انگیزه برای درخواست از خدا

امام سجاد علیه‏ السلام به خداوند متعال عرضه داشتند:

اَللهمَّ اِنَّهُ یحْجُبُنى عَنْ مَساَلَتِكَ خِلالٌ ثَلاثٌ وَ تَحدونى عَلَیها خَلَّةٌ واحِدَةٌ یحْجُبُنى اَمْرٌ اَمَرْتَ بِهِ فَاَبْطَاْتُ عَنْهُ وَ نَهىٌ نَهَیتَنى عَنْهُ فَاَسْرَعْتُ اِلَیهِ وَ نِعْمَةٌ اَنْعَمْتَ بِها عَلَىَّ فَقَصَّرتُ فى شُكْرِها وَ یحدونى عَلى مَسْاَلَتِكَ تَفَضُّلُكَ عَلى مَنْ اَقْبَلَبِ وَجْهِهِ اِلَیكَ، وَ وَفَدَ بِحُسْنِ ظَنِّهِ اِلَیكَ، اِذْ جَمیعُ اِحْسانِكَ تَفَضُّلٌ و اِذْ كُلُّ نِعَمِكَ ابْتِداءٌ؛

بار خدایا! سه چیز باعث مى‏‌شود كه من از تو درخواست نكنم و تنها یک چیز مرا بر آن مى‌‏دارد. آنچه مرا باز مى‌‏دارد، یكى آن است كه تو مرا فرمان دادى و من در انجام آن سستى كردم، دیگر آن‏كه مرا از كارى نهى فرمودى، امّا من به انجام دادن آن شتافتم، سوم آن‏كه مرا نعمت ارزانى داشتى، ولى من در شكرگزارى آن كوتاهى كردم. امّا آنچه مرا به درخواست كردن از تو مى‌‏كشانَد، تفضّل تو بر كسى است كه به درگاهت روى كند و با خوش‌‏گمانى به سوى تو آید، كه همه احسان‌‏هایت، تفضّل است و همه نعمت‏‎هایت، نخستین است.

صحیفه سجّادیه، فرازی از دعاى ۱۲