دوست عزیز نمی توان به طور قطع و یقین نشانه هایی را برای ظهور حضرت بر شمرد. برخی تا 45 نشانه را برای ظهور ذکر کرده اند که قابل بررسی است و معلوم نیست همه آن ها درست باشد و به فرض صحت هم برخی از آن ها حتمی نیست و شاید رخ ندهد. و در روایات ذکر شده که ممکن است بعضی نشانه ها تغییر کنند. در این زمینه مطالعه کتاب (تحلیل تاریخی نشانه های ظهور) از مصطفی صادقی و همچنین کتاب یوم الخلاص یا روزگار رهایی از کامل سلیمان را به شما پیشنهاد می کنیم. در کتاب غیبت نعمانی صفحه 272 از امام صادق(علیه السلام) نقل شده که ندا از آسمان و خروج سفیانی و کشته شدن نفس زکیه و چند مورد دیگر از علائم حتمی ظهور می باشد. در برخی متون دینی ذکر شده که ممکن است ظهور حضرت بدون هیچ نشانه ای رخ دهد. بنابراین باید همیشه انتظار حضرت را کشید. بهتر است کتب زیر را مطالعه فرمائید شما با مطالعه کتاب های زیر پاسخ کامل خود را خواهید یافت: 1. کتاب (روزگار رهایی) که ترجمة کتاب (یوم الخلاص) می باشد. جلد دوم این کتاب نشانه های ظهور را دسته بندی کرده و به خوبی آنها را توضیح داده است. 2. کتاب (عصر ظهور) نوشته (علی کورانی) به خوبی اوضاع سیاسی، اجتماعی جهان را به تفکیک کشورها، در روایات بررسی کرده و نشان داده است. 3. کتاب (عصر زندگی) نوشته (محمد حکیمی) در بخش هفدهم، نشانه های ظهور را به تفکیک موضوعات توضیح داده است. 4. کتاب (موعودنامه) به ترتیب الفبایی است و شما می توانید در هر موضوع به اطلاعات موضوع در ارتباط با امام زمان (ع) دست پیدا کنید. انتظار فرج دارای یک معنای مثبت و یک معنای منفی می باشد. بعضی برداشتی که از انتظار داشته اند این است که باید بنشینیم و دست روی دست گذاشته و منتظر ظهور امام زمان شویم، تا آقا تشریف بیاورند و عدل و داد را در جهان پیاده کنند و تا زمان ظهور آقا، ما هیچ وظیفه ای به جز دعا و ندبه نداریم و تا آن موقع باید در مقابل ظلم و ستم، گردن کج نموده و تسلیم شویم. اگر این معنای منفی را از انتظار فرج برداشت کنیم، با کمی تاُمل ملاحظه می کنیم که این انتظار نه تنها تاُثیر گذاری در گسترش عدل و عدالت ندارد بلکه در بعضی از مواقع سبب گسترش ظلم و جور می گردد اما انتظار فرج یک معنای صحیح و واقعی و مثبت نیز دارد و آن این است که ما چون منتظر شخصی هستیم که می آید تا جهان را پر از عدالت نماید پس برای این که زمانی که ایشان ظهور می کنند، این مسئله بهتر و سریع تر محقق شود، سعی می کنیم قبل از آن زمینه های مثبتی در راستای گسترش عدالت در جهان ایجاد کنیم. اما اگر منتظر گسترش عدالت در جهان باشیم، خودمان نیز باید عادل باشیم و شخصی که عادل باشد، با دیگران نیز در زمان غیبت با عدالت برخورد می کند و همین مسئله سبب گسترش روز افزون عدالت در بین شیعیان می گردد. انتظار فرج از نگاه ما، یعنی زمینه سازی برای تمام شرایط مثبتی که بعد از ظهور امام زمان (عج) محقق خواهد شد. زمینه سازی برای عدالت، زمینه سازی برای دینداری، زمینه سازی برای خودسازی و ... و وقتی این زمینه سازی ها انجام بگیرد به صورت خودکار گسترش عدالت را نیز به دنبال خواهد داشت. جامعه منتظر، جامعه ای است که سرشار از عدالت، امید، معنویت، محبت، ایثار و ... باشد. از جمله وظایف منتظر امام زمان (ع) این است که مانند یک منتظر واقعی زندگی کند. وقتی انسان حقیقتاً منتظر کسی باشد تمام رفتار و سکناتش نشان از منتظر بودن او دارد. به عنوان مثال اگر منتظر میهمان باشد حتماً خانه را تمیز و مرتب می‏کند، وسایل پذیرایی را آماده می‏کند و با لباس مرتب و چهره‏ای شاداب در انتظار می‏ماند. انتظار باید قبل از آنکه از ادعای انسان فهمیده شود از رفتار و کردار او فهمیده ‏شود. نمی‏توان هر کسی را که ادعای دوستی و ولایت امام زمان(عج) را دارد در شمار دوستان و منتظران او قلمداد نمود. با چنین توضیحی روشن است که یک منتظر واقعی امام زمان باید رفتارش به گونه‏ای باشد که