امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

مَرِضَ اَمیرُالمؤمِنینَ علیه ‏السلام فَعادَهُ قَوْمٌ فَقالُوا لَهُ: کَیْفَ اَصْبَحْتَ یا اَمیرَالمُؤمِنینَ؟ فَقالَ: اَصْبَحْتُ بِشَرٍّ. فَقالُوا لَهُ: سُبْحانَ اللّهِ هذا کَلامُ مِثْلِکَ؟ فَقالَ: یَقُولُ اللّهِ تَعالى «وَ نَبْلُو کُمْ بِالْخَیْرِ وَ الشَّرِّ فِتْنَةً وَ اِلَیْنا تُرْجَعُونَ [ انبیاء: 35] » فَالْخَیْرُ: اَلصِّحَةُ وُالْغِنا، وَ الشَرُّ: اَلْمَرَضُ وَالْفَقْرُ، اِبْتِلاءً وَ اِخْتِبارا.

امیرمؤمنان علیه ‏السلام مریض شد، گروهى از او عیادت کردند، به او گفتند: اى امیرمؤمنان چطورید؟ چه‏ طور صبح کردید؟ حضرت فرمودند:
به بـدى صـبح کردم، آنان گفتند: سبحان اللّه آیا این سخن امثال شماست؟ حضرت فرمودند:
خداوند (در قرآن) مى‏ فرماید: «ما شما را با خوبى و بدى به عنوان آزمایش گرفتار مى ‏کنیم و شما بسوى ما بر مى‏ گردید» پس خوبى عبارت است از سلامتى و بى‏ نیازى و بدى عبارتست از بیمارى و نیازمندى که هر دو آزمایش و امتحان است.

بحارالأنوار، ج 81، ص 209