پرسش :

در زمان امام حسین (ع) چرا اصرار بر این بود در آن مقطع از تاریخ این قیام صورت بگیرد؟ و چرا امام آن را با یک مصالحه حل نکردند؟

پاسخ :
امام حسین(ع) چند گزینه داشتند. یکی اینکه به خواسته‌ی یزید تن بدهند و با او بیعت کنند. بیعت با یزید با آن خصوصیات، فسق علنی و آشکار به میدان آمده ،انکار نسبت به اصل دین به معنای خط نهایی کشیدن بر دین اسلام بود . پس بیعت بی معنا می‌شود. گزینه دوم این بود که از منطقه اسلام خارج شوند و به به مناطق دوردست بروند . این حرکت امام مقداری معنای انفعال داشت و یزید را برای پیگیری اهداف و جرأت دادن بیشتر به او برای ادامه کار در موقعیت مناسب قرار می‌داد . در صورتی که امام برای برپایی دین جد خود اقدام کرده بودند. راه سوم این بود که قضیه را به دست اتفاق و تصادف بسپارند . این هم که نه تنها به صلاح نبود بلکه به ضرر هم بود. تنها یک راه باقی می‌ماند و آن همین راهی است که امامرفتند . نه تنها تکلیف امام بلکه همگان همان بود که در آن دوره امام پیش گرفتند. امام حسین (ع) به مدت ده سال امامت خود که مصادف با خلافت معاویه بود مطابق صلح امام حسن(ع) عمل کردند. همین که معاویه مُرد و شرایط تغییر کرد ، امام دست به قیام زدند. بنابراین اگر این حادثه خونین رخ نمی‌داد اسلام و جامعه اسلامی آبستن یک خشونت‌های کور و کشتارهای بسیاری بود که محدودیت نداشت. امام بیشتر برای تاریخ ، آینده جامعه اسلامی و کنترل خشونت در بستر تاریخ دست به قیام زدند .