پیامبران ادیان دیگر در اعتقاد ما
پرسش :
وظیفه ما نسبت به پیامبران الهی دیگر چیست؟
پاسخ :
کلام خداوند در سوره بقره آیه 136 سخن از دستورى است که به عموم مسلمانان مى دهد، که به مخالفان خود بگویند: (بگویید: "ما به خدا ایمان آورده ایم و به آنچه بر ما نازل شده و آنچه بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط (پیامبران از فرزندان یعقوب) نازل گردیده، [و همچنین] آنچه به موسى و عیسى(علیهما السلام) و سایر پیامبران از طرف پروردگارشان داده شده است، و فرقى میان آنها نمى گذاریم، و ما در برابر [فرمان] خدا تسلیم هستیم)؛ «قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَ ما أُنْزِلَ إِلَیْنا وَ ما أُنْزِلَ إِلى إِبْراهیمَ وَ إِسْماعیلَ وَ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ وَ الْأَسْباطِ وَ ما أُوتِیَ مُوسى وَ عیسى وَ ما أُوتِیَ النَّبِیُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُون».
همین مضمون در آیه 285 سوره بقره و آیه 152 سوره نساء نیز آمده است، و به این ترتیب، تأکید مى کند که مؤمنان واقعى کسانى هستند که میان پیامبران الهى تفاوتى نمى گذارند، و به تعلیمات همه آنها ایمان دارند؛ و این گواه روشنى است بر یگانگى اصول کلى تعلیمات آنها.
چرا چنین نباشد در حالى که همه از سوى یک خدا مبعوث شده اند، و مأموریّت آنها یکسان است؛ و اصول معارف الهیّه و اصول سعادت بشر، همه جا یکى است؛ اینها چیزى نیست که با گذشت زمان دگرگون گردد؛ هرچند جزئیات آن دگرگون مى شود.
قابل ذکر است که این آیه طبق شأن نزول هاى موجود، در پاسخ یهود و نصارى است که هر یک دیگرى را نفى مى کردند و پیامبر خود را برتر مى شمردند، و کتاب خود را بهترین کتاب مى دانستند ـ و نسبت به بقیّه، بى اعتنا بودند ـ مسلمانان مأموریّت پیدا کردند که با صراحت بگویند: ما به هیچ وجه به جدایى میان پیامبران خدا قائل نیستیم.
منبع: پیام قرآن، آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1386 ه. ش ،ج7 ،ص 339.
کلام خداوند در سوره بقره آیه 136 سخن از دستورى است که به عموم مسلمانان مى دهد، که به مخالفان خود بگویند: (بگویید: "ما به خدا ایمان آورده ایم و به آنچه بر ما نازل شده و آنچه بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط (پیامبران از فرزندان یعقوب) نازل گردیده، [و همچنین] آنچه به موسى و عیسى(علیهما السلام) و سایر پیامبران از طرف پروردگارشان داده شده است، و فرقى میان آنها نمى گذاریم، و ما در برابر [فرمان] خدا تسلیم هستیم)؛ «قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَ ما أُنْزِلَ إِلَیْنا وَ ما أُنْزِلَ إِلى إِبْراهیمَ وَ إِسْماعیلَ وَ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ وَ الْأَسْباطِ وَ ما أُوتِیَ مُوسى وَ عیسى وَ ما أُوتِیَ النَّبِیُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُون».
همین مضمون در آیه 285 سوره بقره و آیه 152 سوره نساء نیز آمده است، و به این ترتیب، تأکید مى کند که مؤمنان واقعى کسانى هستند که میان پیامبران الهى تفاوتى نمى گذارند، و به تعلیمات همه آنها ایمان دارند؛ و این گواه روشنى است بر یگانگى اصول کلى تعلیمات آنها.
چرا چنین نباشد در حالى که همه از سوى یک خدا مبعوث شده اند، و مأموریّت آنها یکسان است؛ و اصول معارف الهیّه و اصول سعادت بشر، همه جا یکى است؛ اینها چیزى نیست که با گذشت زمان دگرگون گردد؛ هرچند جزئیات آن دگرگون مى شود.
قابل ذکر است که این آیه طبق شأن نزول هاى موجود، در پاسخ یهود و نصارى است که هر یک دیگرى را نفى مى کردند و پیامبر خود را برتر مى شمردند، و کتاب خود را بهترین کتاب مى دانستند ـ و نسبت به بقیّه، بى اعتنا بودند ـ مسلمانان مأموریّت پیدا کردند که با صراحت بگویند: ما به هیچ وجه به جدایى میان پیامبران خدا قائل نیستیم.
منبع: پیام قرآن، آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1386 ه. ش ،ج7 ،ص 339.
