على بن اسباط گوید:

رَأیْتُ أباجَعْفَرٍ علیه‏السلام قَدْ خَرَجَ، فَأحْدَدْتُ النَّظَرَ اِلَیْهِ وَ إلى رَأسِهِ وَ الِى رِجْلِهِ لِأَصِفَ قامَتَهُ لِأصْحابِنا بِمِصْرَ، فَخَرَّ ساجِدا وَ هُوَ یَقُولُ: إنَّ اللّه‏َ احتَجَّ فى الإمامَةِ بِمِثْلِ مَا احْتَجَّ فِى‏النُّبُوَّةِ، قالَ اللّه‏ُ تَعالى: «وآتَیْناهُ الْحُکْمَ صَبیّا»[1] وَ قالَ اللّه‏ُ: «وَ لَمّا بَلَغَ أَشُدَّهُ»[2]«وَ بَلَغَ أَرْبَعینَ سَنةً»[3] فَقَد یَجُوزُ أنْ یُؤتَى الْحِکْمَةَ وَ هُوَ صَبِىٌّ وَ یَجُوزُ أنْ یُؤتى وَ هُوَ ابْنُ أرْبَعینَ سَنَةً.

امام جواد علیه‏السلام را دیدم از خانه بیرون آمدند، او را زیر نظر گرفتم و از سر تا پایشان را دقیق نگریستم تا قد و قامت شان را براى شیعیان در مصر توصیف کنم، ایشان در این هنگام به سجده افتادند و چنین فرمودند:
خداوند در امامت به آنچه که در نبوت استدلال کرده احتجاج کرده است، خداوند فرمود: ما به یحیى در کودکى (که سه سال داشت) نبوّت دادیم. و فرمود: و چون یوسف به سنّ رشد و کمال رسید او را مسند حکم فرمایى و مقام دانش عطا کردیم و به چهل سالگى رسید، پس ممکن است حکمت در کودکى عطا شود و ممکن است در چهل سالگى عطا شود.

[1] ـ مریم 12. [2] ـ یوسف 22. [3] ـ احقاف 15. عوالم العلوم 23 : 79 ح 1.