سلام بر شما همراه گرامی سایت راسخون.
مادر جوان، کودکان در سن های متفاوت روحیات متفاوتی دارند، مثلا در این سن‌ کودک همه چیز را برای خود میخواهد و در بازی با همسالانش دست به اعتراض میزند. عدم تمایل به رفتن به مهد در نتیجه زدن همسالانش و اظهار خستگی تفسیری است‌ که شما از رفتارهای او دارید و البته این میتواند ناشی از توجه بسیار زیاد شما به او باشد که بیشتر از هر چیز به او اسیب خواهد زد. او مفاهیمی چون دوری کردن، اسیب دیدن از همسالان، خستگی را نمیتواند همانند شما احساس یا معنا کند. کودک در زمان زد و خورد مختصر با دوستانش گریه میکند و به سرعت با یک سرگرم شدن ان را فراموش کرده و همچنان با همان شخص میتواند بازی اش را ادامه دهد یا به محض خستگی به خواب متمایل میشود. یا حتی در مواقع تنش با همبازی اش، پس از اعتراض و گریه خودبخود، اگر او را به حمایت های بیش از حد خود شرطی نکرده باشید، مصرانه تقاضای خود را دنبال میکند. پیشنهاد میکنم، شیوه مراقبت خود را از فرزندتان تغییر دهید و بجای دنبال کردن و براورده ساختن تمامی خواسته های او، اجازه دهید تعاملاتش را با همسالان افزایش دهد. خوب است‌ که با او حرف میزنید و او را به بیان احساس عادت داده اید. از این فرصت استفاده کنید و در مواقعی مانند تنش با همبازی هایش، بدون اغوش گرفتن یا دخالت فیزیکی و نزدیک شدن به او، ابتدا با او صحبت کرده و موقعیت را شرح دهید و همدلی نمایید. مثلا بگویید:" توپ رو میخواستی؟ دوستت‌ گرفت؟ اشکال نداره بهش بگو توپ‌ رو بهت بده، نازش کن تا باهات دوست بشه و توپ بده بهت یا اسباب بازی خودتو بده تا اونم بهت توپ بده" . و اینگونه روشهای تعامل صحیح را به او یاد دهید نه فرار و نیازمندی به حمایت دیگران. در غیر این صورت فرزندتان تا اخر عمرش دفاع کردن و ابراز وجود از خود را نخواهد اموخت. توجه کنید که شما زمانی مادر شایسته ای خواهید شد که تربیت صحیح را دنبال کنید نه حمایت صرف و مراقبت لحظه لحظه را. زمانی که تمایل دارد از دوستانش فاصله بگیرد، بجای ترک سریع محل، کافی ست صبور باشید اگر باز بدقلقی خود را ادامه داد، فاصله او را با همبازی ها بیشتر کرده و با دادن اسباب بازی جدید او را سرگرم کنید تا دوباره با فراموش کردن خاطره چند لحظه پیش، به سمت دوستانش متمایل شود. توصیه نهایی بنده به شما، مطالعه کتابهای رشدی کودک و روشهای فرزندپروری ست.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.