با خواستگاری که قصد جدی در ازدواج ندارد چگونه برخورد کنم؟
پرسش :
من نزدیکه دو سه ماهی میشه که با یه پسری رابطه عاطفی دارم و باهم دوستیم و اولا بخاطر معیارایی که داشتم نپسندیدمش یکی اینکه چون پسره سنش از من یک و نیم سال بزرگتر بود برا همین یکیم اینکه از لحاظ مالی خونوادشون...
پاسخ :
رابطه دوستانه اگرچه با قصد ازدواج باشد شرعا جایز نیست و البته صدمات زیادی هم به دنبال دارد. یکی از صدمات آن وابستگی به هم است. به هر حال واقعیت این است که قرار نیست صددرصد شما به هم برسید و احتمال این که این رابطه به ازدواج ختم نشود هم وجود دارد و با وجود وابستگی کار سخت خواهد شد.
متاسفانه پسرها در این رابطه قصد جدی ازدواج ندارد و حتی اگر قصد ازدواج داشته باشند معمولا شرایط آن را ندارند و در گذر زمان از دختر سرد می شوند و رهایش می کنند.
در ادامه سوالتان به بحث تناسب میان خودتان پرداخته اید. مهم ترین ملاک ازدواج کفویت است یعنی دختر و پسر در اموری مثل ایمان و اعتقادات، فرهنگ و آداب و رسوم، توقّعات از زندگی، نوع نگاه به زندگی، ویژگی های اخلاقی، وضعیّت خانوادگی، سن، تحصیلات، اقتصاد، هوش، زیبایی کفو و همتای هم باشند و تفاوت زیادی با هم نداشته باشند.
بهترین فاصله سنی این است که دختر چند سالی از پسر کوچکتر باشد و با این فاصله سنی سازگاری بهتری حاصل می شود.
در مورد تناسب اقتصادی بهتر است دختر و پسر شرایط نزدیک به هم داشته باشد ولکن اگر خانواده پسر بالاتر باشند مشکلی معمولا ایجاد نمی شود.
نمی دانیم فاصله اقتصادی تان چقدر است ولی اگر این فاصله زیاد است نمره کمی در این بحث کسب می کنید و مخالفت خانواده تا حدی منطقی هم هست به هر حال شما در یک فرهنگ و سطح اقتصادی خاص رشد کرده اید و انتظاراتی و سبک زندگی خاصی دارید شاید مدتی با عشق از خواسته هایتان صرف نظر کنید ولی همه زندگی رمانتیک نیست و گاهی زوجین از هم کدورت به دل می گیرند، گاهی دعوا می کنند ، گاهی قهر می کنند و بعد از ازدواج هیجان عشق به یک علاقه و جاذبه متعادل تبدیل می شود. تازه این در صورتی است که زوجین مهارت های همسر داری بلد باشند و با سوء تفاهم های کوچک قهر های طولانی نداشته باشند.
ببینید مهم تر از راضی کردن مادر اطمینان از کفویت و تناسب میان خودتان است. اگر شما بر خواسته تان اصرار کند مادر بالاخره راضی خواهد شد ولکن آینده از همه چیز مهم تر است.
منبع: www.soalcity.ir
رابطه دوستانه اگرچه با قصد ازدواج باشد شرعا جایز نیست و البته صدمات زیادی هم به دنبال دارد. یکی از صدمات آن وابستگی به هم است. به هر حال واقعیت این است که قرار نیست صددرصد شما به هم برسید و احتمال این که این رابطه به ازدواج ختم نشود هم وجود دارد و با وجود وابستگی کار سخت خواهد شد.
متاسفانه پسرها در این رابطه قصد جدی ازدواج ندارد و حتی اگر قصد ازدواج داشته باشند معمولا شرایط آن را ندارند و در گذر زمان از دختر سرد می شوند و رهایش می کنند.
در ادامه سوالتان به بحث تناسب میان خودتان پرداخته اید. مهم ترین ملاک ازدواج کفویت است یعنی دختر و پسر در اموری مثل ایمان و اعتقادات، فرهنگ و آداب و رسوم، توقّعات از زندگی، نوع نگاه به زندگی، ویژگی های اخلاقی، وضعیّت خانوادگی، سن، تحصیلات، اقتصاد، هوش، زیبایی کفو و همتای هم باشند و تفاوت زیادی با هم نداشته باشند.
بهترین فاصله سنی این است که دختر چند سالی از پسر کوچکتر باشد و با این فاصله سنی سازگاری بهتری حاصل می شود.
در مورد تناسب اقتصادی بهتر است دختر و پسر شرایط نزدیک به هم داشته باشد ولکن اگر خانواده پسر بالاتر باشند مشکلی معمولا ایجاد نمی شود.
نمی دانیم فاصله اقتصادی تان چقدر است ولی اگر این فاصله زیاد است نمره کمی در این بحث کسب می کنید و مخالفت خانواده تا حدی منطقی هم هست به هر حال شما در یک فرهنگ و سطح اقتصادی خاص رشد کرده اید و انتظاراتی و سبک زندگی خاصی دارید شاید مدتی با عشق از خواسته هایتان صرف نظر کنید ولی همه زندگی رمانتیک نیست و گاهی زوجین از هم کدورت به دل می گیرند، گاهی دعوا می کنند ، گاهی قهر می کنند و بعد از ازدواج هیجان عشق به یک علاقه و جاذبه متعادل تبدیل می شود. تازه این در صورتی است که زوجین مهارت های همسر داری بلد باشند و با سوء تفاهم های کوچک قهر های طولانی نداشته باشند.
ببینید مهم تر از راضی کردن مادر اطمینان از کفویت و تناسب میان خودتان است. اگر شما بر خواسته تان اصرار کند مادر بالاخره راضی خواهد شد ولکن آینده از همه چیز مهم تر است.
منبع: www.soalcity.ir
