امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِنَّ اللهَ تَعالى اَوحى اِلى داوُودَ علیه السلام، اَنْ بَلِّغ قَومَكَ اَنَّهُ لَیسَ مِن عَبدٍ مِنهُم آمُرُهُ بِطاعَتى فَیطیعُنى اِلاّ كانَ حَقّا عَلَىَّ اَن اُعینَهُ عَلى طاعَتى فَاِن سَاَلَنى اَعطَیتُهُ وَ اِن دَعانى اَجَبتُهُ وَ اِنِ اعتَصَمَ بى عَصَمتُهُ و اِنِ استَـكفانى كَفَیتُهُ و اِن تَوَكَّلَ عَلَىَّ حَفِظتُهُ و اِن كادَهُ جَمیعُ خَلقى كِدتُ دونَهُ؛
خداوند متعال به داوود علیه السلام وحى فرمود كه: به قوم خود برسان كه هیچ بندهاى از ایشان نیست كه به فرمانبردارى از خودم فرمانش دهم و او فرمان برد، جز آنكه بر من است كه او را بر اطاعتم كمک كنم. پس اگر از من بخواهد، عطایش مىكنم، اگر مرا بخواند، پاسخش مىدهم، اگر به من پناهنده شود، پناهش مىدهم، اگر از من كفایت طلبد، كفایتش مىكنم، اگر به من توكّل كند، او را حفظ مىكنم و اگر همه آفریدگانم علیه او نقشه كشند، من به سود او نقشه مىكشم.
قصص الأنبیاء، ص ۱۹۸، ح ۲۵۱