مرگ؛ سرنوشت حتمی انسان

امام على علیه السلام چون در تشییع جنازه‌اى صداى خنده مردى را شنیدند، فرمودند:

کأنّ المَوتَ فیها على غَیرِنا کُتِبَ، و کأنّ الحَقَّ فیها على غَیرِنا وَجَبَ، و کأنّ الّذی نَرى من الأمواتِ سَفْرٌ عمّا قَلیلٍ إلَینا راجِعونَ، نُبَوّئُهُم أجداثَهُم و نأکُلُ تُراثَهُم کأنّا مُخَلَّدونَ بَعدَهُم، ثُمّ قد نَسِینا کُلَّ واعِظٍ و واعِظَةٍ، و رُمِینا بکُلِّ فادِحٍ و جائحَةٍ!

گویى که مرگ را در این جهان براى دیگران رقم زده‌اند و انگار که حق در این دنیا بر دیگران واجب گشته است و گویى مردگانى را که مى‌بینیم، مسافرانى هستند که به زودى سوى ما باز مى گردند! آنان را در گورهایشان مى‌نهیم و میراثشان را مى‌خوریم، آن گونه که پندارى پس از آنها جاودان خواهیم ماند. هر پند دهنده‌اى را به دست فراموشى سپرده‌ایم، حال آن‌که هدف هر بلا و حادثه‌اى بنیان کن قرار داریم.

نهج البلاغه: حکمت ۱۲۲