پرسش :

دختر 5 ساله من، پس از بازى با همسالان، به سختى و با گريه از آنان جدا مى‏شود. با اين مشكل چگونه مواجه شوم؟

پاسخ :
اين مشكل بسيارى از خانواده‏ها است؛ چون براى اغلب كودكان، اتمام بازى و جدا شدن از همسال سخت است. او اوقات لذت‏بخشى را با همسال خود سپرى كرده و مى‏داند كه جدايى از او، به معناى پايان لحظات لذت‏بخش است.
براى تعديل اين مشكل، از راهكارهاى ذيل استفاده كنيد:
1. ارتباطات خود را با نزديكان و آشنايان بيشتر كنيد. يكى از علل مهم اين مشكل، نگرانى فرزند شما از عدم تكرار يا دير تكرار شدن اين اوقات خوش و لذت‏بخش است.
2. در صورت عدم امكان يا سخت بودن ارتباطات فاميلى، زمينه حضور فرزند خود را در پارك‏ها و محيطهاى عمومى كودكان بيشتر كنيد تا با ارتباطهاى مقطعى با همسالان و دوستان موقتى، اين نياز را برآورد.
3. در منزل، وقت بيشترى را به بازى با او اختصاص دهيد.
4. در ايجاد ارتباط با همسالان خاص، زياده‏روى نكنيد. به طور معمول، وابستگى شديد به برخى همسالان، اين مشكل را بيشتر مى‏كند.
5. دست كم 15 دقيقه پيش از جدايى، به او اعلام كنيد كه بايد بازى را تمام كند و آماده شود. خوب است هر 5 دقيقه يكبار، اين يادآورى را تكرار كنيد. يادتان باشد كه كودكان براى انتقال از يك فعاليت به فعاليت ديگر، به زمان نياز دارند.
6. در صورت مقاومت براى جدايى، به او بگوييد كه مى‏تواند پس از رسيدن به منزل، لحظاتى را با دوستش تلفنى صحبت كند.
7. تعيين وعده ديدار بعد با دوستش نيز او را براى جدا شدن آماده‏تر مى‏كند.
برخى كودكان اصرار مى‏كنند كه بدون حضور شما در منزل ميزبان بمانند. با فراهم بودن شرايط (سن مناسب كودك، نسبت نزديك فاميلى با ميزبان، امنيت جسمى كودك، رعايت مسائل اخلاقى، عدم وابستگى و...)، موافقت موردى شما اشكالى ندارد. در غير اين صورت، چاره‏اى نداريد كه به خواسته‏اش بى‏توجهى كنيد و تسليم گريه و قشقرق او نشويد.
منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388