امام صادق علیه‏ السلام فرمودند:

اِنَّ الله‏َ تَعالى اَوحى اِلى داوُودَ علیه‏ السلام، اَنْ بَلِّغ قَومَكَ اَنَّهُ لَیسَ مِن عَبدٍ مِنهُم آمُرُهُ بِطاعَتى فَیطیعُنى اِلاّ كانَ حَقّا عَلَىَّ اَن اُعینَهُ عَلى طاعَتى فَاِن سَاَلَنى اَعطَیتُهُ وَ اِن دَعانى اَجَبتُهُ وَ اِنِ اعتَصَمَ بى عَصَمتُهُ و اِنِ استَـكفانى كَفَیتُهُ و اِن تَوَكَّلَ عَلَىَّ حَفِظتُهُ و اِن كادَهُ جَمیعُ خَلقى كِدتُ دونَهُ؛

خداوند متعال به داوود علیه‏ السلام وحى فرمود كه: به قوم خود برسان كه هیچ بنده‌‏اى از ایشان نیست كه به فرمان‏بردارى از خودم فرمانش دهم و او فرمان برد، جز آن‏كه بر من است كه او را بر اطاعتم كمک كنم. پس اگر از من بخواهد، عطایش مى‏‌كنم، اگر مرا بخواند، پاسخش مى‏‌دهم، اگر به من پناهنده شود، پناهش مى‏‌دهم، اگر از من كفایت طلبد، كفایتش مى‏‌كنم، اگر به من توكّل كند، او را حفظ مى‏‌كنم و اگر همه آفریدگانم علیه او نقشه كشند، من به سود او نقشه مى‏‌كشم.

قصص الأنبیاء، ص ۱۹۸، ح ۲۵۱