پرسش :

یکى از موانع و مشکلات، و شاید مهم‌ترین آنها در راه ترویج و کاربردى نمودن ازدواج موقّت، وجوب عدّه پس از انقضا یا بذل مدّت مى‌باشد، که عملا استفاده از آن را در حدّى که بتواند پاسخگوى نیازهاى موجود باشد، غیر ممکن نموده است. برعلماى دین و زعماى امّت اسلامى است که با تحقیق و تدبّر در منابع غنىّ اسلامى، و به ویژه با تمسّک به فقه پویاى تشیّع، راهکارهاى مناسب و عملى ـ که کاملا منطبق بر اراده شارع مقدّس باشد ـ در این راستا ارائه نمایند، و با ایفاى نقش بسیار مهمّ خود از ارتکاب بسیارى از گناهان و مفاسد فردى و اجتماعى جلوگیرى نمایند. پیشرفت‌هاى علمى، خارج کردن رحم را در برخى بیمارى‌ها، یا به دلیل انگیزه‌هاى شخصى ممکن ساخته، و شخص مى‌تواند پس از این عمل بدون هیچ‌گونه مشکلى به زندگى آسوده ادامه دهد. اگر رحم زنى را خارج کرده باشند، وى بى‌شکّ توان باردارى نداشته، و دچار حالت قاعدگى نخواهد شد. سخن در این است که : آیا چنین زنى در صورت طلاق، فسخ نکاح، انقضاء، یا بذل مدّت در نکاح منقطع، باید عدّه نگهدارد؟

پاسخ :
پاسخ از حضرت آیت اللَّه العظمى مکارم شیرازى (مدّ ظلّه العالى):
از مجموع ادلّه شرعیّه استفاده مى‌شود که نگه‌داشتن عدّه تنها به خاطر احتمال باردارى نیست، و این در واقع یکى از علل آن مى‌باشد؛ نه تنها علّت. و یکى از علل آن حفظ حریم زوجیّت است؛ به همین دلیل اگر شوهر یک سال در مسافرت باشد، و زنش را طلاق دهد، همه مى‌گویند باید عدّه نگه دارد، در حالى که بعد از غیبت یکساله، احتمال انعقاد ولد وجود ندارد. همچنین اگر شوهر در زندان باشد، یا بر اثر بیمارى گرفتار عنن گردد، و یقین پیدا کنیم که شوهر براى همیشه عقیم شده، در تمام این فروض، عدّه بر زن لازم است؛ در حالى که احتمال انعقاد نطفه وجود ندارد.
منبع: makarem.ir