فضیلت شوق دیدار الهی

پیامبر اکرم صلّى الله علیه و آله فرمودند:

بَکى شُعَیبٌ علیه السلام مِن حُبِّ اللّه ِ عَزَّوَجَلَّ حَتى عَمِی، فَرَدَّ اللّه ُ عَزَّوَجَلَّ عَلَیهِ بَصَرَهُ، ثُمَّ بَکى حَتى عَمِی، فَرَدَّ اللّه ُ عَلَیهِ بَصَرَهُ، ثُمَّ بَکى حَتى عَمِی، فَرَدَّ اللّه ُ عَلَیهِ بَصَرَهُ، فَلَمّا کانَتِ الرّابِعَه أوحَى اللّه ُ إلَیهِ: یا شُعَیبُ، إلى مَتى یکونُ هذا أبَداً مِنک؟ إنْ یکنْ هذا خَوفاً مِنَ النّارِ فَقَدْ أجَرْتُک، وَ إنْ یکنْ هذا شَوقاً إلَى الجَنَّه فَقَد أبَحْتُک. قالَ: إلهى وَ سَیدى، أنتَ تَعلَمُ أنّى ما بَکیتُ خَوفاً مِن نارِک وَ لاشَوقاً إلى جَنَّتِک، وَ لکنْ عُقِدَ حُبُّک عَلى قَلبى فَلَسْتُ أصبِرُ أوْ أراک. فَأوحَى اللّه ُ جَلَّ جَلالُهُ إلَیهِ: أمّا إذا کانَ هذا هکذا فَمِنْ أجْلِ هذا سَأُخدِمُک کلیمى مُوسَى بنَ عِمرانَ علیه السلام.

شعیب از عشق خداى متعال چندان گریست که نابینا شد. پس خداوند بیناییش را به او باز گرداند؛ دیگر بار گریست تا آن‌که نابینا شد؛ خداوند دوباره بیناییش را به او باز پس داد، باز هم آن قدر گریست که کور شد و خدا دو باره بینایش کرد، مرتبه چهارم خداوند به او وحى فرمود: اى شعیب! تا کى به این وضع ادامه خواهى داد؟ اگر از بیم جهنم گریه مى‌کنى، تو را امان دادم و اگر به شوق بهشت است، آن را ارزانیت داشتم. شعیب عرضه داشت: معبود من و سرورم! تو مى‌دانى که گریه من نه از بیم دوزخ است و نه به شوق بهشت، بلکه دلم بسته محبت و عشق توست پس صبورى نمى‌توانم مگر آنکه تو را ببینم. خداى عز و جل به او وحى فرمود: حال که چنین است، همسخنم موساى کلیم را خدمتگزار تو خواهم کرد.

علل الشرایع، ص 74