به امام حسین علیه ‏السلام گفته شد: اى فرزند رسول خدا چگونه صبح کردید؟ حضرت فرمودند:

اَصْبَـحْتُ وَلِىَ رَبٌّ فَوْقى، وَ النّـارُ اَمـامى، وَالْمَـوْتُ یَطْلُبُنى، وَالْحِسابُ مُحـْدِقٌ بى وَ اَنَامُرْتَهِنٌ بِعَـمَلى، لا اَجِدُ ما اُحِبُّ، وَ لا اَدْفَعُ مـا أَکْرَهُ، وَ الاُْمُورُ بِیَدِ غَیْرى، فَاِنْ شاءَ عَذَّبَنى، وَ اِنْ شـاءَ عَفـا، فَـأىُّ فَقیـرٍ اَفْقـَرُ مِنّى؛

صبح کردم در حالى که من پروردگارى دارم که بالاى سرم است و آتش (جهنم) پیش رویم، و مرگ در جستجوى من است و حساب مرا احاطه کرده و من در گرو عمل خودم هستم، آنچه را دوست دارم نمى‏ یابم و آنچه را دوست ندارم از خودم دور نمى‏ کنم، کارها دست دیگرى (یعنى خدا) است چنانچه بخواهد عذابم مى ‏کند و اگر مایل باشد مى‏ بخشد. پس چه کسى از من نیازمندتر است؟

بحارالأنوار، ج 76، ص 15