امام على علیه‏ السلام فرمودند:

ما زالَتْ نِعْمَةٌ وَ لا نَضارَةُ عَیشٍ اِلاّ بِذُنوبٍ اِجْتَرَحوا اِنَّ الله‏َ لَیسَ بِظَلاّمٍ لِلْعَبیدِ، وَ لَوْ اَنَّهُمُ اسْتَقْبَلوا ذالِكَ بِالدُّعاءِ وَ الاِنابَةِ لَمْ تَزُل وَ لَوْ اَنَّهُمْ اِذا نَزَلَتْ بِهِمُالنِّقَمُ وَ زالَت عَنْهُمُ النِّعَمُ فَزِعوا اِلَى الله‏ِ عَزَّوجَلَّ بِصِدْقٍ مِن نیاتِهِمْ وَ لَمْ یهِنوا وَ لَمْیسْرِفوا، لاَصْلَحَ الله‏ُ لَهُمْ كُلَّ فاسِدٍ وَ لَرَدَّ عَلَیهِمْ كُلَّ صالِحٍ؛

هیچ نعمت و شادابى زندگى‏‌اى نابود نشد، مگر به سبب گناهانى كه صاحبانش مرتكب شدند. خداوند هرگز به بندگان ستم نمى‌‏كند. اگر با دعا و ناله به استقبال بلا مى‌‏رفتند، آن نعمت‏‌ها و خوشى‌‏ها نابود نمى‌‏شدند، اگر زمانى كه عذاب برایشان فرودآمد و نعمت‌‏های‌شان را گرفت، با نیت پاک به خداوند عزّوجلّ پناه مى‌‏بردند و سستى و زیاده‌‏روى (و ستم بر خویشتن) نمى‏‌كردند، بى‌‏گمان خداوند، نابسامانى آنان را به سامان مى‏‌آورد و خوبى‌‏ها را به ایشان بازمى‌‏گرداند.

خصال، ص ۶۲۴، ح ۱۰