طمع عقل را از کار می اندازد

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

أَکْثَرُ مَصَارِعِ الْعُقُولِ تَحْتَ بُرُوقِ الْمَطَامِعِ.

عقل ها بیشتر زمانی به خاک نابودی افتند که برق طمع ها بر آنها بتابند.

نهج البلاغه: حکمت 210

برق طمع ها عقل ها را ازکار می اندازند. حرص و مال اندوزی به عقل اجازه اندیشیدن و به آینده فکرکردن نمی دهند آتش طمع آن قدر جانسوز و خطرناک است که گاهی اهل طمع را تا مرز نابودی ایمان و از دست دادن آخرت می کشاند.

رسول الله (صلّی الله علیه و آله و سلم) هفت آفت برای آدم طماع و حریص بیان فرمودند:

1- فکر متوالی برای بدنش ضرر دارد.

2- کوشش زیادی که به پایان نخواهد رسید.

3- رنج و سختی که هرگز آسوده از آن نمی شود مگر هنگام مرگ،

4- بیم و هراسی که جز ابتلا به آنچه از آن می ترسند فایده ای ندارد.

5- اندوهی که بی جهت زندگی را بر او ناگوار می کند.

6- حساب دقیقی در پیشگاه خداوند از او کشیده می شود.

7- کیفر دردناکی که راه فرار از آن برایش نیست.

از عدالت به دور است که با گمان درباره افراد مورد اعتماد قضاوت کرد.

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.