جابر پسر عبداللّه مىگوید: یک روز امام باقر علیه السلام از خانه بیرون آمد در حالى که مىفرمودند:
اَصْبَحْتُ وَاللّهِ یا جابِرُ مَحْزُونا مَشْغُولَ الْقَلبِ. فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِداکَ ما حُزْنُکَ وَما شُغْلُ قَلْبِکَ؟ کُلُّ هذا عَلَى الدُّنْیا؟ فَقالَ: لا یا جابِرُ وَلکِنْ حُزْنُ هَمِّ الاْخِرَةِ ... .
اى جابر! به خدا سوگند که غمناکم و دلم گرفتار گشته است. گفتم: فدایت شوم چه غم و چه دل مشغولى؟ آیا براى دنیا؟ فرمودند: نه اى جابر، بلکه غم و غصّه آخرت.
تحف العقول، ص 328
