حدیث عدالت الهی در حق کودکان

حضرت عُزیر پیامبر علیه السلام به خداوند عرضه داشت:

یا رَبِّ إنّى نَظَرْتُ فى جَمیعِ أُمُورِک وَإحکامِها فَعَرَفْتُ عَدْلَک بِعَقلى، وَ بَقِىَ بابٌ لَم أعْرِفْهُ: إنَّک تَسخَطُ عَلى أهلِ البَلِیه فَتَعُمُّهُمْ بِعَذابِک وَ فیهِمُ الأطفالُ!... فَقیلَ لَهُ: یا عُزَیرُ، إنَّ القَومَ إذَااستَحَقُّوا عَذابى قَدَّرْتُ نُزُولَهُ عِندَ انْقِضاءِ آجالِ الأطفالِ، فَماتَ اُولئِک بِآجالِهِم وَ هَلَک هؤُلاءِ بِعَذابى.

پروردگارا! من در همه امور تو تفکر کردم و اتقان و استوارى در آنها مشاهده کردم و با عقل خودم به عدالت تو پى بردم، اما چیزى ماند که آن را نفهمیده‌ام و آن اینکه تو بر اهل بلا خشم مى‌گیرى و بلا همه را فرا مى گیرد، در حالى که در میان آنان کودکان خردسال نیز هستند، (تر و خشک را با هم مى‌سوزانى؟ ...). گفته شد: اى عُزیر! هرگاه مردمى سزاوار عذاب من شوند، هنگامى آن عذاب را نازل مى‌کنم که عمر کودکان نیز به سر آمده باشد؛ پس کودکان بر اثر سرآمدن اجلشان مى‌میرند، اما گنهکاران با عذاب من هلاک مى‌شوند.

میزان الحکمه، ح 12479