ترسیم جاودانگی اسلام از زبان امام علی علیه السلام
پرسش :
امام علی (علیه السلام) جاودانگی اسلام را چگونه ترسیم نموده است؟
پاسخ :
امام علی(علیه السلام) در بخشی از خطبه 198 «نهج البلاغه» به بیان امتیازات مهم اسلام مى پردازد و جاودانگى این آئین مقدّس را با هشت جمله پرمعنا به زیباترین وجهى ترسیم مى کند و مى فرماید: (خداوند اسلام را چنان قرار داده که هرگز دستگیره اش شکسته نشود و حلقه هایش از هم باز نگردد، اساسش ویرانى نپذیرد و ستون هایش فرو نریزد، درخت وجودش برکنده نشود، مدّتش پایان نگیرد، بر احکامش غبار کهنگى ننشیند و شاخه هایش قطع نگردد)؛
«ثُمَّ جَعَلَهُ لَا انْفِصَامَ لِعُرْوَتِهِ، وَ لَا فَکَّ لِحَلْقَتِهِ، وَ لَا انْهِدَامَ لأَساسِهِ، وَ لَا زَوَالَ لِدَعَائِمِهِ، وَ لَا انْقِلَاعَ لِشَجَرَتِهِ، وَ لَا انْقِطَاعَ لِمُدَّتِهِ، وَ لَا عَفَاءَ(1) لِشَرَائِعِهِ، وَ لَا جَذَّ لِفُرُوعِهِ». این همان چیزى است که قرآن مجید درباره پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرموده: «مَّا کَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِّنْ رِّجَالِکُمْ وَ لکِنْ رَّسُولَ اللهِ وَ خَاتَمَ النَّبِیِّینَ ...»(2)؛ (محمّد پدر هیچ یک از مردان شما نبوده است؛ ولى رسول خدا و ختم کننده و آخرین پیامبران است...).
اصول و ارکان اسلام چنان از سوى خداوند تنظیم شده که با گذشت زمان متزلزل نمى شود و نیازهاى هر زمان و هر مکان در احکام ثابت و متغیّرش(با تغییر موضوعات) پیش بینى شده و همین جامعیّت آن را جاودانه ساخته است.
پی نوشت:
(1). «عفاء» به معناى کهنه و مندرس شدن و در اصل از عفو به معناى صرفه نظر کردن است و چون صرفه نظر کردن از چیزى سبب پوسیدگى و اندراس مى شود این واژه در معناى بالا به کار رفته است.
(2). سوره احزاب، آیه 40.
منبع: پیام امام امیر المؤمنین(علیه السلام)، مکارم شیرازى، ناصر، تهیه و تنظیم: جمعى از فضلاء، دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1386 شمسی، چاپ: اول، ج 7، ص 659.
امام علی(علیه السلام) در بخشی از خطبه 198 «نهج البلاغه» به بیان امتیازات مهم اسلام مى پردازد و جاودانگى این آئین مقدّس را با هشت جمله پرمعنا به زیباترین وجهى ترسیم مى کند و مى فرماید: (خداوند اسلام را چنان قرار داده که هرگز دستگیره اش شکسته نشود و حلقه هایش از هم باز نگردد، اساسش ویرانى نپذیرد و ستون هایش فرو نریزد، درخت وجودش برکنده نشود، مدّتش پایان نگیرد، بر احکامش غبار کهنگى ننشیند و شاخه هایش قطع نگردد)؛
«ثُمَّ جَعَلَهُ لَا انْفِصَامَ لِعُرْوَتِهِ، وَ لَا فَکَّ لِحَلْقَتِهِ، وَ لَا انْهِدَامَ لأَساسِهِ، وَ لَا زَوَالَ لِدَعَائِمِهِ، وَ لَا انْقِلَاعَ لِشَجَرَتِهِ، وَ لَا انْقِطَاعَ لِمُدَّتِهِ، وَ لَا عَفَاءَ(1) لِشَرَائِعِهِ، وَ لَا جَذَّ لِفُرُوعِهِ». این همان چیزى است که قرآن مجید درباره پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرموده: «مَّا کَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِّنْ رِّجَالِکُمْ وَ لکِنْ رَّسُولَ اللهِ وَ خَاتَمَ النَّبِیِّینَ ...»(2)؛ (محمّد پدر هیچ یک از مردان شما نبوده است؛ ولى رسول خدا و ختم کننده و آخرین پیامبران است...).
اصول و ارکان اسلام چنان از سوى خداوند تنظیم شده که با گذشت زمان متزلزل نمى شود و نیازهاى هر زمان و هر مکان در احکام ثابت و متغیّرش(با تغییر موضوعات) پیش بینى شده و همین جامعیّت آن را جاودانه ساخته است.
پی نوشت:
(1). «عفاء» به معناى کهنه و مندرس شدن و در اصل از عفو به معناى صرفه نظر کردن است و چون صرفه نظر کردن از چیزى سبب پوسیدگى و اندراس مى شود این واژه در معناى بالا به کار رفته است.
(2). سوره احزاب، آیه 40.
منبع: پیام امام امیر المؤمنین(علیه السلام)، مکارم شیرازى، ناصر، تهیه و تنظیم: جمعى از فضلاء، دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1386 شمسی، چاپ: اول، ج 7، ص 659.
