زاذان مىگوید:
اِنَّهُ کانَ [الامام علی علیه السلام] یَمْشى فِى الْأَسْواقِ وَحْدَهُ وَ هُوَذاکَ یُرْشِدُ الضّالَّ وَ یُعینُ الضَّعیفَ وَ یَمُرُّ بِالْبَیّاعِ وَ الْبَقّالِ فَیَفْتَحُ عَلَیْهِ الْقُـرْانَ وَ یَقْرَءُ: «تِلْکَ الّدارُالْأخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذینَ لایُریدُونَ عُلُوّا فِىالْأَرْضِ وَ لافَسادا وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ.»
امام علی علیه السلام به تنهایى دربازار مىگشت و گمشده را راهنمایى و ناتوان را کمک مىکرد و به هنگام عبور از پیش فروشندگان و کسبه، قرآن کریم را در برابر آنها مىگشود و این آیه را براى آنها مىخواند «خانه آخرت ـ سعادت ابدى ـ را براى کسانى قرار دادیم که قصد سرکشى و فساد در زمین ندارند و عاقبت ـ نیک ـ تنها از آن پرهیزکاران است».
المناقب 2: 104
