گريه براى صحنه قيامت و جدايى از دوستان

امام حسن علیه‏ السلام

«إنّما أَبْكِي لِخَصْلَتَيْنِ: لِهَوْلِ المُطْلَعِ، و فَراقِ الأحِبَّةِ.»

گاهى امام علی عليه السلام را محزون و اندوهگين مى ديدند، به طورى كه اشكهاى چشم امام عليه السلام بر روى صورتشان جارى بود، از آن حضرت مى پرسيدند: چرا شما محزونيد و گريه مى كنيد؟! و حال آن كه شما وارث پيامبر و وصى او هستيد، فرمودند: گريه من براى دو چيز است: 1 ـ وحشت از ورود به صحنه قيامت 2 ـ جدايى از دوستان و عزيزانى كه انسان بدانها وابسته و علاقه مند است.

[بحارالانوار، ج44، ص150]