احکام قضایی | حدود: سوال هفت
پرسش :
آیا پس از شکایت مسروق منه و قبل از ثبوت جرم، امکان عفو سارق توسط مسروق منه نسبت به اجراى حد وجود دارد یا خیر؟
پاسخ :
در مفروض مسئله، براى عدم اجراى حد، شکى وجود ندارد و شکایت مسروق منه قبل از ثبوت جرم، از نظر شارع معتبر نیست. بلکه اگر وى نزد حاکم شرع ادعاى چنان سرقتى کرد و دو شاهد عادل بر ادعاى خود نیاورد، شاکى خود مسئول است و باید تأدیب گردد اگر هم بر مبناى شکایت، سرقت با شهادت به ثبوت رسید ولى پیش از آن که مقامات قضایى، امکان دسترسى به سارق را داشته باشند، توبه‌اش براى قاضى ثابت گردید (و توبه سارق قبل از امکان دستگیرى محرز شد)، شکایت و شهادت مذکوره، موجب حد نیست زیرا: «إِلاَّ الَّذِینَ تٰابُوا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَقْدِرُوا عَلَیْهِمْ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللّٰهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ » مگر کسانى که پیش از امکان دسترسى‌تان بر آنها، توبه کرده باشند، پس بدانید محققاً خدا بسیار بخشنده رحمتگر بر ویژگان است. هم در دنیا - که با شرایط مذکور - حد را منتفى مى‌گرداند و هم در آخرت که «توبه کننده» معذب نخواهد بود، زیرا «غفور» مبالغه در غفران است و نتیجه این غفران. بخشش گناه در دنیا و آخرت مى‌باشد به استثناى تصرفات نامشروع مالى که در صورت امکان باید برگشت داده شود، آیه مذکوره در مورد محاربین با خدا و رسول و سعى کنندگان در افساد است تا چه رسد به کسى که محارب نبوده و سعى در افساد نیز ندارد. بلکه سرقتى عارى از محاربه و سعى در افساد انجام داده که در صورت توبه مشروطه به طریق اولى بخشوده است.
منبع: احکام قضایی بر مبنای قرآنی، محمد صادقی تهرانی، ناشر: شکرانه، قم، 1392 ش.
در مفروض مسئله، براى عدم اجراى حد، شکى وجود ندارد و شکایت مسروق منه قبل از ثبوت جرم، از نظر شارع معتبر نیست. بلکه اگر وى نزد حاکم شرع ادعاى چنان سرقتى کرد و دو شاهد عادل بر ادعاى خود نیاورد، شاکى خود مسئول است و باید تأدیب گردد اگر هم بر مبناى شکایت، سرقت با شهادت به ثبوت رسید ولى پیش از آن که مقامات قضایى، امکان دسترسى به سارق را داشته باشند، توبه‌اش براى قاضى ثابت گردید (و توبه سارق قبل از امکان دستگیرى محرز شد)، شکایت و شهادت مذکوره، موجب حد نیست زیرا: «إِلاَّ الَّذِینَ تٰابُوا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَقْدِرُوا عَلَیْهِمْ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللّٰهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ » مگر کسانى که پیش از امکان دسترسى‌تان بر آنها، توبه کرده باشند، پس بدانید محققاً خدا بسیار بخشنده رحمتگر بر ویژگان است. هم در دنیا - که با شرایط مذکور - حد را منتفى مى‌گرداند و هم در آخرت که «توبه کننده» معذب نخواهد بود، زیرا «غفور» مبالغه در غفران است و نتیجه این غفران. بخشش گناه در دنیا و آخرت مى‌باشد به استثناى تصرفات نامشروع مالى که در صورت امکان باید برگشت داده شود، آیه مذکوره در مورد محاربین با خدا و رسول و سعى کنندگان در افساد است تا چه رسد به کسى که محارب نبوده و سعى در افساد نیز ندارد. بلکه سرقتى عارى از محاربه و سعى در افساد انجام داده که در صورت توبه مشروطه به طریق اولى بخشوده است.
منبع: احکام قضایی بر مبنای قرآنی، محمد صادقی تهرانی، ناشر: شکرانه، قم، 1392 ش.
