اخلاص در عبادت؛ راز جاودانگی عمل برای خدا
نشانه اخلاص در عبادت چیست؟
معنای اخلاص در عبادت
اخلاص، جوهره ناب هر عبادت و شرط اصلی قرب الهی است. همان گونه که جسم بدون روح بیجان میماند، عبادت بدون اخلاص نیز گرچه در ظاهر حرکت و تلاش دارد، اما از نظر معنوی بیثمر خواهد بود.
اخلاص یعنی تمام انرژی، توجه و نیت انسان در یک مسیر واحد متمرکز شود؛ مسیری که به خدا ختم میشود، نه به رضایت، تحسین یا منفعت شخصی.
در این نگاه، مخلص هم در خلوت و هم در جمع، یکسان متعبد است و اعمالش از نوسانات نظر دیگران تأثیر نمیپذیرد. قرآن کریم بارها بر این اصل تأکید کرده و پیامبران الهی را بهعنوان الگوهایی معرفی نموده که جز برای خدا کار نکردند. چنین عبادتی، از دام ریا، خودنمایی و ناپایداری در عمل دور است و به انسان قدرتی میبخشد که حتی تکرار هزارباره سجده و رکوع، برایش خستهکننده نیست؛ زیرا هدفش ثابت، شوقش ماندگار، و اجرش نزد خالق محفوظ است.
نشانههای اخلاص در عبادت
همه عبادتها و اعمال نیک، باید به قصد قربت انجام گیرد و اگر گوشهای از آن برای غیر خدا باشد، باطل است. اخلاص نشانههایی دارد که در صورت تحقق آن، نباید انسان از وسوسههای شیطان و افکار نادرست بترسد و یا احساس ریا کند. این نشانهها عبارت است از:
۱- بی توقعی از دیگران؛ یعنی، در انجام عمل نیک، هیچ توقع پاداش و تحسین از دیگران نداشته باشد.
۲- عمل به تکلیف؛ یعنی، انسان در عمل، دنبال کاری برود که ضروری و تکلیف بوده و بر زمین مانده است (هرچند عنوان و شهرت و تحسین دیگران در آن نباشد) و برای او رفاه و درآمد و اعتبار اجتماعی نیاورد.
۳- یکسانی استقبال یا بی اعتنایی؛ در انجام وظیفه برای اهل اخلاص، تفاوتی نمی کند که مردم از او استقبال نموده یا با بی اعتنایی برخورد کنند.
۴- پشیمان نشدن؛ کسی که برای خدا کار می کند و از دیگران انتظاری ندارد، هرگز از انجام کار نیک پشیمان نمی شود؛ چون کار را برای خدا انجام داده و اجر و ثواب آن راهم از او می گیرد.
۵- حرکت یکنواخت؛ انسان مخلص، اعمال خود را مستمر و یکنواخت انجام می دهد و در پنهان و آشکار یکسان عمل می کند. از تکرار عمل، حتی برای هزارمین بار خسته نمی شود.
۶- یکی بودن ظاهر و باطن؛ شخص مخلص، بدون در نظر گرفتن پسند و رضایت این و آن، به وظیفه خود عمل می کند و ظاهر و باطن او یکی است و چه بسا در خفا و باطن، عبادت را بهتر و خاضعانهتر انجام دهد.
جمعبندی و نتیجهگیری:
نشانههای اخلاص، همان شاخصهایی هستند که عبادت را از ریا و تظاهر پاک میکنند:
بیتوقعی از دیگران، حرکت بر اساس تکلیف، بیتفاوتی نسبت به استقبال یا بیاعتنایی، پشیمان نشدن پس از عمل نیک، استمرار در عبادت، و همسانی ظاهر و باطن.
برای رسیدن به چنین اخلاصی، باید سه راهکار عملی را به کار گرفت:
۱. بازنگری نیت پیش از هر عمل؛ قبل از آغاز عبادت، لحظهای درنگ کنیم و هدف خود را فقط رضایت خداوند قرار دهیم.
۲. تمرین بینیازی از تأیید دیگران؛ با انجام برخی اعمال خیر در پنهان، وابستگی به نظر مردم را کاهش دهیم.
۳. استمرار در عبادت حتی در نبود انگیزههای بیرونی؛ برنامه ثابت و منظم برای اعمال نیک و عبادات داشته باشیم، تا روح به عادت بندگی خو بگیرد.
اخلاص، جانِ عبادت است؛ نیتی پاک که عمل را به قرب الهی و آرامش جاودان پیوند میزند. اخلاص، عبادت را به حقیقتی زنده و ماندگار تبدیل میکند که نه محدود به مکان و زمان است و نه وابسته به نگاه دیگران؛ و در این مسیر، پاداشی که نزد پروردگار محفوظ است، بزرگترین انگیزه خواهد بود.
منبع: یکصد و ده پرسش و پاسخ درباره نماز، مجتبی کلباسی، تهران: انتشارات ستاد اقامه نماز، چاپ: اول، زمستان 1386.
.jpg "بالاخره اسفناج را خام بخوریم یا پخته؟")
