«سخاوت» و بخشش، حدّ و اندازه اى دارد، اگر از آن بگذرد، «اسراف» است. «حزم» و دورانديشى، اندازه و حدّى دارد، اگر بيش از آن باشد،،

امام حسن عسکری علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ لِلسَّخاءِ مِقْداراً فَإنْ زادَ عَلَيْهِ فَهُوَ سَرَفٌ، وَ لِلْحَزْمِ مِقْداراً فَإنْ زادَ عَلَيْهِ فَهُوَ جُبْنٌ وَ لِلاْءقْتِصادِ مِقْداراً فَإنْ زادَ عَلَيْهِ فَهُوِ بُخْلٌ وَ لِلشَّجاعَةِ مْقِداراً فَإنْ زادَ عَلَيْهِ فَهُوَ تَهَوُّرٌ؛

«سخاوت» و بخشش، حدّ و اندازه اى دارد، اگر از آن بگذرد، «اسراف» است. «حزم» و دورانديشى، اندازه و حدّى دارد، اگر بيش از آن باشد،، «ترس» است. «اقتصاد» و ميانه روى هم حدّى دارد، اگر از آن بگذرد، «بُخل» است. و «شجاعت» و دليرى هم مقدار و اندازه اى دارد، اگر از آن حدّ بگذرد، «بى باكى» است.

[بحارالانوار، ج 75، ص 377]