پرسش :
«ولايت مطلقه» به چه معناست؟
پاسخ :
«ولايت» يعني والي بودن، مدير بودن، و مجري بودن؛ و اگر گفته مي‌شود كه فقيه، ولايت دارد؛ يعني از سوي شارع مقدّس، تبيين قوانين الهي و اجراي احكام دين و مديريت جامعه اسلامي در عصر غيبت، بر عهده فقيه جامع الشرايط نهاده شده است و اين ولايت، همان‌گونه كه مكرراً گفته شد، با ولايت بر محجورين كه در كتاب حجر (از كتابهاي رايج فقه) آمده، تفاوت اساسي دارد و لذا در ولايت فقيه، كسي نبايد توهّم محجوريّت مردم را در ذهن داشته باشد؛ مديريت، در هيچ جاي دنيا، مستلزم محجوريت مردم نيست و در مديريتِ فقيه نيز چنين است. مطلق بودن ولايت؛ يعني اينكه فقيه، اولا ً ملتزم است همه احكام اسلام را تبيين نمايد؛ و ثانياً همه آنها را اجرا كند؛ زيرا هيچ حكمي از احكام الهي در عصر غيبت، قابل تعطيل شدن نيست و ثالثاً براي تزاحم احكام، چاره‌اي بيانديشد؛ يعني در هنگام اجراي احكام، اگر دو حكم خداوند، با يكديگر تزاحم داشته باشند ـ به گونه‌اي كه انجام يكي، سبب ترك ديگري مي‌شود و اين دو حكم را در يك زمان نمي‌توان با هم اجرا كرد ـ فقيه جامع الشرايط و رهبر جامعه اسلامي، حُكمِ «اهمّ» را اجرا مي‌كند و براي امكان اجراي آن حكم اهمّ، حُكم «مهم» را به صورت موقّت، تعطيل مي‌كند(1). برخي «ولايت مطلقه» را «آزادي مطلق فقيه» و خودمحوري او در قانون و عمل توهّم كرده‌اند و لذا آن را نوعي ديكتاتوري دانسته‌اند كه از بيان فوق، بطلان اين تصور روشن مي‌شود.
(1) تعريف «ولايت مطلقه»، به تفصيل در فصل پنجم كتاب ولايت فقيه، ص 248 آمده است.
مأخذ: ( آیةالله جوادی آملی ، ولايت فقيه ، ص 463، 464)
«ولايت» يعني والي بودن، مدير بودن، و مجري بودن؛ و اگر گفته مي‌شود كه فقيه، ولايت دارد؛ يعني از سوي شارع مقدّس، تبيين قوانين الهي و اجراي احكام دين و مديريت جامعه اسلامي در عصر غيبت، بر عهده فقيه جامع الشرايط نهاده شده است و اين ولايت، همان‌گونه كه مكرراً گفته شد، با ولايت بر محجورين كه در كتاب حجر (از كتابهاي رايج فقه) آمده، تفاوت اساسي دارد و لذا در ولايت فقيه، كسي نبايد توهّم محجوريّت مردم را در ذهن داشته باشد؛ مديريت، در هيچ جاي دنيا، مستلزم محجوريت مردم نيست و در مديريتِ فقيه نيز چنين است. مطلق بودن ولايت؛ يعني اينكه فقيه، اولا ً ملتزم است همه احكام اسلام را تبيين نمايد؛ و ثانياً همه آنها را اجرا كند؛ زيرا هيچ حكمي از احكام الهي در عصر غيبت، قابل تعطيل شدن نيست و ثالثاً براي تزاحم احكام، چاره‌اي بيانديشد؛ يعني در هنگام اجراي احكام، اگر دو حكم خداوند، با يكديگر تزاحم داشته باشند ـ به گونه‌اي كه انجام يكي، سبب ترك ديگري مي‌شود و اين دو حكم را در يك زمان نمي‌توان با هم اجرا كرد ـ فقيه جامع الشرايط و رهبر جامعه اسلامي، حُكمِ «اهمّ» را اجرا مي‌كند و براي امكان اجراي آن حكم اهمّ، حُكم «مهم» را به صورت موقّت، تعطيل مي‌كند(1). برخي «ولايت مطلقه» را «آزادي مطلق فقيه» و خودمحوري او در قانون و عمل توهّم كرده‌اند و لذا آن را نوعي ديكتاتوري دانسته‌اند كه از بيان فوق، بطلان اين تصور روشن مي‌شود.
(1) تعريف «ولايت مطلقه»، به تفصيل در فصل پنجم كتاب ولايت فقيه، ص 248 آمده است.
مأخذ: ( آیةالله جوادی آملی ، ولايت فقيه ، ص 463، 464)
