پرسش :
حمله نظامى منافقین تحت عنوان «فروغ جاویدان» به خاک جمهورى اسلامى ایران در چه تاریخى و با چه تحلیلى انجام شد و سرانجام چه نتیجه اى براى آنها داشت؟
پاسخ :
جمهورى اسلامى ایران در تاریخ 27 / 4 / 1367 قطعنامهى 598 شوراى امنیت سازمان ملل را پذیرفت. عراقىها که سرمست از پیروزىهاى جدید خود در بازپس گیرى برخى مناطق بودند، اقدام ایران را از سر ضعف تلقى کرده و به رغم تبلیغات استکبار جهانى علیه ایران مبنى بر جنگ طلب بودن ایران و صلح طلب بودن عراق، تهاجم جدیدى را علیه ایران آغاز کردند و در 30 کیلومترى شمال خرمشهر مستقر شدند.
در واکنش به این تهاجم جدید، به فرمان امام، نیروهاى بسیجى رهسپار جبههها شدند و دشمن را به عقب رانده یا متوقف کردند.
در جبهه جنوب هنوز ارتش عراق به طور کامل تا خط مرزى عقب رانده نشده بود که مقارن ساعت 14:30 مورخ 3 / 5 / 1367 منافقین با استفاده از امکانات لجستیکى و پشتیبانى گسترده ارتش عراق، هجوم خود را از طریق تنگه پاتاق به طرف شهر اسلام آباد آغاز کردند. منافقین که اطلاعات درستى از ایران نداشتند، تحت تأثیر اهداف توهم آلود خود و پشتیبانى ارتش عراق، عملیات خود را با هدف براندازى نظام جمهورى اسلامى ایران آغاز کردند. منافقین تصور مىکردند که وضعیت نظامى ایران به دلیل تهاجمات پى در پى عراق از هم پاشیده و اوضاع داخلى ایران به دلیل پذیرش قطعنامهى 598 به شدت آسیبپذیر شده است. منافقین فکر مىکردند در مدتى کوتاه از مرز خواهند گذشت و سپس ملت ایران به آنان لبخند زده و به ارتش آنان ملحق خواهند شد.
مسعود رجوى در همان زمان طى تحلیلى گفته بود که نباید این فرصت تاریخى را از دست بدهیم و باید حمله کنیم و در شرایطى که رژیم نیروى جنگى ندارد کار را تمام کنیم.
مریم رجوى نیز در جمع نیروهاى حمله کننده اظهار کرده بود: وقتى از جبهه برویم، آن طرفتر کسى نیست که جلوى ما را بگیرد. رجوى در پاسخ به سؤالات حاضرین در همین نشست مىگوید: جمعبندى نهایى در میدان آزادى.
به این ترتیب منافقین که از کمکهاى ارتش عراق و پیشروىهاى موفقیتآمیز اولیه خود دلگرم شده بودند، پیروزى را نزدیک مىدیدند، خصوصا اینکه عراقىها کلیه تجهیزات سنگین نظامى مورد نیاز را در اختیار آنان قرار داده و آنان را در این تهاجم که »فروغ جاویدان« نامیده بودند، یارى کردند. اما با حضور گسترده نیروهاى مردمى در جبههها و پیام امام به سپاه پاسداران براى مقاومت، منافقین در کمین نیروهاى اسلام قرار گرفتند و تار و مار شدند به طورى که بعدها اعضاى این سازمان از این عملیات - که ایران نام »مرصاد« بر آن نهاد - به عنوان قتلگاه خود و یک اشتباه استراتژیک از سوى رهبرى سازمان یاد کردند.
منبع: جنگ ایران و عراق، پرسش‌ها و پاسخ‌ها، فرهاد درویشی، مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ
جمهورى اسلامى ایران در تاریخ 27 / 4 / 1367 قطعنامهى 598 شوراى امنیت سازمان ملل را پذیرفت. عراقىها که سرمست از پیروزىهاى جدید خود در بازپس گیرى برخى مناطق بودند، اقدام ایران را از سر ضعف تلقى کرده و به رغم تبلیغات استکبار جهانى علیه ایران مبنى بر جنگ طلب بودن ایران و صلح طلب بودن عراق، تهاجم جدیدى را علیه ایران آغاز کردند و در 30 کیلومترى شمال خرمشهر مستقر شدند.
در واکنش به این تهاجم جدید، به فرمان امام، نیروهاى بسیجى رهسپار جبههها شدند و دشمن را به عقب رانده یا متوقف کردند.
در جبهه جنوب هنوز ارتش عراق به طور کامل تا خط مرزى عقب رانده نشده بود که مقارن ساعت 14:30 مورخ 3 / 5 / 1367 منافقین با استفاده از امکانات لجستیکى و پشتیبانى گسترده ارتش عراق، هجوم خود را از طریق تنگه پاتاق به طرف شهر اسلام آباد آغاز کردند. منافقین که اطلاعات درستى از ایران نداشتند، تحت تأثیر اهداف توهم آلود خود و پشتیبانى ارتش عراق، عملیات خود را با هدف براندازى نظام جمهورى اسلامى ایران آغاز کردند. منافقین تصور مىکردند که وضعیت نظامى ایران به دلیل تهاجمات پى در پى عراق از هم پاشیده و اوضاع داخلى ایران به دلیل پذیرش قطعنامهى 598 به شدت آسیبپذیر شده است. منافقین فکر مىکردند در مدتى کوتاه از مرز خواهند گذشت و سپس ملت ایران به آنان لبخند زده و به ارتش آنان ملحق خواهند شد.
مسعود رجوى در همان زمان طى تحلیلى گفته بود که نباید این فرصت تاریخى را از دست بدهیم و باید حمله کنیم و در شرایطى که رژیم نیروى جنگى ندارد کار را تمام کنیم.
مریم رجوى نیز در جمع نیروهاى حمله کننده اظهار کرده بود: وقتى از جبهه برویم، آن طرفتر کسى نیست که جلوى ما را بگیرد. رجوى در پاسخ به سؤالات حاضرین در همین نشست مىگوید: جمعبندى نهایى در میدان آزادى.
به این ترتیب منافقین که از کمکهاى ارتش عراق و پیشروىهاى موفقیتآمیز اولیه خود دلگرم شده بودند، پیروزى را نزدیک مىدیدند، خصوصا اینکه عراقىها کلیه تجهیزات سنگین نظامى مورد نیاز را در اختیار آنان قرار داده و آنان را در این تهاجم که »فروغ جاویدان« نامیده بودند، یارى کردند. اما با حضور گسترده نیروهاى مردمى در جبههها و پیام امام به سپاه پاسداران براى مقاومت، منافقین در کمین نیروهاى اسلام قرار گرفتند و تار و مار شدند به طورى که بعدها اعضاى این سازمان از این عملیات - که ایران نام »مرصاد« بر آن نهاد - به عنوان قتلگاه خود و یک اشتباه استراتژیک از سوى رهبرى سازمان یاد کردند.
منبع: جنگ ایران و عراق، پرسش‌ها و پاسخ‌ها، فرهاد درویشی، مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ
