پرسش :
شيوع ديستروفي دوشن در کودکان تا چه اندازه است؟علايمش چيست؟و اين علايم تا سنين بالاتر هم ادامه پيدا مي‌کند؟و کي بايد به پزشک مراجعه کرد؟
پاسخ :
ديستروفي دوشن که متاسفانه سريع پيشرفت مي‌کند و در سنين پايين خود نشان مي‌دهد تهديدکننده‌ترين نوع است که کودکان را در معرض مشکلات قلبي‌تنفسي قرار مي‌دهد. معمولا از هر 3500 نوزاد پسر متولد شده فقط يک نفر به اين بيماري مبتلا مي‌شود.
در دوران شيرخوارگي، کودک هيچ علامتي ندارد و مانند کودکان سالم است ولي بعدش ممکن است کوتاهي قد مورد توجه قرار بگيرد و بعد وقتي کودک به سن تحرک، راه رفتن و پريدن مي‌رسد، مي‌بينيم که کودک کند است و اين توانايي‌هاي حرکتي را نسبت به همسالان خود با تاخير به دست مي‌آورد. بعد از آن والدين متوجه مي‌شوند که تمايل به راه رفتن کودک طوري است که انگار خسته است. دست‌ها را به زمين مي‌گذارد و بلند مي‌شود و با افزايش سن ممکن است والدين متوجه بزرگي کاذب عضلات ساق پا ناشي از تجمع و جايگزيني چربي به جاي نسج عضله شوند.
در سنين بالاي 5 سال، مي‌بينيم که راه رفتن عادي و بالا رفتن از پله براي کودک دشوار است و تدريجا سير پيشرونده پيدا مي‌کند. البته والدين ممکن است اين علايم را از سنين بالاي 2 سال هم ببينند يعني از زماني که بچه از نظر تکاملي در سن تحرک بيشتر قرار مي‌گيرد. بنابراين اغلب اين بيماريها با ضعف عضلات، خود را نشان مي‌دهند؛ اگرچه ممکن است مشکلاتي همچون مشکلات قلبي، عقب‌ماندگي ذهني، اختلال غدد درون ريز، افتادگي پلک و اين جور علايم نيز وجود داشته باشند.
به محض اين که والدين متوجه اين علايم شدند حتي در سنين پايين بايد به پزشک متخصص مراجعه کنند چون درمان‌هاي اين کودکان بايد از سن 4 تا 5 سالگي شروع شود.
ديستروفي دوشن که متاسفانه سريع پيشرفت مي‌کند و در سنين پايين خود نشان مي‌دهد تهديدکننده‌ترين نوع است که کودکان را در معرض مشکلات قلبي‌تنفسي قرار مي‌دهد. معمولا از هر 3500 نوزاد پسر متولد شده فقط يک نفر به اين بيماري مبتلا مي‌شود.
در دوران شيرخوارگي، کودک هيچ علامتي ندارد و مانند کودکان سالم است ولي بعدش ممکن است کوتاهي قد مورد توجه قرار بگيرد و بعد وقتي کودک به سن تحرک، راه رفتن و پريدن مي‌رسد، مي‌بينيم که کودک کند است و اين توانايي‌هاي حرکتي را نسبت به همسالان خود با تاخير به دست مي‌آورد. بعد از آن والدين متوجه مي‌شوند که تمايل به راه رفتن کودک طوري است که انگار خسته است. دست‌ها را به زمين مي‌گذارد و بلند مي‌شود و با افزايش سن ممکن است والدين متوجه بزرگي کاذب عضلات ساق پا ناشي از تجمع و جايگزيني چربي به جاي نسج عضله شوند.
در سنين بالاي 5 سال، مي‌بينيم که راه رفتن عادي و بالا رفتن از پله براي کودک دشوار است و تدريجا سير پيشرونده پيدا مي‌کند. البته والدين ممکن است اين علايم را از سنين بالاي 2 سال هم ببينند يعني از زماني که بچه از نظر تکاملي در سن تحرک بيشتر قرار مي‌گيرد. بنابراين اغلب اين بيماريها با ضعف عضلات، خود را نشان مي‌دهند؛ اگرچه ممکن است مشکلاتي همچون مشکلات قلبي، عقب‌ماندگي ذهني، اختلال غدد درون ريز، افتادگي پلک و اين جور علايم نيز وجود داشته باشند.
به محض اين که والدين متوجه اين علايم شدند حتي در سنين پايين بايد به پزشک متخصص مراجعه کنند چون درمان‌هاي اين کودکان بايد از سن 4 تا 5 سالگي شروع شود.
