زیارت امامان‌ علیهم السلام

امام رضا علیه السلام فرمودند:

انَّ لِکُلِّ امامٍ عَهْداً فی عُنُقِ اوْلیائِهِ وَ شیعَتِهِ وَانَّ مِنْ تَمامِ الْوَفاءِ بِالْعَهْدِ وحُسْنِ الأداءِ زیارَةُ قُبُورِهِمْ فَمَنْ زارَهُمْ رَغْبَةً فی زِیارَتِهِمْ وَتَصْدِیقاً بِمارَغِبُوا فیهِ کانَ ائِمَّتُهُمْ شُفَعائَهُمْ یَوْمَ القیامَةِ.

هر امامی را بر گردن هواداران و پیروانش عهد و پیمانی است و از جمله شرایط وفای کامل به عهد و انجام شایسته آن، زیارت قبرهای آنان است. پس هر کس از روی علاقه به زیارت و با پذیرش آنچه آنان علاقه‌مند به آنند، مزار آنان را زیارت کند، آن پیشوایان در روز قیامت، شفیع آنان خواهند بود.

فروع کافی، ج 4، ص 345

زیارت، پیمان با رهبر است. در حال حیات ائمّه، به حضور آنان رسیدن و الهام گرفتن و هدایت یافتن، نشانه این رهروی و فرمانبرداری است و پس از شهادتشان حضور در کنار مزار و مرقدشان رمز این وفاداری به پیمان و «خطّ ائمّه» است.
این زیارت نیز باید با عشق و علاقه و انگیزه‌های متعالی باشد. تنها حضور در کنار حرم و مرقد اولیای دین کافی نیست، بلکه هماهنگی کامل در فکر و عمل و جهتگیری دینی و سیاسی، پشتوانه این بهره‌مندی است. آنکه در دنیا اهل بصیرت و شناختِ امامان باشد، در آخرت هم از «شفاعتِ» آنان برخوردار خواهد بود.
زیارت، ادای حقّ امامان و پایبندی به میثاق اطاعت است. فرهنگِ «یاد» و برنامه مهمّ «احیای امر ائمّه» گاهی هم به صورت زیارت تجلّی می‌کند. چگونه می‌توان کسی را هوادار و وفادار به امامان دانست، در حالی که نه با دیدار حضوری نه با زیارت مرقد آنان، این همبستگی را نشان ندهد و در کنار حرمشان عرض ادب و ادای وظیفه نکند؟!