اگر زن مهریّه خود را به مردش ببخشد و بگوید: «به شرط آن که تا وقتى که من زنده هستم زن دوّمى نگیرى»; در این صورت: الف) آیا این شرط از نظر شرعى صحیح است؟ ب) آیا در طول عمل کردن مرد به این شرط مهریه از گردن او ساقط مى شود؟ و اگر مرد خلاف شرط عمل کند، زن اوّل و زن دوم نسبت به مرد چه حکمى پیدا مى کنند؟ آیا زن دوم حرام مى شود؟