هر لحظه منتظر ظهور امام زمان (عج) باشد. یعنی در هر لحظه که این خبر را به او بدهند خوشحال شود و آماده باشد برای یاری امام زمان (عج) با مال و جان خویش جهاد نماید و خود را درراه آن حضرت فدا نماید. بنابراین یک منتظر واقعی اهل گناه و دلبستگی به دنیا نیست چرا که چنین کسی نمی‏تواند از وابستگی‏ها و دلبستگی‏ها و آلودگی‏ها دست بردارد و آماده به خدمت در جهت اهداف مقدس امام زمان (ع) باشد. درباره وظایف و تکالیف شیعیان در دوران غیبت سخن های بسیاری گفته شده است و حتی در بعضی از کتاب ها از جمله کتاب (مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم) تا هشتاد وظیفه برای منتظران حضرت مهدی (علیه السلام) برشمرده شده است که ما در اینجا به تعدادی از مهمترین این وظایف اشاره می کنیم: 1. نخستین وظیفه منتظران، کسب معرفت نسبت به وجود مقدس امام زمان خویش است. این موضوع تا بدان درجه از اهمیت است که پیامبر اکرم (صلي ا... عليه و آله) فرموده اند: (من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه: هرکس بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلی از دنیا رفته است؛ بحارالانوار، ج 32، ص 331). تنها هنگامی انسان در انتظار کسی می‏نشیند که او را خوب بشناسد، اما اگر انسان کسی را نشناسد ولو بداند که آن شخص خواهد آمد برایش اهمیتی نخواهد داشت و منتظر او نخواهد ماند. در مورد انتظار امام زمان هم چنین است. بنابراین اولین شرط انتظار، ایجاد معرفت در مورد امام زمان است و طبیعی است که هر مقدار معرفت انسان نسبت به امام زمان بیشتر باشد انسان ارزش او را بیشتر درک خواهد کرد و به عظمت او بیشتر پی خواهد برد و بیشتر تشنه وجود آن حضرت خواهد شد. در حالی که افراد جاهل و ناآگاه به ارزش آن حضرت هرگز احساس تشنگی و عطش نسبت به وجود مقدس آن حضرت نخواهند داشت و بدین جهت از زمره منتظران او بیرون هستند. البته شناخت امام زمان دو گونه است: اول: شناخت تاریخی وجود آن حضرت مانند اینکه امام دوازدهم است و تاریخ ولادتش در چه سالی است و مانند آن. دوم: شناخت امام زمان (ع)، شناخت مقام نورانیت آن حضرت است که این شناخت کار هر کسی نیست و ظرفیت و لیاقت زیادی می‏خواهد. در حقیقت اصحاب خاص امام زمان (ع) کسانی هستند که آن حضرت را به مقام نورانیت شناخته‏اند. برای آگاهی از مقام عظیم امامت رجوع به زیارت جامعه کبیره و تأمل در معانی عمیق و عجیب آن توصیه می‏شود. همچنین خواندن کتب معتبری که در مورد امام زمان (ع) نوشته شده است می‏تواند انسان را تا حدی به مقام و عظمت امام زمان (ع) آشنا سازد. 2. محبت به امام زمان (ع)؛ وظیفه دیگری است که منتظران آن حضرت باید در خود ایجاد کنند و آن را افزایش دهند. بدیهی است که تا انسان از میهمان خویش خوشش نیاید و نسبت به او محبت نداشته باشد هر چند هم که او را بشناسد نمی‏تواند واقعاً منتظر آمدن او باشد اگر انسان از میهمان خود بدش بیاید چگونه می‏تواند منتظر قدم او باشد و خود را برای پذیرایی از او آماده کند؟ پس تا محبت به امام زمان در وجود انسان شکل نگرفته و شعله‏ور نشده باشد نمی‏تواند به وظایف منتظران واقعی عمل نماید. محبت به امام زمان وظیفه‏ای است که پیامبر اکرم (ص) نیز به دستور خدا از ما خواسته است. آنجا که در قرآن کریم می‏فرماید: (قل لا اسئلکم علیه اجرا الا الموده فی القربی) (سوره شوری، آیه23). 3. ایجاد سنخیت با امام زمان (ع): منتظران واقعی وضعیت روحی و فکری و عملی خود را به گونه‏ای سامان می‏دهند که سنخیت کاملی با امام زمان (ع) داشته باشند. آیا می‏توان محبت کسی را داشت اما با او هیچ سنخیت و مشابهتی نداشت؟ ایجاد سنخیت با امام زمان از طریق تقویت ایمان و تقوا و فضایل اخلاقی و درجات معنوی حاصل می‏شود. و تنها در این صورت است که می‏توان ادعای محبت به امام زمان را داشت. در صورتی که انسان رفتارش مطابق میل امام زمان باشد شعله محبت او در دلش زبانه خواهد کشید و عشق آن حضرت او را به فریاد خواهد آورد و دوری‏اش را بر او سخت و ناگوار خواهد ساخت. 4. ارتباط با منتظران دیگر؛ منتظر امام زمان می‏داند که برنامه آن حضرت یک برنامه جهانی است و باید یاوران زیادی داشته باشد تا حرکتش پیروز شود. بنابراین به فکر گسترش یاران و منتظران آن حضرت خواهد افتاد و با ارتباط با آنها به تقویت روحیات ایمانی خود و دیگران خواهد پرداخت تا بر اساس (تعاونوا علی البرّ و التقوی) به کمک مؤمنان منتظر دیگر خود را آماده ظهور حضرت بنماید. 5. دعا برای تسریع در ظهور امام زمان (ع)؛ منتظر واقعی هر لحظه انتظار محبوب را می‏کشد و از خدا می‏خواهد که هر چه زودتر او را برساند بنابراین دعای فراوان برای فرج آن حضرت از وظایف همیشگی منتظرآن حضرتش می‏باشد. دعای برای تسریع در فرج امام زمان مورد توصیه آن حضرت نیز می‏باشد. 6. ارتباط با امام زمان (ع) به شکل‏های مختلف؛ اگر انسان منتظر محبوب خویش را نیابد سعی می‏کند عدم دوری محبوب خویش را از طریق دیگری مانند تلفن و نامه جبران نماید تا اگر به ملاقات او موفق نشده است لااقل ارتباط ضعیفی با او داشته باشد. منتظر امام زمان وقتی موفق به زیارت آن حضرت نمی‏شود از طریق خواندن دعای ندبه، زیارت آل یاسین، دعای عهد که از طرف بزرگان بسیار توصیه شده است، و نیز از طریق رفتن به مسجد جمکران ارتباط خود را با آن حضرت حفظ می‏کند. 7. یاد فراوان حضرت؛ یاد کردن از محبوب عادت دیرینه منتظران عاشق است که چندی منتظر محبوب خویش هستند اما نتوانسته‏اند پس از مدتها انتظار او را ببینند و حال، لا اقل خود را با یاد او و نام او آرام می‏کنند. به یاد آوردن امام عصر و عنایت او به شیعیان با ذکر احادیث، کرامات، مقام امام و عنایت امام به شیعیان وظیفه دیگری است که منتظران واقعی احساس می‏کنند و بدین طریق همواره نام و یاد آن حضرت را زنده نگه می‏دارند. 8. دادن صدقه برای سلامتی آن عزیز و یا حواله نمودن ثواب‏هایی برای آن حضرت 9. رفع شبهه و مبارزه با شبهه‏افکنان درباره وجود، طول عمر و آثار وجودی آن حضرت در بین منتظران. 10. امیدواری بر قیام و انقلاب آن یوسف زهرا (س) و امید دادن به دیگران منتظران و یاوران مصلح جهانی باید خود صالح باشند؛ بنابراین برای فراهم کردن زمینه ظهور حضرتشان، ما باید از خود آغاز کنیم و با اراده‏ای محکم، عزمی راسخ و برنامه‏ای دقیق به اصلاح افکار و اندیشه‏ها و نیز تغییر و اصلاح رفتار و کردارمان بپردازیم و با آگاهی ازوظایف عملی و گسترش شناخت خود از مبانی دینی و معرفتی، در راه تقویت بنیه اعتقادی و اخلاقی خویش، تلاش و کوشش کنیم. و در یک جمله با اجتناب از معاصی، لغزش‏ها و گناهان و انجام دادن واجبات و وظایف دینی ـ در هر محیطی که هستیم ـ به خودسازی اقدام کنیم و با توبه از اعمال گذشته، قلب خویش را برای تجلّی نور الهی آماده سازیم. بنابراین گناهان گذشته ـ هر چند زیاد باشد ـ نمی‏تواند مانع مهمی در راه رشد و کمال و پیوستن به جرگه منتظران و یاوران واقعی امام زمان (عج) باشد. پس با توبه واقعی، می‏توان سیئات و بدی‏های گذشته را به حسنه و نیکی تبدیل کرد و به اصلاح گذشته همت گماشت. علاوه بر موارد ذكر شده، اگر می‏خواهید از یاران و منتظران واقعی آن حضرت باشید، باید به این امور اهتمام ورزید. 1. ارتباط معنوی خود را با خدای متعال تقویت کنید؛ 2. نمازهای یومیه را در اول وقت و حتی المقدور به جماعت بخوانید؛ 3. سعی کنید در نماز حضور قلب داشته باشید و همیشه خود را در محضر خداوند متعال بدانید؛ 4. از هر گونه گناه و معصیتی اجتناب کنید؛ 5. حجاب، متانت و وقار خود را کاملاً رعایت کنید؛ 6. بدانید که هر هفته، نامه اعمال شما به حضور امام زمان (عج) عرضه می‏شود و مورد بررسی قرار می‏گیرد؛ 7. به كسب علم و دانشع مخصوصاً تفقّه در دين توجه داشته باشید؛ 8. با مطالعه کتاب‏هایی که درباره امام زمان (ع) است، آگاهی و شناخت خود را در این زمینه تعمیق و گسترش بخشید.;