پیامبر اکرم صلّى الله علیه و آله فرمودند:

اِنَّ الله‏َ یقولُ:... وَ لَو اَنَّ قُلوبَ عِبادِى اجْتَمَعَت عَلى قَلْبِ اَسْعَدِ عَبْدٍ لى مازادَ ذالِكَ فى سُلطانى جَناحَ بَعوضَةٍ وَ لَوْ اَنّى اَعْطَیتُ كُلَّ عَبْدٍ ما سَاَلَنى ما كانَ ذالِكَ اِلاّ مِثْلَ اِبْرَةٍ جاءَها عَبْدٌ مِنْ عِبادى فَغَمَسَها فِى البَحرِ وَ ذالِكَ اَنَّ عَطائى كَلامٌ وَ عِدَتى كَلامٌ وَ اِنَّما اَقولُ لِشَّىْ‏ءٍ: كُنْ فَیكونُ؛

خداوند مى‏‌فرماید: «... اگر دل‌‏هاى بندگانم، همه یک‌جا‏ در دلِ خوشبخت‌‏‏ترین بنده‌‏ام جمع شوند این، به مقدارِ بالِ پشه‏‌اى بر سلطنت من نمى‌‏افزاید و اگر به هر بنده‏‌اى آنچه بخواهد، عطا كنم، این نباشد، مگر همانندِ سوزنى كه بنده‌‏اى از بندگانم بردارد و در دریایى فرو بَرَد؛ زیرا عطاى من به گفتارى است و وعده‌‏ام نیز به گفتارى. به چیز مى‏‌گویم: هست شو، پس هست مى‏‌شود.

بحارالأنوار، ج ۷۷، ص ۱۳۶، ح ۴۸