سوید بن عمرو، آخرین شهید کربلا
پرسش :
آخرین شهید کربلا که بود؟
پاسخ :
سوید بن عمرو بزرگ مردی بود که بسیار نماز مى خواند.(1)
بنا به نقل مورخین او پس از کسب اجازه از امام حسین(علیه السلام) پا به میدان گذاشت و این رجز را خواند:
«اُقْدِمُ حُسَیْنُ الْیَوْمَ نُلْقی أَحْمَدا *** وَ شَیْخَکَ الْحِبْرَ عَلِیّاً ذَا النَّدى
وَ حَسَناً کَالْبَدْرِ وافِی الاَْسْعَدا *** وَ عَمَّک الْقَرْمَ الْهُمامَ الاَْرْشَدا
حَمْزَةَ لَیْثِ اللهِ یُدْعى أَسَدا *** وَ ذَا الْجَناحَیْنِ تَبَوّأ مَقْعَدا
فِی جَنَّةِ الْفِرْدَوْسِ یَعْلُوا صَعَدا»
(اى حسین، قدم پیش نهادم تا جدّت احمد(صلى الله علیه و آله) و پدر بزرگوارت على و برادرت آن ماه شب چهارده به کمال رسیده و عمویت حمزه آن آقا و سیّد ارشد که شیر خدا نامیده مى شد و (جعفر) آن صاحب دو بال را که در بهشت برین (پرواز مى کند و) داراى مقام والایى هستند، دیدار نمایم).(2)
او در میدان جنگ چون شیرى شجاع مبارزه مى کرد، و پس از کارزارى دلاورانه با چهره خونین بر زمین افتاد و بیهوش شد. سپاه دشمن به گمان اینکه او کشته شد او را رها کردند. ولى وى پس از شهادت امام حسین(علیه السلام) به هوش آمد و شنید که مى گویند حسین(علیه السلام) کشته شده است، او حرکتى به خود داد و از جاى برخاست، و چون شمشیرش را دشمنان گرفته بودند کاردى که در ساق پا زیر چکمه اش جاى داده بود گرفت و به سوى دشمن حمله برد. سپاه ابن سعد او را محاصره کردند و با ضربات شمشیر او را به شهادت رساندند و او آخرین شهید کربلا پس از شهادت امام حسین(علیه السلام) بود.(3)
پینوشتها:
(1). بحارالانوار، ج 45، ص 24 .
(2). اعیان الشیعه، ج 1، ص 606 ; تاریخ طبرى، ج 4، ص 346 .
(3). مقتل الحسین مقرّم، ص 254 ; اعیان الشیعه، ج 1، ص 606; تاریخ طبرى، ج 4، ص 346 و کامل ابن اثیر، ج 4، ص 79 .
منبع: عاشورا ریشه ها، انگیزه ها، رویدادها، پیامدها»، سعید داودی و مهدی رستم نژاد، (زیر نظر آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى)، قم: انتشارات امام على بن ابى طالب (علیه السلام)، 1388.
سوید بن عمرو بزرگ مردی بود که بسیار نماز مى خواند.(1)
بنا به نقل مورخین او پس از کسب اجازه از امام حسین(علیه السلام) پا به میدان گذاشت و این رجز را خواند:
«اُقْدِمُ حُسَیْنُ الْیَوْمَ نُلْقی أَحْمَدا *** وَ شَیْخَکَ الْحِبْرَ عَلِیّاً ذَا النَّدى
وَ حَسَناً کَالْبَدْرِ وافِی الاَْسْعَدا *** وَ عَمَّک الْقَرْمَ الْهُمامَ الاَْرْشَدا
حَمْزَةَ لَیْثِ اللهِ یُدْعى أَسَدا *** وَ ذَا الْجَناحَیْنِ تَبَوّأ مَقْعَدا
فِی جَنَّةِ الْفِرْدَوْسِ یَعْلُوا صَعَدا»
(اى حسین، قدم پیش نهادم تا جدّت احمد(صلى الله علیه و آله) و پدر بزرگوارت على و برادرت آن ماه شب چهارده به کمال رسیده و عمویت حمزه آن آقا و سیّد ارشد که شیر خدا نامیده مى شد و (جعفر) آن صاحب دو بال را که در بهشت برین (پرواز مى کند و) داراى مقام والایى هستند، دیدار نمایم).(2)
او در میدان جنگ چون شیرى شجاع مبارزه مى کرد، و پس از کارزارى دلاورانه با چهره خونین بر زمین افتاد و بیهوش شد. سپاه دشمن به گمان اینکه او کشته شد او را رها کردند. ولى وى پس از شهادت امام حسین(علیه السلام) به هوش آمد و شنید که مى گویند حسین(علیه السلام) کشته شده است، او حرکتى به خود داد و از جاى برخاست، و چون شمشیرش را دشمنان گرفته بودند کاردى که در ساق پا زیر چکمه اش جاى داده بود گرفت و به سوى دشمن حمله برد. سپاه ابن سعد او را محاصره کردند و با ضربات شمشیر او را به شهادت رساندند و او آخرین شهید کربلا پس از شهادت امام حسین(علیه السلام) بود.(3)
پینوشتها:
(1). بحارالانوار، ج 45، ص 24 .
(2). اعیان الشیعه، ج 1، ص 606 ; تاریخ طبرى، ج 4، ص 346 .
(3). مقتل الحسین مقرّم، ص 254 ; اعیان الشیعه، ج 1، ص 606; تاریخ طبرى، ج 4، ص 346 و کامل ابن اثیر، ج 4، ص 79 .
منبع: عاشورا ریشه ها، انگیزه ها، رویدادها، پیامدها»، سعید داودی و مهدی رستم نژاد، (زیر نظر آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى)، قم: انتشارات امام على بن ابى طالب (علیه السلام)، 1388.