاربردهای قرآن معنی گسترده دارد که بیشتر شامل بخشیدن نعمت های سنگین می شود مثلاً خداوند در آیاتی از قرآن مجید به طور سربسته خبر از نعمت های وزین و گرانبهایی می دهد که به موسی و هارون ارزانی فرموده است.

 
منبع : شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.