پرسش :
خواندن نماز در اول وقت، چه اهميتی دارد؟
پاسخ :
يكي از شرايط پذيرفته شدن عبادات در آيات و روايات، شرط كمال است؛ يعني آنچه مراعاتش انسان را به خدا نزديك مي كند و به رشد معنوي مي رساند و در فرد و جمع تأثير مي گذارد. گاهي عبادت صحيح است، ولي رشدآور نيست؛ مثل دارويي كه شفابخش نيست. گاهي عبادت، انسان را از كيفر و عذاب مي رهاند، ولي ما را محبوب خدا نمي سازد؛ چون شرط هاي كمال آن مراعات نشده است.
رسول خدا صلي الله عليه و آله مي فرمايد: «مَنْ سَمِعَ النِّدا فَلَمْ يُجِبْهُ مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ فلا صَلاه لَه؛ نماز كسي كه صداي اذان را در اول وقت بشنود و بي دليل نماز خود را به تأخير اندازد و يا در جماعت مسلمانان شركت نكند، ارزشي ندارد و نماز او كامل نيست».(1)
در حديث ديگر چنين مي خوانيم: «نخواندن نماز در اول وقت، تحقير و كوچك شمردن نماز است و چنين كسي خدا را تحقير كرده است.»(2) پس بنا بر احاديث، تنها، نماز كامل مي تواند روح و جان را شفا دهد و باعث رشد معنوي انسان باشد. كامل بودن نماز يعني در اول وقت و با جماعت خواندن آن.
در آموزه هاي ديني بر نماز اول وقت بسيار تأكيد شده است؛ زيرا از نظر روحي، رواني و اجتماعي، آثار مثبت بسياري دارد كه به برخي از آنها اشاره مي كنيم:
الف) عادت دادن شخص به نظم؛
ب) وجود نشاط و آمادگي و حضور قلب بيشتر، براي انس و ارتباط با خدا و تقويت كمالات نفساني؛
ج) زمينه سازي براي برگزاري جماعت هاي بزرگ و انس و الفت و اتحاد بيشتر مسلمانان.
وقتي افراد جامعه اسلامي به خواندن نماز در اول وقت پايبند باشند، در هر منطقه، بيشتر مردم هم زمان به نماز مي ايستند. اين مسئله آمادگي آنان را براي جماعت و ايجاد صفوف گسترده و پرجمعيت بيشتر مي كند. در حالي كه نماز در غير اول وقت، از اجتماع و شكوه عبادي و انس و الفت مؤمنان در مراكز ديني مي كاهد.
پی نوشتها:
1. وسائل الشيعه، ج 5، ص 375.
2. من لايحضره الفقيه، ج 1، ص 377.
منبع: پرسمان نماز، محسن محمدی، نشر: قم: مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما (1389)
يكي از شرايط پذيرفته شدن عبادات در آيات و روايات، شرط كمال است؛ يعني آنچه مراعاتش انسان را به خدا نزديك مي كند و به رشد معنوي مي رساند و در فرد و جمع تأثير مي گذارد. گاهي عبادت صحيح است، ولي رشدآور نيست؛ مثل دارويي كه شفابخش نيست. گاهي عبادت، انسان را از كيفر و عذاب مي رهاند، ولي ما را محبوب خدا نمي سازد؛ چون شرط هاي كمال آن مراعات نشده است.
رسول خدا صلي الله عليه و آله مي فرمايد: «مَنْ سَمِعَ النِّدا فَلَمْ يُجِبْهُ مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ فلا صَلاه لَه؛ نماز كسي كه صداي اذان را در اول وقت بشنود و بي دليل نماز خود را به تأخير اندازد و يا در جماعت مسلمانان شركت نكند، ارزشي ندارد و نماز او كامل نيست».(1)
در حديث ديگر چنين مي خوانيم: «نخواندن نماز در اول وقت، تحقير و كوچك شمردن نماز است و چنين كسي خدا را تحقير كرده است.»(2) پس بنا بر احاديث، تنها، نماز كامل مي تواند روح و جان را شفا دهد و باعث رشد معنوي انسان باشد. كامل بودن نماز يعني در اول وقت و با جماعت خواندن آن.
در آموزه هاي ديني بر نماز اول وقت بسيار تأكيد شده است؛ زيرا از نظر روحي، رواني و اجتماعي، آثار مثبت بسياري دارد كه به برخي از آنها اشاره مي كنيم:
الف) عادت دادن شخص به نظم؛
ب) وجود نشاط و آمادگي و حضور قلب بيشتر، براي انس و ارتباط با خدا و تقويت كمالات نفساني؛
ج) زمينه سازي براي برگزاري جماعت هاي بزرگ و انس و الفت و اتحاد بيشتر مسلمانان.
وقتي افراد جامعه اسلامي به خواندن نماز در اول وقت پايبند باشند، در هر منطقه، بيشتر مردم هم زمان به نماز مي ايستند. اين مسئله آمادگي آنان را براي جماعت و ايجاد صفوف گسترده و پرجمعيت بيشتر مي كند. در حالي كه نماز در غير اول وقت، از اجتماع و شكوه عبادي و انس و الفت مؤمنان در مراكز ديني مي كاهد.
پی نوشتها:
1. وسائل الشيعه، ج 5، ص 375.
2. من لايحضره الفقيه، ج 1، ص 377.
منبع: پرسمان نماز، محسن محمدی، نشر: قم: مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما (1389)
