میهمان خدا
امام صادق علیه السلام فرمودند:
انَّ ضَیْفَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ رَجُلٌ حَجَّ وَاعْتَمَرَ، فَهُوَ ضَیْفُ اللَّهِ حَتّی یَرْجِعَ الی مَنْزِلِهِ.
همانا میهمان خدا، مردی است که حج و عمره به جای آورد، چنین کسی مهمان خداوند است، تا آنکه به خانه‌اش بازگردد.
خصال، ج 5، ص 24
شرح حدیث:
تا صاحبخانه، مهمان را دوست نداشته باشد، دعوتش نمی‌کند.
وقتی هم مهمان، به دعوتِ میزبان لبّیک گفت و ادب و معرفت نشان داد، صاحب خانه هم با کرم و بزرگواری، مهمان را پذیرایی می‌کند.
نیاز مهمان خدا به کرم و رحمت آن مهربانِ بنده‌نواز است و در غربتِ دور از خانه و وطن، با پروردگارش انس می‌گیرد و بر سر سفره نعمتهای معنوی او نشسته است.
آنکه بر ضیافت الهی وارد می‌شود، نه شکمی گرسنه، بلکه جانی مشتاق و دستانی نیازمند به رحمت مولا دارد.
پذیرایی خداوند هم نه آب و نان، بلکه مغفرت و آمرزش است.
از ما خواستن و از خدا اجابت کردن.
از ما عرضه نیاز و از خداوند، تأمین نیاز و برآوردن حاجات.
سفر حج، سفر عبودیّت و بندگی است، نه تفریح و سیاحت، دعوت کننده هم کریم و بزرگوار و مهربان است.
گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحبخانه چیست؟
وقتی هم مهمان، به دعوتِ میزبان لبّیک گفت و ادب و معرفت نشان داد، صاحب خانه هم با کرم و بزرگواری، مهمان را پذیرایی می‌کند.
نیاز مهمان خدا به کرم و رحمت آن مهربانِ بنده‌نواز است و در غربتِ دور از خانه و وطن، با پروردگارش انس می‌گیرد و بر سر سفره نعمتهای معنوی او نشسته است.
آنکه بر ضیافت الهی وارد می‌شود، نه شکمی گرسنه، بلکه جانی مشتاق و دستانی نیازمند به رحمت مولا دارد.
پذیرایی خداوند هم نه آب و نان، بلکه مغفرت و آمرزش است.
از ما خواستن و از خدا اجابت کردن.
از ما عرضه نیاز و از خداوند، تأمین نیاز و برآوردن حاجات.
سفر حج، سفر عبودیّت و بندگی است، نه تفریح و سیاحت، دعوت کننده هم کریم و بزرگوار و مهربان است.
گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحبخانه چیست؟
